/
Maine Public kreeg onlangs via e-mail een vraag van een van onze luisteraars die we besloten te proberen te beantwoorden. Dus vroegen we haar de vraag over de telefoon te herhalen.
“Hallo, mijn naam is Claire Helen Bevan, ik woon in Camden, Maine, en mijn vraag is: Waarom is Maine zo blank?”
Laten we eerst de vooronderstelling testen. Het is waar dat bijna 95 procent van de mensen in Maine zich identificeert als blank, volgens de meest recente volkstellingsgegevens. Daarmee is het een van de twee blankste staten van het land, samen met Vermont. Maar waarom is Maine zo blank?
Het eerste deel van het antwoord op de vraag heeft te maken met de geografie en de economie. Maine ligt in het noordoostelijkste puntje van de Verenigde Staten, ver weg van het Amerikaanse centrum van de Atlantische slavenhandel.
“Het zuiden was in de eerste plaats een landelijke, agrarische economie die vanaf de 17e eeuw sterk afhankelijk was van slavernij, zowel voor de productie van tabak als van katoen op grote schaal,” zegt Maine State Historian Earl Shettleworth.
Shettleworth zegt dat er in Maine weliswaar sprake was van slavernij, maar dat de economie niet was gebaseerd op plantage-landbouw. In plaats daarvan steunde Maine op bosbouw, scheepsbouw en de textiel- en molenindustrie, gevoed door waterkracht.
Na de Burgeroorlog emigreerden sommige zwarte bevolkingsgroepen grotendeels naar stedelijke centra als New York, Chicago en Detroit, aangetrokken door de groeiende mogelijkheden van de nieuwe industrie. Shettleworth zegt dat de economie van Maine gewoon niet robuust genoeg was om deze bevolkingsgroepen aan te trekken.
“Nergens in deze grote patronen van ontwikkeling en industrie – wat echt de mogelijkheid van mensen is om op een plek te wonen en hun werk te doen – vinden we in de geschiedenis van Maine een grote concentratie van gekleurde mensen,” zegt hij.
Maar het volgende feit maakt de zaak ingewikkelder.
“Maine was in de 19e eeuw eigenlijk veel diverser van ras dan tegenwoordig,” zegt Kate McMahon, een historicus bij het Smithsonian of African American History in Washington D.
McMahon zegt dat een aantal historische gebeurtenissen van invloed is geweest op de ontwikkeling van Maine tot “een van de blankste staten van de V.S.”
Ten eerste eiste de Burgeroorlog een tol van de zwarte gemeenschappen die al in Maine gevestigd waren. Tijdens de oorlog ging de scheepsbouw namelijk over van hout op staal. Hierdoor verdwenen veel banen, waaronder die in de kuiperij, een bedrijfstak waarin veel Afro-Amerikanen werkzaam waren die zich in de staat hadden gevestigd.
“Al deze industrieën begonnen eronder te lijden,” zegt McMahon. “Het waren de best betaalde banen, ze waren stabiel en het waren banen die Afro-Amerikanen konden krijgen.”
En McMahon zegt dat sommigen moeite hadden om werk te vinden in de textiel-, schoenen- en touwfabrieken van Maine.
“Afro-Amerikanen konden in die banen niet aan de slag,” zegt ze. “Ze werden uitgesloten vanwege hun ras, dus er werkten daar geen Afro-Amerikanen. Ze hadden – gaven de voorkeur aan blanke immigranten.”
Daarnaast vaardigde Maine ook anti-miscegenatiewetten uit die ervoor zorgden dat blanken en zwarten niet konden trouwen.
En dan, zegt Macmahon, is er het verhaal van Malaga Island, een interraciale gemeenschap voor de kust van Phippsburg.
“In 1912 had de staat Maine besloten dat ze deze kolonie van zwarte mensen niet wilden,” zegt ze. “Alle huizen op het eiland werden verwijderd en met de grond gelijk gemaakt.”
Later, zegt Macmahon, vestigde de Ku Klux Klan zich in Maine, en vormde het politieke klimaat van de staat door in de jaren twintig sympathieke regeringsfunctionarissen te kiezen.
“Dus in de jaren 1920 had je al die economische omstandigheden die ertoe leidden dat veel Afro-Amerikanen de staat Maine verlieten, maar ook veel sociale omstandigheden die niet bevorderlijk waren voor gekleurde mensen die zich in de staat Maine wilden vestigen,” zegt Macmahon. “Dus heb je die economische uitsluiting en sociale uitsluiting.”
Al die geschiedenis heeft te maken met de vraag waarom Maine nog steeds zo blank is. Myron Beasley doceert Amerikanistiek aan het Bates College. Hij zegt dat veel mensen Maine in de loop der tijd zijn gaan zien als een zeer blanke staat.
“Dus deze grote verhalen zijn vaak dingen die ons beperken,” zegt Beasley. “En we hebben de neiging om de dingen te zien zoals we ze willen zien door middel van dat verhaal over de plaats.”
En voor Beasley veroorzaakt dat aanhoudende problemen, zelfs in zijn eigen vakgebied, de academische wereld.
“Ik weet dat je in veel academische instellingen deze zin hoort: ‘Oh, weet je, Maine is zo blank, we kunnen nooit mensen aantrekken die niet blank zijn, want het is hier zo blank.’ Dat is een misleidende uitspraak,” zegt hij. “Dus in veel opzichten in hun liberale begrip, dit progressieve liberalisme dat ze bevorderen, is precies datgene wat ze willen verwerpen of ze willen verstoren.”
Portland kunstenaar en opvoeder Daniel Minter zegt dat de perceptie van Maine’s “witheid” ook kan werken om bepaalde Maine culturen uit te wissen die hier al eeuwenlang zijn.
Als hij naast zwart-blauwe schetsen zit van werk dat volgens hem gaat over Malaga Island en de scheiding van interraciale families door toedoen van de staat, zegt hij dat Afro-Amerikanen, Latino’s, Aziaten en een groeiend aantal Afrikaanse immigranten allemaal Maine thuis noemen. Bovendien, zegt Minter, is het belangrijk om te erkennen dat de eerste bevolking van Maine niet blank was.
“Er zijn hier mensen van kleur,” zegt Minter. “Die zijn er altijd geweest, er waren, ik bedoel, je weet wel, de Wabanaki waren hier altijd al. En hoe vaak hoor je niet dat ze ‘Mainers’ worden genoemd, weet je?”
Minter bestrijdt de volkstellingscijfers niet. Er zijn aanzienlijk meer blanken dan gekleurde mensen in de staat. Maar, zegt hij, juist het benadrukken van de blankheid van Maine creëert een eigen sfeer van uitsluiting.
“Het is gewoon zo dat de staat ons niet heeft hoeven verwelkomen. Het was niet nodig om gekleurde mensen te verwelkomen,” zegt hij. “Zoals ik al zei, als je het in de VS niet gastvrij maakt, duw je ons uiteindelijk weg.”
Het percentage blanken in de staat is de afgelopen 20 jaar met een paar procentpunten gedaald, wat erop wijst dat de multiraciale samenstelling van de staat iets is gegroeid. Maar om die groei te bevorderen, gelooft Minter dat Mainers de perceptie van de staat als een “blanke” plaats zullen moeten ondervragen en actiever mensen van kleur zullen moeten verwelkomen en omarmen.
Oorspronkelijk gepubliceerd 18:10 14 feb. 14, 2019