Guinguette Marais Poitevin

De naam ‘Tamil’ is een iets anders uitgesproken verengelsde versie van de drieletterige inheemse naam van de Dravidische taal die voornamelijk wordt gesproken door de bevolking van Tamilnadu, een staat in het Indiase subcontinent. Het behoort tot de zuidelijke tak van de Dravidische talen. Het is de officiële en bestuurlijke taal van de deelstaat Tamilnadu en van de Uniegebiedsdeel Puduchery. Het is een van de tweeëntwintig reguliere talen van India.
Vanaf de voorchristelijke dagen van de Indiase culturele evolutie heeft het dezelfde bekendheid verworven als de grote noordelijke talen, voornamelijk het Sanskriet. Toch heeft het zijn traditie, uniciteit en identiteit als uitdrukkingsmiddel van een culturele gemeenschap behouden en verdiende het de eer om als eerste Indiase taal door de Indiase regering in 2004 tot Klassieke Taal te worden uitgeroepen. Een klassieke taal wordt gedefinieerd als een taal met een rijke, oude literatuur en een onafhankelijke traditie die grotendeels op eigen kracht is ontstaan. De taal heeft de eer een van de officiële talen te zijn in de landen Sri Lanka en Singapore.
Tamil wordt ook gesproken door een significante minderheid in meer dan vijftig diasporalanden in de wereld, waaronder Maleisië en Mauritius.Malayalam, de moedertaal van de naburige deelstaat Kerala, wordt beschouwd als de naaste grote verwant van Tamil en de gelijkenis met Tamil is zo treffend dat het bijna klinkt als een variant van Tamil. Tot ongeveer de 9e eeuw was Malayalam een dialect van het oude Tamil, ook bekend als Proto-Tamil. Sommigen geloven dat Proto-Tamil, de gemeenschappelijke stam van het oude Tamil en Malayalam, blijkbaar gedivergeerd is over een periode van vier of vijf eeuwen vanaf de 9e eeuw, wat geleid heeft tot het ontstaan van Malayalam als een taal die zich onderscheidt van Proto-Tamil.Tamil heeft daarom een enorme invloed gehad op de vroege ontwikkeling van Malayalam.

Een paar geleerden hebben de oorsprong van Tamil in verband gebracht met die van het Sanskriet. Echter, in tegenstelling tot de meeste andere gevestigde literaire talen van India, is de oorsprong van het Tamil onafhankelijk van het Sanskriet. Tamil heeft de langste ononderbroken literaire traditie van de vier grote Dravidische talen (Tamil, Telugu, Kannada en Malayalam). De vroegst bekende Tamil-inscripties dateren van minstens 500 v. Chr. De oudste literaire tekst in Tamil, Tolkappiyam, werd rond 200 v.Chr. geschreven. Het Tamil alfabet zou zijn voortgekomen uit het Brahmi schrift, hoewel sommige geleerden geloven dat de oorsprong ervan teruggaat tot het Indus schrift.

Korte inscripties die vermoedelijk betrekking hebben op de 2e eeuw en verder, geschreven in een variant van het Brahmi schrift genaamd Tamil Brahmi, gevonden in grotten zijn de vroegste gegevens die het Oude Tamil ondersteunen. De medeklinkers, de lettergreep structuur, en verschillende grammaticale vormen zijn enkele van de vele kenmerken van het Proto-Dravidisch die het Oude Tamil heeft behouden. Net als in het Proto-Dravidisch kende het Oude Tamil slechts twee tijden, de verleden tijd en de “niet-verleden tijd”. Oude Tamil werkwoorden hadden ook een duidelijke negatieve vervoeging. Zelfstandige naamwoorden konden net als werkwoorden voornaamwoordelijke achtervoegsels krijgen om ideeën uit te drukken.

De evolutie van Oud Tamil naar Midden Tamil tegen de 8e eeuw, werd gekenmerkt door een aantal fonologische en grammaticale veranderingen. Het belangrijkste aspect was het ontstaan van de tegenwoordige tijd. Het Midden Tamil zag ook een aanzienlijke toename in de Sanskritisering van het Tamil. Vanaf de periode van de Pallava dynastie vonden een aantal woorden, ontleend aan het Sanskriet, een plaats in het Tamil. Evenzo had het Sanskriet de grammatica van het Tamil beïnvloed. Het Tamil schrift veranderde ook tijdens de periode van het Midden Tamil. Tamil Brahmi en Vatteluttu, waarin het zich ontwikkelde, waren de belangrijkste schriften die in oude Tamil inscripties werden gebruikt. Vanaf de 8e eeuw werd echter in plaats van het Vatteluttu een nieuw schrift gebruikt, afgeleid van het Pallava Grantha schrift, dat werd gebruikt om Sanskriet te schrijven.

