De natuur heeft de mensheid onder het bestuur van twee soevereine meesters geplaatst, pijn en genot. Het is aan hen alleen om aan te geven wat we zouden moeten doen, en ook om te bepalen wat we zullen doen. Aan de ene kant de norm van goed en kwaad, aan de andere kant de keten van oorzaken en gevolgen, zijn vastgemaakt aan hun troon. Zij beheersen ons in alles wat wij doen, in alles wat wij zeggen, in alles wat wij denken; elke inspanning die wij ons kunnen getroosten om onze onderwerping af te werpen, zal slechts dienen om haar aan te tonen en te bevestigen. In woorden kan een mens doen alsof hij zich van hun rijk afkeert, maar in werkelijkheid zal hij er altijd aan onderworpen blijven. Het principe van het nut erkent deze onderwerping, en neemt haar aan als de grondslag van dat systeem, dat tot doel heeft het weefsel van geluk op te bouwen door de handen van de rede en de wet. Systemen die proberen het in twijfel te trekken, handelen in geluiden in plaats van verstand, in grillen in plaats van rede, in duisternis in plaats van licht. Maar genoeg metafoor en declamatie: het is niet met zulke middelen dat de morele wetenschap verbeterd moet worden.
Het principe van het nut is het fundament van dit werk: het zal daarom gepast zijn om aan het begin een expliciete en vastomlijnde uiteenzetting te geven van wat ermee bedoeld wordt. Met het principe van het nut wordt dat principe bedoeld dat elke handeling goedkeurt of afkeurt, naargelang de neiging die zij schijnt te hebben om het geluk te vergroten of te verkleinen van de partij waarvan het belang in het geding is: of, wat hetzelfde is in andere woorden, om dat geluk te bevorderen of tegen te werken. Ik zeg van iedere handeling, en dus niet alleen van iedere handeling van een particulier, maar van iedere maatregel van een regering. Het principe waar het hier om gaat kan worden opgevat als een handeling van de geest; een gevoel; een gevoel van goedkeuring; een gevoel dat, wanneer het wordt toegepast op een handeling, het nut ervan goedkeurt, als die eigenschap ervan waardoor de mate van goedkeuring of afkeuring die eraan wordt gegeven, zou moeten worden beheerst.
Het belang van de gemeenschap is een van de meest algemene uitdrukkingen die in de zedenleer kunnen voorkomen: geen wonder dat de betekenis ervan vaak verloren gaat. Als het een betekenis heeft, is het deze. De gemeenschap is een fictief lichaam, samengesteld uit de individuele personen die worden geacht als het ware haar leden te vormen. Het belang van de gemeenschap is dan, wat? – de som van de belangen van de verschillende leden die haar samenstellen. Het is tevergeefs om over het belang van de gemeenschap te spreken, zonder te begrijpen wat het belang van het individu is. Men zegt dat iets het belang van een individu bevordert, of in zijn belang is, wanneer het de som van zijn genoegens vermeerdert, of, wat op hetzelfde neerkomt, de som van zijn pijnen vermindert.
Een maatregel van de overheid (die slechts een bepaald soort actie is, uitgevoerd door een bepaalde persoon of bepaalde personen) kan worden gezegd in overeenstemming te zijn met of gedicteerd te worden door het principe van het nut, wanneer op dezelfde manier de neiging die zij heeft om het geluk van de gemeenschap te vergroten groter is dan elke neiging die zij heeft om het te verkleinen.