ZZ Top noemt zichzelf “that little ol’ band from Texas,” een bedrieglijk slimme benaming die alles over het trio verklaart en tegelijkertijd hun diepe eigenaardigheden onderbelicht. In hun kern was het trio van Billy Gibbons, Frank Beard, en Dusty Hill een down-and-dirty blues band uit Houston, die vette rockers en sluwe boogies uitbracht over “Tush,” een “Pearl Necklace,” en “Legs.” Ondanks hun diepe wortels in de Amerikaanse rock & roll en blues, waren ZZ Top het verste verwijderd van puristen. Tijdens hun succesvolle periode – die liep van midden jaren 70 tot midden jaren 80 – was er geen rage die ze niet uitbuitten door new wave, gesynthetiseerde dance-rock en muziekvideo’s voor hun eigen doeleinden te gebruiken. Doorheen dit alles, verpakten ze al hun hooks en riffs in een glimlach vermomd door borstelige baarden en flitsend showmanschap dat niet alleen de groep een massaal publiek opleverde, maar ook standhield tot ver in de 21ste eeuw, toen ze omringd werden door discipelen en acolieten, het bewijs dat ze een geliefd Amerikaans muzikaal instituut waren.
Opgericht in Houston in 1970 door Billy Gibbons (gitaar), Dusty Hill (bas), en Frank Beard (drums), kwam het trio voort uit een paar rivaliserende bands de Moving Sidewalks (Gibbons) en American Blues (Hill en Beard). Hun eerste twee albums weerspiegelden de sterke blues roots en Texaanse humor van de band. Hun derde album, Tres Hombres, leverde hen nationale aandacht op met de hit “La Grange,” tot op de dag van vandaag een kenmerkende riff tune, gebaseerd op John Lee Hooker’s “Boogie Chillen.” Hun succes ging onverminderd door in de jaren ’70, met als hoogtepunt de anderhalf jaar durende Worldwide Texas Tour.
Uitgeput van de overweldigende werkdruk, namen ze een pauze van drie jaar, wisselden dan van label en kwamen terug in vorm met Deguello en El Loco, beide voorbodes van wat nog zou komen. Op hun volgende album, Eliminator, en het wereldwijd succesvolle vervolg, Afterburner, hadden ze met succes het potentieel van synthesizers toegepast op hun gepatenteerde grungy blues groove, waardoor hun materiaal een meer eigentijds randje kreeg, terwijl ze hun gepatenteerde Texaanse stijl behielden. Nu met lange baarden, golfhoeden en boiliekostuums, gingen ze het opkomende videotijdperk tegemoet, waarbij ze hun “boodschap” reduceerden tot eenvoudige iconografie. Op de lange duur werden ze zelfs nog populairder, ze gingen met hun tijd mee en trotseerden tegelijkertijd elke trend die op hun pad kwam. Als echte roots muzikanten, hebben ze weinig gelijken; Gibbons is een van Amerika’s beste blues gitaristen werkend in het arena rock idioom – beïnvloed door de grondleggers van de vorm en Britse blues-rock gitaristen als Peter Green – terwijl Hill en Beard de ultieme ritme sectie ondersteuning bieden.
Een van de weinige rock & roll groepen waarvan de originele leden na vier decennia nog steeds aan boord zijn, ZZ Top speelt muziek die altijd direct herkenbaar is, bij uitstek krachtig, diep soulvol, en 100-percent Amerikaans van oorsprong. Ze zijn de blues op verschillende manieren blijven steunen, misschien wel het meest zichtbaar toen ze een stuk hout kregen uit de hut van Muddy Waters in Clarksdale, Mississippi. De groepsleden lieten er een gitaar van maken, die ze de “Muddywood” noemden, en stuurden hem vervolgens op tournee om geld in te zamelen voor het Delta Blues Museum. ZZ Top’s steun aan en link met de blues blijft even rotsvast als de muziek die ze spelen. De concert CD/DVD Live from Texas, opgenomen in Dallas in 2007 en met een nog steeds vitale band, werd uitgebracht in 2008. Het door Rick Rubin en Gibbons geproduceerde La Futura, het 15e studioalbum van de band en het eerste nieuwe studioalbum sinds Mescalero uit 2003, verscheen in 2012. Met het trio nog steeds een vaste waarde in het wereldwijde tourcircuit, bracht ZZ Top de Live: Greatest Hits from Around the World collectie uit in 2016.
ZZ Top vierde in 2019 hun 50-jarig jubileum met een tournee en een compilatie genaamd Goin’ 50.