Herodotus, de Griekse geschiedschrijver uit Ionië verklaarde dat de stam van lotuseters niet zomaar een mythe is, maar een realiteit.
Deze 5e eeuwse geschiedschrijver, met zijn grote verzameling historische geschriften, wordt vaak aangeprezen als De Vader van de Geschiedenis. Hij beweerde dat het een echt volk was, dat echt bestond in zijn tijd, op een eiland dicht bij de kust van Libië.
In zijn werk documenteerde hij dat de groep mensen die daar verbleven uitsluitend overleefden op zoete bedwelmende vruchten afkomstig van een specifieke boom die bloesems voortbracht die leken op lotusbloemen.
Lotusbloem Griekse mythologie
De lotuseters worden ook wel lotophagi genoemd, en hun aanwezigheid stamt uit de Griekse Mythologie. In het epos De Odyssee van Homerus vormen deze mensen een deel van het negende boek.
Robert S. Duncanson Schilderij van het Land van de Lotuseters, momenteel in de Zweedse Koninklijke Verzameling. Publiek domein / {{PD-US}}
Dit ras of deze stam van mensen zou op een eiland hebben geleefd waar een overvloed aan lotusplanten was. Het eiland bevond zich ergens in de buurt van een gebied in Noord-Afrika.
De door lotusplanten geobsedeerde wezens werden kortstondig door Odysseus (Latijn: Odysseus) en zijn mannen ontmoet; toen zij van de strijd in de Trojaanse oorlog terugkeerden naar huis.
De lotuseters kregen hun naam vanwege hun vreemde gewoonte om een mysterieuze plant te eten die op lotusbloemen zou lijken.
Deze bloemen hadden slaapverwekkende elementen, die de eters in een roes hielden, waardoor ze in een voortdurende staat van loomheid en vergeetachtigheid verkeerden. Hoewel deze wezens niet vijandig en vriendelijk waren, hadden ze bijna een nadelige invloed op Odysseus en zijn team.
Het verhaal achter Odysseus en deze Lotuseters
Het incident gebeurde nadat Odysseus en zijn mannen het eiland van de tovenares Circe hadden verlaten, waar ze zware verliezen hadden geleden na een dreigende ontmoeting met een verschrikkelijk monster, Scylla genaamd.
De God Zeus veroorzaakte een enorme storm toen ze wegzeilden, waardoor Odysseus’ vloot gedwongen werd zijn toevlucht te zoeken in de Kaap Malea, het land van de lotuseters.
Nadat het schip een tijdje had uitgerust toen het aanmeerde op het nieuwe land, stuurde Odysseus vermoedelijk een paar mannen erop uit om inboorlingen te zoeken. Hij wilde weten of er een beschaving in het gebied woonde en of zij behulpzaam konden zijn.
De mannen ontdekten al snel de lotuseters, die zij heel sereen en vriendelijk vonden. Odysseus’ mannen kregen zelfs zoete lotusbloemen en vruchten te eten aangeboden. Maar toen ze van het lekkers aten, vergaten de mannen al snel de missie die ze hadden moeten volbrengen. Ze herinnerden zich niets meer van het verleden en dachten niet meer aan hun toekomst.
Natuurlijk wachtte Odysseus tevergeefs en werd ongeduldig toen zijn mannen niet terugkeerden. Uiteindelijk stuurde hij meer mannen, die ook niet terugkwamen.
Als laatste redmiddel ging hij zelf op zoek naar zijn troepen, en ontdekte dat ze in een roes waren omringd door lotuseters. Zijn mannen verkeerden in een gelukzalige toestand die louter kil, ontspannen en lui was, zonder verlangen om ooit te bewegen.
Odysseus kon de situatie snel inschatten, en nam zijn toevlucht tot het dragen van elk van zijn mannen, die schoppend en schreeuwend waren omdat ze niet weg wilden, terug het schip in. Hij bond ze allemaal vast en zeilde weg om te ontsnappen aan het eiland van lotuseters, om nooit meer terug te keren.
