Guinguette Marais Poitevin

• Geschreven door Adelyn Perez

+ 16

Tekstbeschrijving verstrekt door de architecten. Geïnspireerd door Mies van der Rohe’s Farnsworth House, wordt het Glass House van Philip Johnson, met zijn perfecte proporties en zijn eenvoud, beschouwd als een van de eerste meest briljante werken van de moderne architectuur. Johnson bouwde het 47 hectare grote landgoed voor zichzelf in New Canaan, Connecticut. Het huis was het eerste van veertien bouwwerken die de architect in een periode van vijftig jaar op het landgoed liet bouwen.

Het in 1949 voltooide, was het Glazen Huis het eerste ontwerp dat Johnson op het landgoed bouwde. Het één verdieping tellende huis heeft een open plattegrond van 32 x 56′, omsloten door 18 voet brede glasplaten van vloer tot plafond, tussen zwarte stalen pijlers en houten H-balken die het glas op zijn plaats verankerden. De structuur maakte echter geen indruk op Mies toen hij het huis bezocht. Er wordt gezegd dat de briljante mentor van Philip Johnson woedend naar buiten stormde vanwege wat hij interpreteerde als een gebrek aan aandacht voor de details van het huis.

Niettemin zijn er nog veel kenmerken die bijdragen aan de schoonheid van het huis. De heldere glaspanelen creëren een reeks levendige reflecties, waaronder die van de omringende bomen en van mensen die binnen of buiten het huis lopen, en leggen ze over elkaar heen waardoor steeds wisselende beelden ontstaan bij elke stap die er omheen wordt gezet.

Het interieur van het Glazen Huis is volledig blootgesteld aan de buitenwereld, met uitzondering van een cilindervormige bakstenen structuur met aan de ene kant de ingang naar de badkamer en aan de andere kant een open haard. De hoogte van de vloer tot het plafond is anderhalve meter en de bakstenen cilinderstructuur steekt aan de bovenkant uit.

De vloer is ook van rode baksteen, gelegd in een visgraatmotief, en ligt tien centimeter boven de begane grond. De enige andere afscheidingen in het huis behalve de badkamer zijn discreet gemaakt met lage kasten en boekenplanken, waardoor het huis één open ruimte is. Dit zorgt voor ventilatie van alle vier de kanten die door het huis stromen en ook voor voldoende verlichting.

Hoewel het huis de primaire attractie is op de site, Johnson gebruikte het uitgestrekte land eromheen om zijn fantasie de vrije loop te laten en nog dertien andere bouwwerken te bouwen, waaronder een gastenverblijf, een kunstgalerie en een beeldenpaviljoen.

Het gastenverblijf, dat met het Glazen Huis is verbonden via een stenen pad dat over het uitgestrekte gazon direct eromheen loopt, is een zwaar bakstenen bouwwerk, dat in contrast staat met de extreme lichtheid en transparantie die in het Glazen Huis tot uitdrukking komen.

De kunstgalerie is ondergronds begraven om de aandacht niet van het huis af te leiden, waardoor het raamloos is, wat ongebruikelijk is voor een galerie. Een ander opmerkelijk experiment van Wright op het terrein was een beeldengalerij die “een assymmetrische schuur van witte baksteen met een glazen dak…is opgevat als een reeks in elkaar grijpende kamers die trapsgewijs rond een open, centrale ruimte liggen.”

Het Glazen Huis, dat in 1997 werd uitgeroepen tot National Historic Landmark, wordt nog steeds beschouwd als een modern wonder. De schoonheid van de compositie en het glooiende landschap zorgen ervoor dat mensen er elke dag op uit trekken om het te bezoeken en te ervaren. De lijnen van het Glazen Huis en de andere gebouwen sluiten naadloos aan op de lijnen van de horizon en het omringende landschap en geven een adembenemend gevoel van eindeloosheid.