Nadat Singles (1995), het vorige verzamelalbum van The Smiths dat door WEA (nu Warner Music Group) was uitgebracht, in Europa, Australië en Taiwan uit de handel was genomen, besloot de platenmaatschappij het pakket enigszins te vernieuwen en het uit te brengen onder de naam The Very Best of The Smiths. WEA herschikte de volgorde en voegde vijf tracks toe, en lokte de platenkopers met de stimulans van digitale remastering.
Het album werd breed bekritiseerd door de Britse muziekpers, die, na te zijn gestopt om de eigenlijke muziek te prijzen, verder ging met het veroordelen van wat zij zagen als een geld graaiende oefening. Ze kregen snel bijval van zanger Morrissey en gitarist Johnny Marr, die zich distantieerden van het album door te verklaren dat ze geen enkele inbreng hadden gehad en dat het album door de fans genegeerd moest worden. Beiden maakten het hoesontwerp belachelijk en Marr hekelde bovendien de geluidskwaliteit.
In de traditie van andere Smiths compilaties die elkaar grotendeels overlapten op een paar nummers na, bevat dit album wel twee versies die op geen enkel ander album van The Smiths te vinden zijn: de single mix van “Ask” en de 7-inch edit van “Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me”. De Singles compilatie gebruikte de albumversies van deze nummers.
CoverEdit
Op de hoes van The Very Best of The Smiths staat Charles Hawtrey van Carry On fame, een van Morrissey’s favoriete acteurs (hij schreef een overlijdensbericht over hem in de NME). De bandleden hadden geen inspraak in de hoes, die door het tijdschrift Mojo is omschreven als “een benadering van een Smiths-cover”.