De betekenis van de exotische lotusplant voor de Grieken
De Grieken noemden een grote verscheidenheid aan niet-narcotische planten ‘lotos’. Dit zou de naam kunnen zijn geweest voor de mysterieuze lotusbloemachtige plant die door de lotuseters in de Griekse mythologie werd gegeten.
Vele historici merkten op dat in het geval van het Odysseus-verhaal, de naam zou kunnen verwijzen naar de opiumpapaver. De rijpe zaaddozen van de opiumpapaver lijken op de ongeopende peulen van de echte lotusbloem. Andere alternatieven die in overweging werden genomen waren nestelaars en zelfs de blauwe waterlelies die in de rivier de Nijl voorkomen.
Om meer te weten te komen over het effect van deze lotusbloemen is het van belang te kijken naar het fysieke voorkomen en de gedragskenmerken van de lotuseters die in de Odyssee worden genoemd. Deze observaties kunnen meer informatie verschaffen over deze legendarische plant en welke mogelijke variëteit het zou kunnen zijn.
Lichamelijke verschijning van de lotuseters
De meerderheid van de lotuseters zag eruit als gewone, gewone menselijke wezens. Bij nadere beschouwing zou men echter kunnen zien dat zij een zeer afstandelijke en ietwat dromerige uitdrukking op hun gezicht hadden. Hun bewegingen waren niet normaal, ze waren langzaam en traag.
Daarnaast zagen deze wezens er broos en beschonken uit. Er wordt gezegd dat een geboren lotuseter een bleke huid, lichtgrijze ogen en wit haar zou hebben; een mens die regelmatig lotusbloemen at zou na verloop van tijd hetzelfde uiterlijk krijgen. Vaak verkozen lotuseters er naturel uit te zien, maar op de zeldzame momenten dat ze kleding droegen, was de keuze gevallen op loszittende tunieken.
Gedragskenmerken
Een regelmatig dieet van bedwelmende lotusbloemen maakte dat deze wezens in een roesachtig bestaan van complete en volslagen euforie leefden. Ze verkeerden in een land van dagdromen en fantasieën.
Als ze al iets bespraken, ging het vaak over vergezochte filosofische ideologieën die geen praktische of functionele invloed hadden op de echte wereld. Door deze aard waren ze traag en lui. Ze stonden apathisch tegenover buitenstaanders en wereldse zorgen.
Als ze niet aan hun dagelijkse dosis lotusbloemen konden komen, kwamen ze wel even uit hun verbijstering, maar bleven toch rusteloos en gemakkelijk af te leiden.
Dankzij deze lotusbloemen roken de wezens die ervan aten heerlijk. Hierdoor namen ze nauwelijks een bad. Maar zelfs met slechte hygiënische gewoonten, roken ze nog steeds lekker door de geurige lotusbloemen.
Doordat de stam nomadisch van aard was, trokken ze van het ene gebied naar het andere, waardoor ze overal waar ze terechtkwamen, hun lotusbloemvoorraden uitputten. Als ze alle lotusbloemen op hadden, begonnen ze weer te reizen om hun waanzinnige verslaving te voeden.
Werd gedacht dat lotusbloemen bovennatuurlijke krachten bezaten, zoals een fontein van de jeugd
Een regelmatig dieet van deze lotusbloemen zou het verouderingsproces van de consument vertragen. Dit is te vergelijken met het vinden van de fontein van de jeugd. Een regelmatig dieet van deze bloemen gaf hen een aura van dromerigheid. Er wordt gezegd dat iedereen die ze tegenkomt gemakkelijk verward en gedesoriënteerd raakt. Als mensen ze tegenkomen, wordt hun geest snel wazig. Dit komt omdat van deze eeuwige lotusbloemconsumenten werd gedacht dat ze telepathisch waren en zelfs anderen konden controleren.
Van deze inheemse mensen werd gezegd dat ze krachten hadden om dromen te controleren en te delen, die beelden bevatten van het verleden, heden en de toekomst. Iedereen die in contact komt met lotuseters, en hen toevallig aanraakt of kust, zal de ergste gevolgen ondervinden. Dit is de erfenis van de Lotusbloem in de Griekse Mythologie.