Naast verwoestend voor het landschap en de bevolking, was de Eerste Wereldoorlog ook verwoestend voor het menselijk lichaam. Ja, er waren de afschuwelijke wonden, maar er waren ook ziektes. Deze ziekten werden zelden gediagnosticeerd bij de burgerbevolking en werden daarom bekend als “loopgravenziekten”.”
Trench Fever
Type infectie: Bacterieel, overgebracht door luizen
Symptomen: Abnormale gevoeligheid in de scheenbenen, koorts, hoofdpijn, spierpijn, oogpijn
Duur: Vijf dagen, maar kan terugkerend zijn
Verloop van de ziekte: Spierpijn houdt aan, zelfs na het verdwijnen van de koorts
Prognose: Zelden dodelijk, maar te hoge koorts kan leiden tot hartschade
Preventie: Hygiëne en het elimineren van de luizenplaag, wat bijna onmogelijk is in de loopgraven
Majoor J. H. P. Graham, van het No. 5 Canadian Mobile Laboratory, stelde de ziekte voor het eerst vast in 1915.
“Een soldaat van een infanterieregiment werd in een gewondennest opgenomen vanuit een veldambulance waar hij had gelegen met een koortsachtige ziekte die drie dagen aanhield en plotseling begon”, aldus Graham in zijn aantekeningen. “De toestand van de patiënt bij opname werd gekenmerkt door frontale hoofdpijn, duizeligheid, ernstige spit, een gevoel van stijfheid langs de voorkant van de dijen, en hevige pijnen in de benen die vooral naar de scheenbenen verwezen.”
In het begin waren de medici het er niet over eens of het om een nieuwe ziekte ging of gewoon om een oude die zich op een nieuwe manier manifesteerde. Laboratoriumonderzoek bevestigde het eerste.
Onderzoekers ontdekten dat de meeste gevallen niet werden veroorzaakt door de luizen zelf, maar door het per ongeluk inwrijven van de uitwerpselen van de luizen op de geïrriteerde huid.
In 1917 was loopgravenkoorts verantwoordelijk voor 15 procent van de medische evacuaties.
Trench Rot
Type infectie: Schimmel
Symptomen: Voeten worden rood en dan blauw; zwelling, blaren; gebied stinkt naar bederf
Duur: Twee tot zes weken, gevolgd door maanden van herstel
Vergloop van de ziekte: In gevorderde gevallen, leidt tot gangreen en amputatie
Prognose: Varieert, afhankelijk van de ernst
Preventie: Betere afwatering in loopgraven, waterdicht schoeisel, regelmatig droge sokken aantrekken
Trench foot was een ziekte die in de medische wereld welbekend was. Soldaten hadden er al eeuwen last van, maar het werd vooral een probleem in de eerste maanden van de Eerste Wereldoorlog toen tienduizenden mensen er last van kregen.
“Tegen het einde van WO I ontwikkelden de legers technieken om loopgraafvoet te voorkomen,” zegt blogger Perry Walters op de website van het Kansas World War One Centennial Committee. “Eerst zorgden ze voor een verhoogde houten vloer op de bodem van de loopgraven. Ze verbeterden de afvoersystemen van de loopgraven, en ze ontwikkelden ook een buddysysteem waarbij elke soldaat er verantwoordelijk voor was dat de voeten van zijn buddy droog en schoon waren.”
De legers stelden ook regelmatige voetinspecties in.
Grachtsmond
Grachtsmond
mond
Type infectie: Bacterieel
Symptomen: Zwelling van het tandvlees, evenals zweren op het tandvlees, koorts, bloeden, slechte adem
Duur: Indien niet goed behandeld, kan de ziekte zich tot buiten het tandvlees uitbreiden en het kaakbeen, de lippen en de wangen infecteren
Verloop van de ziekte: Veroorzaakt doordat de normaal in de mond aanwezige bacteriën uit de hand lopen
Prognose: Hangt af van de ernst van de infectie omdat het tandvleesweefsel wordt vernietigd. Tanden kunnen uitvallen.
Preventie: Goede mondhygiëne, goede voeding, niet roken, stress onder controle
Trench mouth is het gingivitisgeval uit de hel. Het is pijnlijk en kan niet worden teruggedraaid (echte gingivitis wel). Tijdens de oorlog kwam het veel voor omdat sommige soldaten hun mondhygiëne stopzetten en veel soldaten suikerhoudende lekkernijen van thuis aten.
“In de afschuwelijke omstandigheden temidden van de modder en het bloedbad van de strijd, werden de troepen door uitputtingsstrategieën verwikkeld in lange patstellingen, waarbij verzorging van het geweer meer prioriteit had dan tandvleesverzorging,” aldus de Europese Federatie voor Parodontologie.
Heden ten dage kan de ziekte worden behandeld met antibiotica, maar in de jaren 1910 werd de ziekte behandeld met waterstofperoxide.
Updated: 19 October 2020
- Auteur
- Recent Posts
- Gezocht:Boekenliefhebbers voor het Recensieteam – 7 januari 2021
- Ontmoet de Bartlettes: Uitgebreide familie in de WO1 Trilogie – 1 juli 2020
- Ontmoet de Stewards:De hoofdpersonen in de WO1 Trilogie – 17 juni 2020