HET DILEMMA
Je zit in een Chinees restaurant en hebt trek in cilindervormig eten. Maar welke soort?
WIE KUN JE VERMELDEN
Alle mensen bij Hunan Garden. Je hoeft je niet langer te schamen!
De truc
Als het een omhulsel heeft als een gefrituurde tortilla, is het waarschijnlijk een loempia. En als je denkt dat het frituren van tortilla’s wel erg Amerikaans is voor Chinees eten, dan heb je een streepje voor.
DE REDEN
Het belangrijkste smaakverschil tussen een loempia en zijn ei-neefje is dat loempia’s een dun, vaak doorschijnend omhulsel van bloem hebben en meestal niet gefrituurd worden, terwijl loempia’s dikkere, gefrituurde omhulsels hebben. Ook zijn loempia’s in Amerika vaak gevuld met wortels en bamboe, terwijl loempia’s eerder gevuld zijn met vlees en bonenscheuten. Oh, en nog een verschil: Loempia’s zijn Chinees; loempia’s waarschijnlijk niet.
In feite verschilt de Chinese keuken in Amerika zo enorm van de Chinese keuken in China dat veel Amerikaanse Chinese restaurants onder hun Engelse naam de woorden “Westernized Food” in het Chinees adverteren.
In de 19e eeuw bestond het primaire publiek voor Chinees eten uit spoorwegarbeiders, een groep mensen die niet algemeen bekend stond om hun verfijnde smaak. Chinese restauranthouders probeerden zowel Chinese immigranten die bij de spoorwegen werkten als hun blanke collega’s tegemoet te komen – en creëerden zo een “fusionkeuken” lang voordat het hip was. Hoewel sommigen beweren dat loempia’s al in China bestonden voordat ze in Amerika opdoken, geloven veel voedingswetenschappers dat de loempia een Amerikaans origineel is. Naast het legendarische loempiaatje zijn er veel basisgerechten van de Amerikaanse Chinese keuken die je zelden of nooit in China zult tegenkomen: gebakken rijst, krab Rangoon, chow mein, zoetzuur varkensvlees en General Tso’s kip. Ook gelukskoekjes (zie zijbalk). Wat hebben al deze maaltijden gemeen? Frituren, wat een hoofdbestanddeel is van de Amerikaanse Chinese keuken, maar iets minder belangrijk is in de authentieke Chinese keuken.
Wat de loempia betreft, rond het eind van de jaren tachtig begonnen de Amerikanen zich echter te keren tegen het Chinese eten dat ze zelf hadden helpen uitvinden. We konden het ons niet langer veroorloven om gefrituurd, natriumrijk voedsel te eten, overgoten met MSG. Dus kwamen er meer authentieke Chinese restaurants en daarmee ook de lichte en gezonde loempia. De Amerikaanse Chinese keuken domineert nog steeds de markt in kleine steden, maar het aantal authentieke restaurants groeit elk jaar.
Hoe HET FORTUNEKOKJE CRUMBLES
In tegenstelling tot de loempia, is het gelukskoekje niet Chinees. En in tegenstelling tot de loempia, zijn gelukskoekjes ook niet Chinees-Amerikaans. Ze zijn eigenlijk Japans-Amerikaans. Makato Hagiwara, die de Japanse Theetuin in San Francisco’s Golden Gate Park ontwierp (en er vele jaren woonde), vond het gelukskoekje uit in het begin van de 20e eeuw. Hij bedoelde het koekje als tussendoortje voor mensen die door de theetuin liepen, maar het concept werd zo populair dat Chinese restaurants in San Francisco’s Chinatown het idee stalen. Al snel waren de koekjes alomtegenwoordig. Helaas kreeg Hagiwara zelf ook te maken met pech: In 1942 werden hij en zijn familie uit de Tea Garden gezet en samen met duizenden andere Japans-Amerikanen naar interneringskampen gestuurd.
Nog steeds in de war? Vind meer antwoorden op de hardnekkige vragen in het leven in What’s the Difference?, een mental_floss boek onder redactie van John Green.