Seksueel geweld en intimidatie zijn de laatste tijd veel in het nieuws, vooral door de beschuldigingen tegen Hollywoodproducent Harvey Weinstein en die tegen House of Cards-acteur Kevin Spacey.
Eerst een overzicht: Op 5 oktober publiceerde The New York Times een onderzoeksrapport met details over een aantal beschuldigingen van seksuele intimidatie die vrouwen in de afgelopen drie decennia tegen Weinstein hebben geuit. In de weken daarna kwamen nog meer vrouwen naar voren met hun eigen ervaringen met aanranding en seksuele intimidatie. Deze beschuldigingen hadden vaak niets te maken met Weinstein; in plaats daarvan deelden vrouwen hun verhalen met behulp van de hashtag #MeToo om te laten zien hoeveel mensen zijn getroffen door seksueel geweld en intimidatie.
Toen, op 30 oktober, meldde BuzzFeed dat acteur Anthony Rapp beweerde dat Spacey in 1986 ongewenste seksuele avances naar hem had gemaakt. Rapp was toen 14 en Spacey 26. Spacey verontschuldigde zich op 31 oktober en schreef: “Ik kan me de ontmoeting eerlijk gezegd niet herinneren; het zou meer dan 30 jaar geleden zijn. Maar als ik me toen gedragen heb zoals hij beschrijft, dan ben ik hem de oprechtste verontschuldiging verschuldigd voor wat zeer ongepast dronken gedrag zou zijn geweest, en het spijt me voor de gevoelens die hij beschrijft al die jaren met zich te hebben meegedragen.” In dezelfde verontschuldiging legde Spacey voor het eerst een publieke verklaring af over zijn seksuele geaardheid. De acteur zei dat hij relaties heeft gehad met zowel mannen als vrouwen en nu leeft als een homoseksuele man. Sommigen bekritiseerden Spacey voor het opnemen van dit in zijn verontschuldiging, opmerkend dat het homoseksualiteit kan verwarren met pedofilie op een manier die ongepast, oneerlijk en schadelijk is voor de LGBTQ-gemeenschap.
Dit toenemende publieke gesprek rond seksueel geweld en intimidatie is een belangrijke stap in de richting van het aanpakken van een wijdverbreid en gevaarlijk maatschappelijk probleem. Maar de definitie van aanranding volgens de wet is niet altijd duidelijk. Hier leggen we uit wat wettelijk onder aanranding, intimidatie en meer valt.
Wat betekent “aanranding” eigenlijk?
Het is eigenlijk moeilijker te definiëren dan je zou denken. Volgens het Amerikaanse Ministerie van Justitie is aanranding “elke vorm van seksueel contact of gedrag dat plaatsvindt zonder de uitdrukkelijke toestemming van de ontvanger”. Seksuele aanranding is in feite een overkoepelende term die seksuele activiteiten zoals verkrachting, strelen en poging tot verkrachting omvat.
De wettelijke definitie varieert echter afhankelijk van in welke staat je bent, en kan zelfs verschillen afhankelijk van waar je was toen de aanranding plaatsvond, vertelt Emily Austin, directeur van advocacy-diensten voor California Coalition Against Sexual Assault, aan SELF. Bijvoorbeeld, zegt ze, seksueel geweld op universiteitscampussen in Californië betekent een seksuele handeling die plaatsvond zonder bevestigende toestemming (die wordt omschreven als actieve, vrijwillige deelname), terwijl het Californische strafrecht verkrachting definieert als seksuele gemeenschap zonder toestemming, en andere wetten regelen verschillende vormen van seksueel geweld naast geslachtsgemeenschap. “Het is complex,” geeft ze toe.
De definities kunnen variëren vanwege de manier waarop onze wetten zijn gemaakt, legt Rebecca O’Connor, vice-president van openbaar beleid bij het Rape, Abuse & Incest National Network (RAINN), de grootste anti-seksueel geweld organisatie in de V.S. uit.Op het niveau van de staten, omdat niets eenvoudig is, hebben de staten soevereiniteit over wetten, en verschillende wetgevende lichamen en juryleden hebben verschillende definities van specifieke gedragingen gemaakt,” vertelt ze SELF. Sommige staten definiëren expliciet verkrachting of aanranding en andere misschien niet, maar vouwen dat gedrag onder verschillende terminologie. “Het is een heel scala,” zegt ze, eraan toevoegend dat staten deze definities meestal opstellen met begeleiding van het ministerie van Justitie. De details worden echter op staatsniveau gemaakt, vaak op basis van lokale zaken die een precedent scheppen voor hoe seksueel geweld wordt verwoord en vastgesteld.
In het algemeen valt seksueel geweld in een van de drie categorieën.
