Jarenlang was de maïskolfpijp een modeaccessoire dat je het best kon voorbehouden aan hillbillies, Frosty the Snowman en generaal Douglas MacArthur. Hoewel het uiterlijk vandaag de dag niet minder boerenachtig is dan het ooit was, wordt maïs tegenwoordig gebruikt voor de productie van meer alledaagse voorwerpen – en zonder dat het lijkt op een rekwisiet uit “Hee Haw”. Wat op het eerste gezicht lijkt op normaal plastic op oliebasis, is eigenlijk polylactic acid (PLA) plastic gemaakt van speciaal bewerkte gewassen.
Dat klopt: plastic van maïs. Je kunt er koffie uit drinken, er boodschappen in doen, het dragen en er zelfs tien aan hangen op een maïsplastic surfplank. Het belangrijkste is dat je van maïs plastic kunt maken en niet afhankelijk hoeft te zijn van aardolie. Net als maïsethanol stelt maïsplastic ons in staat een vergelijkbaar product te maken van een hernieuwbare bron, in tegenstelling tot oliereserves die op een dag zullen opraken. Bovendien kan maïs overal ter wereld worden verbouwd, zodat de marktwaarde niet afhangt van relaties met olierijke landen of van de vrede in het Midden-Oosten. Heeft u immers ooit “Geen bloed voor maïs” op een T-shirt zien staan?
Advertentie
De Verenigde Staten verbruiken 20,8 miljoen vaten olie per dag, waarvan 10 procent uitsluitend gaat naar de productie van conventioneel plastic, zoals polyethyleentereftalaat (PET) . Bioplastics zoals maïsplastic hebben echter geen olie nodig en, als bonus, bij de productie ervan komen minder giftige stoffen en broeikasgassen vrij.
Plus, terwijl normaal plastic de vervelende gewoonte heeft om na verwijdering nog eeuwen te blijven liggen, heeft maïsplastic de eigenschap om in slechts enkele maanden biologisch af te breken. Bovendien hoef je je geen zorgen te maken over giftige dampen als je het wilt verbranden.
In dit artikel bekijken we hoe een maïsstengel verandert in een plastic vuilnisbak en waarom sommige critici er niet van overtuigd zijn dat bioplastic per se een uitkomst is.