Vierenvijftig of vechten: hoe een Amerikaanse grensovergang bijna in de Bulkley Valley belandde
Ik zit op Hubert Hill, een kleine beboste heuveltop bij Highway 16, ongeveer 15 minuten ten zuiden van Smithers, tussen Round Lake en Woodmere Roads. Hier, in het zachte licht van de vroege zomer, kan ik over de snelweg en de Bulkley River naar de Telkwa Mountains kijken. Beneden me, bij de drukke grensovergang van de VS, staan de auto’s aan beide kanten in de rij te wachten om door de poortjes te gaan, gefotografeerd te worden, paspoorten te laten controleren en af en toe een auto te doorzoeken. Het is weer een dag aan de internationale grens, net ten zuiden van Telkwa, BC.
Nou, niet echt. De bewoners van de Bulkley Valley weten dat de Verenigde Staten ver van ons afgelegen en rustige thuis liggen. In tegenstelling tot de meerderheid van de Canadezen, die binnen 100 km van de Amerikaanse grens wonen, moeten wij in het noorden van BC 14 uur rijden om bij die lange, rechte internationale grens te komen die loopt van Washington State tot Minnesota, de 49e breedtegraad.
Maar zo had het niet kunnen zijn. Want hier op Hubert Hill zit ik op 54° 40′ N.
Een beetje geschiedenis In het jaar 1844 was Texas een eigen land, Mexico bezat Californië, en er werd in de VS hevig gediscussieerd over territoriale uitbreiding. Het was een verkiezingsjaar, en de Democraten vonden dat het land het recht had om uit te breiden naar de Stille Oceaan. Voorbij de Rockies, in het noordwesten, lag het verleidelijke Oregon Country, een uitgestrekt gebied van bergen en rivieren dat gezamenlijk met de Britten werd bezet. Het omvatte alles ten noorden van Californië tot aan de Noordpool.
Democraten die slavernij steunden, waren voor een krachtige expansie in het zuiden, waar nieuwe staten waarschijnlijk slavernij zouden steunen. Zij hoopten op de annexatie van Texas en de verwerving, desnoods met geweld, van Mexico’s provincies Nuevo Mexico en Alta California (het huidige New Mexico, Arizona en California). De anti-slavernij Democraten daarentegen wilden noordelijke expansie, naar gebieden die waarschijnlijk geen slavernij zouden steunen. Voor hen leek het Oregon Territory een kans om de balans tussen de Amerikaanse staten te doen doorslaan, en zij waren het die later de uitdrukking “54-40 or Fight!”
Vierenvijftig of vechten betekende dat in de onderhandelingen met Groot-Brittannië over de verdeling van het Oregon Territory, de Verenigde Staten al het land tot aan een breedtegraad van 54° 40′ wilden hebben – en bereid waren daarvoor te vechten. Dit zou genoeg ruimte bieden voor vijf of zes nieuwe staten, waarvan de noordelijkste zou eindigen net ten zuiden van wat nu Telkwa is. Niet dat iemand in Washington of Londen veel idee had van wat er daarboven was. Het belangrijkste kenmerk van het Oregon Territory, dat door de Hudson’s Bay Company het Columbia Department werd genoemd, was altijd de Columbia Rivier geweest, alom gezien als de beste manier om pelzen uit de regio te krijgen. Maar de Columbia ging niet verder noordwaarts dan ongeveer de breedtegraad van het huidige Williams Lake. Ten noorden en westen daarvan was de geografie weinig bekend in Engeland of Washington DC.
Terug in de VS won de Democraat James Polk, een zuiderling en slaveneigenaar, de verkiezingen en zette zijn zinnen op het verwerven van Texas. Nadat hij er troepen heen had gestuurd en Mexico miljoenen dollars had geboden voor zijn bezittingen, bedachten ontevreden noorderlingen de uitdrukking “Fifty-four Forty or Fight!” om te proberen de noordelijke expansie weer op de agenda te krijgen. Maar in april 1846 deed zich een ongelukkig (en vanuit Polk’s standpunt gezien op het juiste moment) incident voor waarbij een Mexicaanse troepenmacht in Texas op een Amerikaanse patrouille schoot. De VS verklaarden Mexico in juli de oorlog. Toen de Mexicaans-Amerikaanse oorlog in 1848 voorbij was, had Mexico aan de VS afgestaan wat we nu kennen als New Mexico, Arizona, Colorado, Utah, Nevada en Californië.
