De Britten hebben hertenvlees eindelijk omarmd. De verkoop van het vlees is in Sainsbury’s met 50% gestegen ten opzichte van vorig jaar, terwijl Marks & Spencer in 2011 drie keer zo veel verkocht als in 2010. De totale verkoop in het VK is de afgelopen vijf jaar meer dan verdubbeld, omdat Britse consumenten een voorkeur hebben getoond voor ongebruikelijker vlees en meer wild.
Als vlees heeft hertenvlees veel troeven in handen. Zijn ijzerhoudende, wildachtige smaak is veel interessanter dan slap varkensvlees of goedkope kip. Gram voor gram bevat het minder vet dan een kipfilet zonder vel. Het heeft het hoogste eiwit- en het laagste cholesterolgehalte van alle belangrijke vleessoorten. Het is door en door duurzaam en altijd scharrelvlees. Waarom heeft het dan zo lang geduurd voordat het populair werd?
Een aanwijzing ligt in de naam: het woord “hertenvlees” komt van het Latijnse werkwoord voor jagen: venare. Eeuwenlang was hertenvlees beperkt tot het vlees dat landeigenaren op hun landgoederen haalden. De Normandiërs en de Plantagenets hebben een groot deel van Engeland in koninklijke bossen verdeeld en de landbouw op die gronden verboden om de groei van herten, wilde zwijnen en specifieke vogels waarop zij graag jaagden, te bevorderen. Daardoor werd het voor gewone Britten bijna onmogelijk om wild te eten, tenzij ze het stroopten, en de straffen daarvoor waren streng.
Daardoor ontstond het beeld dat wild intrinsiek hoogwaardig of “chique” was, een beeld waarvan de effecten tot op de dag van vandaag voortduren. Het wordt niet geholpen door het feit dat een hert – misschien vooral het majestueuze rode hert van de Schotse Hooglanden – een uitzonderlijk knap schepsel is, op een Landseer-achtige manier. Toen het tijdschrift Country Life in 2008 een campagne lanceerde om het Verenigd Koninkrijk meer hertenvlees te laten eten, wist het dat het felle tegenstand zou moeten doorstaan van een publiek dat geneigd is sympathie te tonen voor goed uitziende zoogdieren.
Hert is nog nooit zo talrijk geweest. De zes vrijlevende Britse soorten zijn samen goed voor meer dan 1 miljoen dieren, die het goed doen ook al worden er 350.000 afgeschoten en raken er tienduizenden betrokken bij auto-ongelukken per jaar. Wild hertenvlees is dus zeer duurzaam. De dieren vernielen grote delen van de Britse landbouwgrond: één hert kan in ongeveer een minuut een heel bed sla verorberen. Ze strippen de schors van bomen en knabbelen zich een weg door bloemperken en velden. In een tijd waarin veel graanboeren grote moeilijkheden ondervinden door de druk van de supermarkten, zou het bevorderen van de consumptie van hertenvlees hen misschien wat kunnen helpen.
Toen ik afgelopen december voor de Guardian een hertenjacht hield, werd ik getroffen door de menselijkheid van de jager en zijn absolute aandrang op een schone prooi. Wilde herten worden nooit in de kop geschoten, ook al levert dat het meeste vlees op. Op een hertenboerderij die ik onlangs bezocht, zag ik de meest tevreden boerderijdieren die leefden in de meest plezierige omstandigheden die ik me kon herinneren. De dieren zwierven en scharrelden vrij rond, in kuddes en families, over 400 hectare van het glooiende platteland van Kentish.
De prijzen van hertenvlees steken gunstig af bij die van rund- en lamsvlees. Een beetje marineren of in vet inleggen helpt om dit magere vlees vochtig en smakelijk te houden. Ondanks een hypothetische associatie met Chronic Wasting Disease heeft hertenvlees nog niet geleden onder een grote voedselcrisis. Het is, in veel opzichten, de perfecte vlees, en het is een goede zaak dat de Britten lijken eindelijk te hebben gerealiseerd dat.
– Volg Comment is free op Twitter @commentisfree
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{heading}}
{#paragraphs}}
{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via Email
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger