Guinguette Marais Poitevin

Het is nu iets meer dan twee maanden geleden dat ik mijn moeder verloor aan kanker. Als ik de woorden “Ik verloor mijn moeder” hardop zeg, lijken ze niet juist, want een verloren sok kan worden teruggevonden. Dit is niet zomaar een vermiste sok.

Het verlies van een ouder betekent dat je lid bent geworden van een club mensen die begrijpen dat het een uitdaging kan zijn om gewoon met je schoenen aan en je haar gewassen de deur uit te lopen. Het betekent dat je ogen beginnen te branden als je boodschappen doet en spruitjes haalt, en je je herinnert hoe graag je moeder ze at toen ze eenmaal doorhad dat ze ze in de oven kon koken in plaats van te koken, en dat ze ook echt lekker waren.

Het betekent dat je wilt gaan hardlopen om endorfine aan te maken om het geschreeuw van “Je moeder is dood!”dat steeds maar door je hoofd blijft spoken, maar je kunt het niet omdat je je ook wilt opkrullen in een bal en wilt huilen terwijl je “Gilmore Girls” kijkt op Netflix omdat dat “jouw ding” was toen je met haar opgroeide.

Er zijn een miljoen dingen die veranderen en nieuwe betekenissen en vormen aannemen. Er zijn een miljoen woorden die plotseling niet meer zo mooi lijken. Er zijn een miljoen gezichten die niet meer zo troostend zijn als vroeger.

Ik weet dat tijd zal helpen. Dit is niet mijn eerste verlies, maar wel het moeilijkste.

Dus hier zijn een paar dingen die gebeuren als je moeder sterft, voor het geval je wilt weten waar ik de laatste tijd met mijn hoofd zat, of als je probeert uit te zoeken waarom je vriendin die haar eigen moeder verloor de helft van de tijd naar een vuilnisbak ruikt, of huilt bij een simpele Pampers-reclame.

Je huilt veel, en op willekeurige momenten. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik een schattige reclame heb gezien en toen hysterisch begon te snikken. Misschien was de moeder van het personage aan het aanmoedigen bij een voetbalwedstrijd, of misschien gaf ze hen gewoon een knuffel. Letterlijk bij alles waar een moeder in voorkomt, moet je huilen.

Laat ik maar niet beginnen over in het openbaar rondlopen en een andere moeder met hun kind zien. Ik ben nu een bruiloft aan het plannen en begon bijna te huilen toen ik bij een trouwshow was en ze vroegen om moeder/dochter duo’s op het podium te laten komen en een prijs te winnen. Natuurlijk was het niet de bedoeling om me te kwetsen, maar het brandde wel.

Je komt misschien dichter bij je vader. Dat is niet echt negatief. Als je je moeder verliest, besef je plotseling dat je de steun en kracht van je vader meer dan ooit nodig hebt. Terwijl hij ook rouwt, is er iets speciaals aan om dit samen te delen en met z’n tweeën herinneringen op te halen. Je realiseert je dat je je vader over je dag begint te vertellen op dezelfde manier als je dat vroeger tegen je moeder deed, in de hoop dat het misschien normaal zou aanvoelen.

Het leven lijkt alsof je permanent een zonnebril op hebt, nooit meer dezelfde helderheid als voorheen. Ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen aan iemand die nog nooit een ouder heeft verloren. Geloof me, niets heeft meer dezelfde helderheid nadat je je moeder hebt verloren. Die leuke schoenen in de winkel die je op het oog had, lijken opeens een stom idee. Die nieuwe ovenschotel die je wilde maken? De ingrediënten liggen nog achter in de voorraadkast stof te verzamelen. Op een dag kom je wel weer in de routine, maar niet vandaag.

Je bent lid geworden van een club met ondersteunende mensen – een club waar je nooit bij had willen horen. Niemand wil ooit lid worden van de “Ik heb een ouder verloren”-club. Gelukkig zul je merken dat dit de mensen zijn die je in je leven nodig had en dat ze op het perfecte moment kwamen. Dit zijn de mensen die hun gsm op een ander belsignaal voor jou zetten zodat ze je telefoontje om 2 uur ’s nachts absoluut niet zullen missen. Dit zijn de mensen die je om het andere woord laten vloeken als een zeeman omdat het leven gewoon niet meer eerlijk is. Dit zijn de mensen die je over een maand, een jaar, zelfs over 10 jaar nog steeds van streek laten zijn. Dat brengt me bij mijn volgende punt…

Mensen lijken te verwachten dat je na een week of twee wel weer de oude bent. Als ze geen deel uitmaken van de “Ik heb een ouder verloren”-club, verwachten mensen dat het vrij snel weer goed met je komt. Als de schok van de begrafenis (als je er een hebt gehad, wij niet) is weggeëbd, zullen mensen je pijn langzaam vergeten en verwachten dat je weer normaal bent. Het is niet erg om mensen een tijdje uit de weg te gaan. Het is oké om nog steeds te rouwen. Herinner degenen van wie je houdt eraan hoe moeilijk dit is. Soms zijn mensen zo met zichzelf bezig, dat ze vergeten hoe ze een echte vriend kunnen zijn.