De oorlog was zeer impopulair bij de noordelijke abolitionisten. Dit is de oorlog die Henry David Thoreau ertoe bracht te weigeren zijn belastingen te betalen, in de gevangenis te belanden en Civil Disobedience te schrijven. Met dit alles was Polk erop gebrand de kwestie Oregon op te lossen en de anti-slavernij Democraten ervan te weerhouden een of ander conflict met Groot-Brittannië te beginnen. Dus in april 1846 (slechts twee dagen voor de botsing in Texas die een excuus vormde om de oorlog te beginnen) stelde hij Groot-Brittannië een verdrag voor om Oregon te verdelen. Polk was gemakkelijk: hij was niet van plan om te vechten voor 54° 40′. In plaats daarvan stelde hij voor om de grens op 49° te trekken.
Groot-Brittannië ging akkoord en in juli sloten de twee landen het Verdrag van Washington, ook bekend als het Verdrag van Oregon, waarbij het Oregon Territory werd verdeeld op 49 graden noord, precies waar nu de grens tussen de VS en Canada loopt. De Amerikanen bleven hun deel het Oregon Territory noemen; het andere deel kwam na verloop van tijd bekend te staan als British Columbia.
Een andere wereld Maar had het ook anders kunnen lopen? Had de anti-slavernij factie in de VS het kunnen winnen? Hadden ze Texas en Californië kunnen negeren en al hun energie kunnen richten op het verwerven van het gebied tot 54° 40′?
Groot-Brittannië was niet gebrand op strijd. Het noordelijke deel van het Oregon Territory leverde pelzen op voor de Hudson’s Bay Company, maar verder stelde het weinig voor. Er waren geen nederzettingen zoals de Amerikanen die in het zuiden van Oregon hadden gemaakt – en de HBC sloot steeds meer haar posten aan land en opereerde in plaats daarvan vanaf een stoomschip dat langs de kust voer. Er zou pas over een jaar of tien goud worden ontdekt op de Fraser. Bovendien was de regering in Londen verwikkeld in een binnenlandse crisis over de voedselvoorziening en moest zij goede betrekkingen onderhouden met een van haar belangrijkste graanleveranciers, de Verenigde Staten. Het is heel goed mogelijk dat Groot-Brittannië er genoegen mee had genomen de VS heel Oregon te geven.
En onze wereld zou er inderdaad anders hebben uitgezien. Het centrale kenmerk van ons noordelijk Brits Columbia is Highway 16. Deze verbindt veel van de gemeenschappen in het noorden van BC, maar het tracé ervan werd gedicteerd door dat van de vroegere Grand Trunk Pacific Railroad (de huidige CN). Deze spoorlijn, aangelegd tussen 1911 en 1913, was verantwoordelijk voor het ontstaan van verschillende steden langs Highway 16, en stimuleerde het fortuin van de steden die er al waren. En het grootste deel ervan ligt ten zuiden van 54° 40′.
Kortom, de belangrijkste transportcorridor van Noord-CB zou niet eens in Canada liggen. De bekende plaatsen McBride, Prince George, Vanderhoof, Fort St. James, Burns Lake, Houston, Terrace en Prince Rupert – zouden allemaal in de Verenigde Staten liggen. Alleen Telkwa, Moricetown en Hazelton zouden ten noorden van 54° 40′ blijven. Smithers, een kind van de spoorweg, zou niet bestaan.
Als Groot-Brittannië in 1846 niets van het bekken van Columbia had behouden, zou deze provincie ten noorden van 54° 40′ waarschijnlijk niet British Columbia heten. Zou Canada, nu de goudvondsten langs de Fraser en bij Barkerville in de VS liggen, zelfs maar moeite hebben gedaan om dit afgelegen noordwestelijke gebied bij de Confederatie te betrekken?
Terug op de grens Dus je kunt je hier voorstellen, even ten zuiden van Woodmere Nursery, hoe de extra brede schouders van de Amerikaanse weg plaats maken voor de meer gematigde Canadese wegbreedte. De parkeerplaats op de snelweg, met het prachtige uitzicht op de Bulkley, ligt net ten noorden van de grens. Het is een handige plek om te stoppen en je paspoort uit te laden.
De volgende keer dat je langs die parkeerplaats rijdt, denk er dan eens over na hoe een internationale grens hier bijna was beland. Verwonder u erover hoe u gewoon tussen Telkwa en Quick kunt rijden zonder erover na te denken, zonder ervoor te zorgen dat u uw reisdocumenten hebt, zonder ervoor te zorgen dat u geen vers vlees en fruit bij u hebt. En sta stil bij het ongemakkelijke feit dat het zonder de Amerikaanse slavernijhonger misschien allemaal anders had kunnen aflopen.