Het in de spreektaal gesproken Tamil, vertoont een aantal veranderingen ten opzichte van het Midden-Tamil. Modern gesproken Tamil vertoont ook een aantal klankveranderingen. Het moderne literaire Tamil onderging echter geen enkele transformatie en volgde de regels en normen van het grammaticawerk Nannul. Contact met Europese talen had ook zijn effecten op zowel het geschreven als het gesproken Tamil. In het begin van de 20e eeuw brak er een nieuwe beweging uit die de nadruk legde op het uitwieden van het Sanskriet en andere vreemde elementen uit het Tamil, met de steun van enkele politieke partijen en nationalisten, en met aanzienlijk succes. Er is een aanzienlijke hoeveelheid grammaticale en syntactische veranderingen te zien in het Oude, het Midden en het Moderne Tamil. De kern van het systeem van grammatica blijft echter onveranderd in al deze stadia.

De oude vorm van de taal of Sanga Tamil vormt de basis van de klassieke literatuur; de formele stijl, Sentamil genaamd, vormt de basis van de moderne literatuur en een informele vorm, Koduntamil, is de spreekstijl. In de moderne tijd wordt Sentamil vooral gebruikt in leerboeken, literaire werken en bij het spreken en debatteren in het openbaar. De laatste tijd krijgt het Koduntamil echter ook op deze gebieden geleidelijk aan een belangrijke rol.

Het huidige Tamil-schriftsysteem bestaat uit 12 klinkers (Uyir Ezhuthukkal), 18 medeklinkers (Mei Ezhuthukkal) en één speciaal karakter, de Aytha Ezhuthu. De klinkers en medeklinkers vormen samen 216 samengestelde karakters (Uyir Mei Ezhuthukkal), wat een totaal geeft van 247 karakters. De 18 Mei Ezhuthukkal zijn onderverdeeld in drie categorieën, nl. Vallinam, Mellinam en Idayinam, die elk 6 karakters bevatten, afhankelijk van de klemtoon van de letters.

De vroegste Tamil literatuur gaat terug tot de Sangam periode, misschien van 600 v.Chr.-200 n.Chr. De compilatie van het corpus van literatuur dat in dit congres (Sangam) werd geproduceerd, staat bekend als de Sangam literatuur. Aangenomen wordt dat er drie sangams in respectievelijk Madura, Kapatapuram en Noord-Madura hebben bestaan. De meeste werken met betrekking tot de eerste twee sangams handelden voornamelijk over muziek en dans. Helaas is Tolkappiyam het enige beschikbare werk van deze twee sangams. Tolkappiyam is een werk over de grammatica van de Tamil taal en het vroegste overgebleven werk van de Tamil literatuur. Het is geschreven in de vorm van noorpaa (korte formule-composities).
Een verzameling liedteksten, bekend als Ettu-thokai of Acht Bloemlezingen, en een andere verzameling langere gedichten, bekend als Pattu Pattu of Tien Idyllen zijn de belangrijkste literaturen van de derde Sangam. Sangam poëzie is uniek en ongeëvenaard in termen van schoonheid en grootsheid. Natrinai, Kuruntogai, Ainkurunuru, Padirruppattu, Paripadal, Kalittogai, Ahanuru en Purananuru zijn de acht anthologis van Ettu-thokai. En Pattuppattu bestaat uit de volgende tien idyllen: Tirumurugarruppadai, Porunarruppadai, Cirupanarruppadai, Pattinappalai, Kurincippattu, Nedunalvadai, Maduraikkanci, Malaipadukadam, Mullaippattu en Perumpanarruppadai.
In de derde Sangam-periode werd ook een verzameling kleinere werken vervaardigd, Padinen-kizhkkanakku genaamd, die voornamelijk morele deugden behandelt. De meest opmerkelijke daarvan is Tiruvalluvar’s Tirukkural of Kural, waarin filosofie, ethiek en wijze stelregels de hoofdrol spelen. Mahatma Gandhi, India’s vader van de natie, zei: “Ik wilde Tamil leren, alleen om me in staat te stellen Valluvar’s Thirukkural te bestuderen.” Volgens de Mahatma “is het een schat aan wijsheid.

