Reverb ontstaat wanneer een geluid een hard oppervlak raakt en op verschillende tijden en in verschillende amplitudes naar de luisteraar terugkaatst om een complexe echo te creëren, die informatie over die fysieke ruimte met zich meedraagt. Reverb pedalen of effecten simuleren of overdrijven natuurlijke nagalm.
Early Reverb Effects
De vroegste reverb effecten uit de jaren ’50 en ’60 maakten gebruik van relatief eenvoudige akoestische trucs. Plaat nagalm werkt door het monteren van een grote (meestal 4’x8′) metalen plaat op veerklemmen en het audio signaal te gebruiken om de plaat te laten trillen. Strategisch geplaatste contactmicrofoons pikten het complexe mozaïek van trillingen op en creëerden zo een overtuigende simulatie van een resonerende ruimte.
Kort daarna kwam de veergalm, die ook gebruik maakt van een akoestische truc. In de jaren ’60 werd dit een standaardfunctie op gitaarversterkers en het is nog steeds te vinden in versterkers. Een transducer stuurt een audiosignaal langs een metalen veer naar een pickup aan het andere eind. De vibratie ontstaat in de veer, en de verspreiding van het signaal over de lengte van de veer resulteert in het effect.
Reverb Parameters
Heden ten dage is het mogelijk om alle klassieke analoge reverbs na te bootsen, maar ook om digitale processors te gebruiken om nauwkeurig de tijd- en frequentierespons van echte ruimtes na te bootsen, met de mogelijkheid om elke variabele en parameter te controleren. Maar met alle reverb effecten, komt het nog steeds neer op een paar eenvoudige parameters:
Hall of Fame Reverb
De effect ratio is het verschil in volume tussen het directe, onbeïnvloede (droge) geluid en het gereflecteerde (natte) geluid dat het effect toevoegt. Ongeacht de hoeveelheid reverb, zal een hogere mix van droog en nat klinken alsof het instrument dichter bij de luisteraar is, terwijl de omgekeerde “nattere” mix het instrument verder weg laat klinken.
De decay time, of nagalmtijd, is de tijd die het kost voor het gereflecteerde geluid om te verminderen tot het punt dat het niet langer hoorbaar is. Gewoonlijk wordt dit onhoorbare niveau vastgesteld op 60 decibel onder het oorspronkelijke geluid. De vervaltijd vertelt u de grootte van de gesimuleerde ruimte. Een langere decay-tijd duidt op een grotere ruimte.
De pre-delay-tijd is het interval tussen het begin van het directe signaal en het begin van het natte signaal. Het geeft aan hoeveel ruimte er is tussen het instrument, het reflecterende oppervlak en de luisteraar. Aangezien geluid gemiddeld iets minder dan een meter per milliseconde reist, suggereert een vertraging van 200 milliseconden dat het instrument (en de luisteraar) zich in het midden van een kamer van 100 bij 100 voet bevinden, aangezien dit dezelfde hoeveelheid tijd is die een geluid nodig heeft om 100 voet af te leggen, tegen de muren te weerkaatsen en terug naar de microfoon te gaan.
De toon van het effect speelt ook een rol. De relatief lage energie van de hogere frequenties wordt eerder door de omgeving geabsorbeerd dan de lage frequenties, zodat het effect donkerder en warmer klinkt dan het instrument. Om een nog nauwkeuriger effect te krijgen, hebben goede reverb units vaak een toonregeling.
Bij elkaar opgeteld kunnen de effect ratio, pre-delay tijd, decay tijd en toon een kamer van elke omvang simuleren en het laten klinken alsof het instrument zich ergens in die kamer bevindt. Het verschil tussen de meeste menu-opties op een meervoudig-reverb-effect – gewoonlijk Room, Hall, Plate, Spring, Gate, Tile, Cathedral, enz. – kan worden begrepen als variaties in de relaties tussen deze vier parameters.