Je kunt nooit volledig rouwen, omdat er elke dag iets nieuws op je afkomt. Toen mijn moeder overleed, was ik op de tweede dag van een overzeese reis van drie weken. Ik moest mijn rouwproces uitstellen omdat ik niet thuis was en ik nog naar school moest. Er was geen begrafenis, dus geen reden om naar huis te gaan. Mijn moeder had het zo gewild.

Ik probeerde me er doorheen te slaan en me goed te voelen, dat deed ik echt. Maar het verdriet ontglipte me en dan stond ik hysterisch te huilen midden op straat in Dublin. Toen ik thuiskwam, had ik nog steeds het gevoel dat ik in orde moest zijn, tenminste voor mijn zoon en mijn vader. Ik wilde niet dat ze zouden denken dat ik instortte. Dus hield ik veel van mijn verdriet binnen. Het is moeilijk om volledig te rouwen, vooral als je een ouder bent. Als ik me probeer te herinneren welke ingrediënten mijn moeder in haar speciale lasagne gebruikte, merk ik dat ik weer helemaal opnieuw treur. Het houdt nooit echt op, je leert het gewoon te accepteren.

De nieuwsgierige woorden van je kind zullen je hart pijn doen. Mijn zoon is vier, dus de dood is niet iets waar hij aan gewend is. Het idee dat iemand er niet meer is, aan een kind van vier proberen uit te leggen, is onmogelijk. We hebben het geprobeerd met “Mamma is in de hemel en ze is een engel en kijkt altijd op je neer”. En voor het grootste deel werkt het, maar dan zijn er van die dagen dat hij me eraan herinnert: “Mama, je hebt geen mama meer,” dan breekt mijn hart weer helemaal. Hij weet niet dat het gemeen is, hij zegt het gewoon als een verklaring. Omdat het waar is, ik heb het niet. Maar man wat doen die woorden pijn.

Je ervaart een heel ander soort pijn als je gaat inzien hoezeer het je kinderen heeft beïnvloed. Aan de andere kant is hij nieuwsgierig, maar ook erg verdrietig. Toen mijn moeder Hospicezorg begon te krijgen, ging mijn zoon achteruit en begon ’s nachts weer in bed te plassen. We hebben alles geprobeerd om hem te laten stoppen.

Als ik hem instop en zijn stemmetje dingen zegt als: “Ik mis mamma,” of: “Waarom moet mamma dood?”, dan doet dat pijn in mijn hart. Hij heeft het voortdurend over haar en hoewel hij niet altijd droevig klinkt, kan ik zeggen dat het hem zwaarder valt dan hij laat merken. Ik wou dat ik al zijn gebroken stukjes bij elkaar kon houden, zodat hij dit soort pijn niet hoeft te ervaren.

Je kunt proberen hun telefoon, Facebook-account, Netflix-account, enz. af te struinen op zoek naar een laatste bericht, en het zal je waarschijnlijk gek maken. Mijn moeder en ik deelden een Netflix-account waar ik nu zo dankbaar voor ben. Het is raar, maar het enige wat ik wil is mijn moeder beter leren kennen. Ik heb haar telefoon doorzocht op zoek naar advies. Ik keek op Netflix om te zien door welke shows ze geobsedeerd was. Ik ben op haar Facebook account geweest op zoek naar antwoorden op vragen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.

Ik probeer notitieboekjes met haar handschrift te vinden, in de hoop dat ze misschien ergens een briefje voor me heeft achtergelaten. Het zal je frustreren om dit te doen, maar je kunt het niet helpen. Je hebt gewoon nog een stukje van haar nodig, hoe klein het ook is.

Jaloers word je op alle anderen die nog een moeder hebben. (Vooral als ze haar voor lief nemen.) Vanaf dit moment zul je nooit meer over je ouder klagen waar ik bij ben. Want schat, je hebt geen idee hoeveel geluk je hebt en hoe graag ik in jouw schoenen zou willen staan. Koester ze. Hou van ze. Wees dankbaar dat je nog één dag met ze hebt.

Knuffel je baby’s goed. Zeg tegen je moeder dat je van haar houdt. Vraag om haar advies en wijsheid. Neem deze momenten niet voor lief. Je hebt maar één moeder, en als ze er niet meer is, zul je wensen dat je je hele leven nooit een lelijk woord tegen haar had gezegd.

Je vindt dit misschien ook leuk:

• Mam, ik snap het nu
• Ik wou dat mijn moeder hier was om me moeder te zien worden
• In elke fase van het moederschap voel ik de afwezigheid van mijn moeder opnieuw