De Sangam literatuur was, in tegenstelling tot de Rig Vedische teksten, seculier van aard en draaide om de thema’s van verschillende helden en heldinnen. De Sangam literatuur geeft zeer waardevolle informatie over het sociale, economische en politieke leven van de mensen die leefden in de delta van Tamil Nadu in de vroege christelijke eeuwen. De post-Sangam periode (200-600 n.Chr.) is opmerkelijk voor de compositie van vijf grote Tamil epen; Silappadikaram, Manimekalai, Jivaka chintamani, Valaiyapati en Kundalakesi. De vijf kleinere werken, nl. Yasodharakaviyam, Chulamani, Perunkathai, Nagakumara kaviyam en Nilakesi, zijn de bijdrage van enkele Jain-auteurs.
Tussen 600-900 na Chr. kwam de Tamil literatuur onder invloed van Saiva en Vaishnava heiligen, die respectievelijk Nayanmars en Alvars werden genoemd. De hymnen van de Saiva heiligen werden later verzameld in twaalf bloemlezingen, Tirumuraikal genaamd. Het Periya Puranam, ook wel Tiruttondar Puranam genoemd, gecomponeerd door Sekkizhar in de 12e eeuw AD, werd beschouwd als het twaalfde Tirumurai. De vaishnavaïtische heilige Nathamuni (824-924 AD) bundelde de vaishnavahymnen in vier boeken, Nalayira Divya Prabandham genaamd. Periyalivar, Poigaialvar, Bhutattalvar, Andal zijn enkele andere Vaishnavaite heiligen die nauwgezet werk hebben verricht voor de Tamil literatuur. Onder hen is Andal de enige vrouwelijke heilige.

HISTORIE VAN DE TAMIL LITERATUUR EN TAMIL PROSE

Een van de grote Tamil dichters, Kamban, behoorde tot deze periode. Hij was de grootste hofdichter van Kulottunga Chola III (1178-1218 n.Chr.). Hij bewerkte Valmiki’s Ramayana in het Tamil in zijn Kamba Ramayanam, dat zeer uniek is in zijn stijl en techniek. Hij componeerde ook andere werken zoals Erelupadu en Sathakoparandadi. Andere grote dichters uit deze periode zijn Ottakkuttan, Pugazhendi, Auvaiyar, Jayankondan, Iraiyanar, Kalladanar, Pavananti. Een andere belangrijke dichter die tijdens de Chola-periode bloeide was Kuttan, die grote werken schreef zoals Nalayirakkovai, Parani, Tukkayagapparani, Sarasvatiyandadi en Arumbaittollayiram. Andere bekende geleerden uit de Chola-periode zijn Kuttan, Tirutakadevara Talamokti en Venkatamadhava.
Wat de moderne periode betreft, componeerde Umaruppulavar (1605-1703 AD) een vers over het leven van Profeet Mohammed, genaamd de Sirappuranam. Hij was de vroegste islamitische Tamil dichter. Na hem schreef Mohamed Ibrahim Muhaidin Puranam (1845 AD).Een Italiaanse christelijke missionaris, Constanzio Beschi (1680-1747 AD), schreef onder een pseudoniem als ‘Viramamunivar’ een klassieke Tembavani, over het leven van Jezus Christus.
De naam Subramanya Bharati (1882-1921 AD), een van de grootste Tamil litteratoren van de moderne tijd, is synoniem met patriottische en devotionele liederen en intense proza geschriften over hedendaagse sociale zaken. Panchali Sabadam, een episch gedicht gebaseerd op de Mahabharata, Kalippattu, Kannanpattu en Kuyilpattu zijn zijn grote werken. V.O.Chidambaram’s Meyyarivu en Padal Tirattu; Desikavinayagam’s Malarummalaiyum en Umarkkayyam-padalkal; Kalyanasundaram’s Podumai Vettal, Tamiizhan Idayam en Sankoli; N.K.Ramalingam’s Avalum Avanum zijn enkele van de vermeldenswaardige poëtische werken. Bharatidasan is bekend om zijn poëtische werken Azhakin Sirippu, Pandiyan Parisu, Tamizhiyakkam, Kudumbavilakku, enz. De andere bekende dichters uit deze periode zijn M.L.Thangappa, Mudiyarasan, Ezhilmutalvan, N.Kanakaraja Iyer, A.Srinivasaraghavan, Kannadasan en Tamizhazhagan.
Viramamunivar’s Paramartta Gurukathai uit de 18e eeuw is de vroegste roman die in het Tamil is geschreven. Pirataba Mudaliyar charittiram, geschreven door Vedanayagam Pillai in 1875, wordt echter pas beschouwd als de eerste Tamil roman. Andere belangrijke werken uit deze periode zijn Bharatam van Perundevanar, Kamalambalcharittiram van Rajam Ayyar, Padmavatichaittiram van Madhaviah, Menaka en Balamani van Vaduvur Duraiswamy, Ratnapurirahasyam van A.Kuppuswamy, Mannasai en Kariyadarisi van Shankara Ram etc.M.Varadarajan, C.N.Annadurai, Akilan, Anuttama, Jayalakshmi Srinivasan, Kodainayaki Ammal, N.Parthsarthy, C.Subramanyam, Jayakantan en Sundaram Ramaswamy. V.V.S.Aiyar, Kalki, Pudumaippittan, B.S.Ramayya en ASP Ayyar zijn enkele van de eminente schrijvers van romans en korte verhalen die Tamil eer hebben aangedaan.