Deze termen verwijzen naar het idee van straf of vergelding in natura: de “lex talionis.” Dit is het primitieve en meestal onbewuste geloof in vergelding, zoals uitgedrukt in het vroege Bijbelse gebod: “oog om oog, tand om tand.” Het talion-principe neemt een belangrijke plaats in binnen de psychoanalyse. Het omvat zowel het algemene idee van vergelding voor het tarten van de superego, als de specifieke angst dat alle verwondingen, of ze nu werkelijk of bedoeld zijn, in natura gestraft zullen worden. Freud paste het “idee van de talion” bijvoorbeeld toe op de visuele stoornissen die soms optreden bij gluurders (voyeurs). Hij zei dat het is “alsof een beschuldigende stem zich in de betrokken persoon heeft verheven en zegt: ‘Omdat je ervoor gekozen hebt je gezichtsorgaan te gebruiken voor elke vorm van zintuiglijke verwennerij, is het je goed recht als je nu helemaal niets meer kunt zien’. (Collected Papers, deel 2, 1924). In dit soort gevallen geloofde hij dat het superego de handicap oplegde als een straf voor het overtreden van zijn bevelen. In dezelfde geest kan een onbewuste wens voor de dood van een andere persoon aanleiding geven tot een neurotische angst voor de dood of een hysterische aanval waarbij de patiënt het gevoel heeft dat hij sterft.Psychoanalytici geloven dat de angst voor vergelding, of “talion dread”, een belangrijk neurotisch symptoom is. Individuen die onbewuste incestueuze wensen koesteren, ontwikkelen deze angst in het bijzonder. Zij worden vaak geteisterd door angsten die de onbewuste angst vertegenwoordigen om gestraft te worden door castratie – bijvoorbeeld een angst voor ongelukken of een fobie voor scherpe instrumenten.