Jennifer Gentile Long, de chief executive officer van AEquitas: The Prosecutors’ Resource on Violence Against Women, een wereldwijd project dat zij in april 2009 mede heeft opgericht, vertelt SELF dat het gaat om:
- Penetratiemisdrijven
- Van een lichaamsdeel door een ander lichaamsdeel (d.w.z., strafbare penetratie van mond, anus, vagina)
- Van een lichaamsdeel door een voorwerp
- Contact met genitaliën, borst, billen of andere intieme lichaamsdelen
- Blootstelling van genitaliën, borst, billen of andere intieme lichaamsdelen
Volgens Austin kan seksuele intimidatie aanranding (zoals verkrachting en/of vastgrijpen) omvatten, maar het is ook breder. Seksuele intimidatie “omvat het creëren van een vijandige omgeving, doordringende grappen/commentaren, blikken en lichaamstaal waardoor een individu zich geïntimideerd voelt,” zegt ze. Maar, nogmaals, de exacte definitie kan per staat verschillen.
Wat “kleedkamerpraat” betreft, zeggen deskundigen dat dit meestal geen misdrijf is, maar dat het wel kan bijdragen aan een cultuur van seksuele intimidatie. “Vanuit het oogpunt van vervolging denken we altijd na over hoe seksualiteit en seksueel geweld in media, muziek, film, videospelletjes en cultuur de manier beïnvloedt waarop juryleden en strafrechtdeskundigen bewijsmateriaal in een zaak evalueren en rechtvaardige en eerlijke beslissingen nemen zonder verkeerde informatie en vooroordelen mee te nemen”, zegt Long. Hoe meer er in de kleedkamer wordt gepraat, des te waarschijnlijker is het dat mensen denken dat een misdrijf als seksuele intimidatie normaal en OK is.
O’Connor is het daarmee eens en merkt op dat het geen misdrijf is, maar toch veel gewicht in de schaal legt. “Elk taalgebruik of elke uitdrukking waarin seksueel geweld wordt vergoelijkt, is gevaarlijk omdat hiermee wordt geprobeerd beschuldigingen van crimineel gedrag weg te poetsen”, zegt ze. O’Connor zegt dat seksueel geweld en intimidatie “veel te weinig gerapporteerd” wordt en dat “kleedkamerpraat” slachtoffers marginaliseert. (O’Connor merkt ook op dat het aantal sessies met de hotline van RAINN met 33 procent is toegenomen sinds de opmerkingen van Trump in 2005 aan het licht kwamen.)
In sommige situaties kan “locker room talk” echter worden gezien als een vorm van seksuele intimidatie, zegt Austin. Ze noemt ongepaste grappen of pin-up foto’s in het personeelsbestand als mogelijk het creëren van een vijandige werkomgeving, die onder de paraplu van seksuele intimidatie kan vallen.
Wat moet je doen als je weet of vermoedt dat je slachtoffer bent van seksuele intimidatie of aanranding?
Austin raadt aan om een advocaat voor seksueel geweld bij jou in de buurt te vinden, zoals een verkrachtingscrisiscentrum. “De meeste pleitbezorgers van seksueel geweld hebben een bepaald niveau van bevoorrechte communicatie – ze kunnen het gesprek vertrouwelijk houden, zelfs tegen een dagvaarding in,” zegt ze. “Hierdoor kan een overlevende echt zijn opties verkennen.” Ze kunnen ook bewijs verzamelen (zoals een verkrachtingsset) en contact opnemen met de rechtshandhaving, als dat nodig is en je je juridische opties wilt voortzetten. En als je niet precies weet hoe je het seksuele geweld waarvan je slachtoffer bent geworden moet noemen, kan een raadsman je helpen. Austin zegt dat dit een goede optie is als het idee om direct naar de autoriteiten te gaan intimiderend voor je is.
Echter, Long zegt dat je niet bang hoeft te zijn om een misdaad aan te geven. “Ik wil mensen die het slachtoffer zijn geworden van verkrachting en/of aanranding aanmoedigen om aangifte te doen en te verwachten dat ze met respect en waardigheid worden behandeld”, zegt ze. “Ongeacht of men bereid of in staat is om met het strafrechtelijk systeem in zee te gaan, moedig ik elke overlevende aan om medische hulp te zoeken, evenals ondersteuning via een verkrachtingscrisiscentrum of een trauma-ondersteunde therapeut.”
En bovenal, zegt O’Connor, is het belangrijk om dit in gedachten te houden: “Weet dat het niet OK is, en dat het nooit de schuld van het slachtoffer is.”
Als je slachtoffer bent geworden van seksueel geweld, kun je bellen met de National Sexual Assault Hotline op 800-656-4673 of online chatten op online.rainn.org.