De moderne wereld lijkt de bal te hebben laten vallen als het gaat om het uitbrengen van een toost. Voor degenen onder ons die Engels spreken, is een eenvoudig “Cheers!” voldoende, als we daar al moeite voor doen, voordat we alcohol drinken. We zijn de duizenden jaren traditie van het drinken vergeten, waarin toasten de gelegenheid was om iemands vaardigheden op het gebied van humor en verhalen te tonen, waarin glazen/steentjes/dierhoorns tegen elkaar werden geklopt om boze geesten af te schrikken, en waarin elke variant van “op uw gezondheid!” (het Spaanse Salud, het Ierse Sláinte, het Franse Santé, het Italiaanse Salute, het Estse Tervist, het Finse Terveydeksi, en het Hongaarse Egészsegedre zijn er maar een paar) letterlijk een gebed was dat je niet zou worden meegesleept door een verkoudheid/infectie/plekje van de builenpest.
Het Noorse en Zweedse Skål heeft een veel praktischer oorsprongsverhaal: in de tijd van de Vikingen was moord door vergiftiging een alledaagse gebeurtenis, en het werd in honingzalen gebruikelijk om – wanneer je met een potentiële moordenaar (d.w.z.
Terwijl je intensief oogcontact hield om zijn reactie te peilen, werd in de medehallen de gewoonte om – als je met een potentiële moordenaar (iedereen dus) dronk – je beker zo hard mogelijk tegen de zijne te slaan, zodat de drankjes tegen elkaar klotsten.
Terwijl dit zeker de stoerste toosttraditie is die ik ben tegengekomen, kent Rusland verschillende toasts voor verschillende gelegenheden. Ondanks de vele spreekwoorden over drinken, zoals “Alleen probleemdrinkers toosten niet voor het drinken,” en “Wodka zonder bier is je geld over de balk smijten,” zijn de meest voorkomende toasts eenvoudig: “Op jou! (Za tebya!); Op onze ouders! (Za roditeley!); Op de vriendschap! (Za druzhbu!)” Bij speciale gelegenheden, zoals bruiloften, worden de toasts meer versierd, met de linkshandige toast op de liefde (Za lyubov!) waarbij de drinker zijn glas wijn vastpakt en het in één keer leegdrinkt.
Hoewel sommige toosts een zeer letterlijke benadering van drinken hebben (het Italiaans heeft het onomatopeeërieke cin-cin, terwijl het Mandarijnse Gān bēi, het Taiwanese Hō ta lah, het Japanse Kanpai en het Koreaanse Geonbae allemaal een of andere variatie van “droog glas” betekenen), hebben andere talen een meer poëtische benadering. In het Hebreeuws proosten ze op het leven met het iconische L’chaim! Het Servisch (Zhiveo!) en Tagalog (Mabuhay!) gaan nog een stapje verder en toasten op een lang leven. Turks (Şerefe!) en Bengaals (Jôe!) toasten respectievelijk op eer en overwinning. Het Iers kent de reeks van welkomstwensen, Fad saol agat, gob fliuch, agus bás in Éirinn (Lang leven voor jou, een natte mond, en dood in Ierland), terwijl het Schots-Gaelisch het minder macabere, Slàinte mhor a h-uile là a chi ’s nach fhiac (wat betekent: “Een goede gezondheid voor jou, elke dag dat ik je zie en elke dag dat ik je niet zie.”)
Maar Georgië, gelegen in het rijke land van de wijnbouw, is het land van de uitgebreide toasts. Slechts één persoon mag een toast uitbrengen op een Georgisch feest: de tamada, of toostmeester. De tamada, die optreedt als verhalenverteller, dichter, historicus en kanaal tussen de gasten en hun voorouders, brengt in de loop van de avond tientallen toasts uit. In het ideale geval wordt van iedereen aan tafel verwacht dat hij een toost uitbrengt, en het weigeren van een glas wijn dat door de gastheer wordt aangeboden, wordt beschouwd als het toppunt van onbeleefdheid. Bovendien mogen toosts alleen met wijn of wodka worden uitgebracht – met bier toosten brengt ongeluk, en veel Georgische mannen bewaren bier om op hun schoonmoeder te toosten.
Elke cultuur heeft zijn eigen ideeën over wat een goede toost is, en wat acceptabele onderwerpen zijn om op te toasten. Je zou je een weg van land naar land kunnen drinken en toch nooit een volledig begrip van hun tradities rond alcohol hebben. Dit plan is misschien duur en onrealistisch, maar een praktischer aanpak zou kunnen zijn om op verschillende feestjes verschillende toasts uit te proberen om te zien welke aanslaat. L’chaim!
Wat is uw favoriete toost? Wat is het meest ongebruikelijke type toost dat je ooit hebt gehoord?