Guinguette Marais Poitevin

By David Saville Muzzey, 1920

Van de 13 koloniën die zich later zouden verenigen om de Verenigde Staten te vormen, werden alle koloniën, behalve Virginia en de nederzettingen in New England, gesticht als een soort Eigendom. Het landeigendom was een soort tussenvorm tussen de koninklijke provincie en de kolonie met zelfbestuur. De koning liet de teugels van het bestuur uit handen, maar gaf ze niet in handen van de kolonisten. Tussen de koning en de kolonisten stond de landeigenaar, een man of een kleine groep mannen, meestal hovelingen, aan wie de koning de provincie had toegewezen. De eigenaars benoemden de gouverneurs, stelden rechtbanken in, inden landbelasting van de inwoners, boden bonussen aan kolonisten en beheerden hun provincies als boerderijen of andere zakelijke ondernemingen, altijd onder voorbehoud van de beperkingen die hun handvest van de koning oplegde en de tegenwerking van hun wetgevende macht in de koloniën.

Maryland

In 1632 verkreeg George Calvert, ook bekend als Lord Baltimore, een rooms-katholieke edelman die hoog in de gunst stond bij het hof, van koning Charles I het gebied tussen de veertigste breedtegraad en de zuidoever van de rivier de Potomac, met een zeer liberaal handvest.

De inwoners van Maryland moesten “alle voorrechten, rechten en vrijheden” van Engelse onderdanen genieten; de kroon mocht geen belasting heffen op personen of goederen binnen de kolonie; en wetten moesten worden gemaakt “door de eigenaar, met het advies van de vrijen van de kolonie”. George Calvert stierf voordat het zegel van de koning op de oorkonde was aangebracht, maar zijn zoon, Cecilius Calvert, stuurde in 1634 een kolonie naar St. Marys, aan de oevers van Chesapeake Bay.

De tweede Lord Baltimore had al zijn tact, edelmoedigheid en moed nodig om de moeilijkheden waarmee hij te kampen had het hoofd te bieden. Het stuk land dat koning Karel hem had geschonken, lag binnen de grenzen van de schenking van koning James aan de Virginia Company. Een Virginiaanse bonthandelaar genaamd Claiborne was reeds gevestigd op Kent Island in Chesapeake Bay en weigerde zich terug te trekken of trouw te zweren aan de katholieke Lord Baltimore. Het kwam tot een oorlog met de Virginiaanse protestanten voordat Claiborne werd verdreven. Opnieuw interpreteerde Lord Baltimore de woorden van zijn handvest zo dat de landeigenaar de wetten moest opstellen en de vrije burgers deze moesten aanvaarden; maar de allereerste vergadering van Maryland nam het tegenovergestelde standpunt in en bleef erbij dat de landeigenaar alleen het recht had om wetten die zij hadden aangenomen goed te keuren of er een veto over uit te spreken. Baltimore gaf tactvol toe.

Religieuze twisten speelden ook een belangrijke rol in de bewogen geschiedenis van de nederzetting Maryland. Lord Baltimore had zijn kolonie vooral gesticht als asiel voor de vervolgde rooms-katholieken van Engeland, die zowel door de puriteinen van New England als door de episcopalen van Virginia als afgodendienaars werden beschouwd. De mis opdragen in St. Marys was, in de ogen van de onverdraagzame protestanten, een verontreiniging van de Amerikaanse bodem. Aangezien Baltimore alle christelijke sekten in zijn provincie tolereerde, verdreven de protestanten eenvoudig de katholieken van Maryland door immigratie uit Virginia, New England en het oude Engeland. Acht jaar na de vestiging van de kolonie vormden de katholieken minder dan 25% van de inwoners, en in 1649 zag de eigenaar zich genoodzaakt zijn geloofsgenoten in Maryland te beschermen door de vergadering zover te krijgen de beroemde Toleration Act aan te nemen, waarin werd bepaald dat “niemand in deze provincie die belijdt in Jezus Christus te geloven op enigerlei wijze zal worden lastig gevallen, gemolesteerd of benadeeld om zijn of haar godsdienst … zodat zij niet ontrouw zullen zijn aan de heer proprietary of de gevestigde burgerregering zullen molesteren of samenzweren”. Hoewel dit de eerste wet van religieuze tolerantie in de wetboeken van de Amerikaanse koloniën was, moeten we niet vergeten dat Roger Williams dertien jaar eerder Rhode Island had gesticht op grond van beginselen van religieuze tolerantie die vollediger waren dan die van de Maryland Act; want Joden of vrijdenkers zouden worden uitgesloten van Lord Baltimore’s domein. In 1658 was de hevige strijd tussen katholieken en protestanten gestreden en Maryland ontwikkelde zich vreedzaam en voorspoedig.

Carolina

Koning Karel II, die in de eerste jaren van zijn bewind grote belangstelling toonde voor de koloniën, verleende in 1663 aan een groep van acht edellieden het enorme gebied tussen Virginia en de Spaanse nederzetting Florida, dat zich westwaarts uitstrekte tot aan de “Zuidzee” (Stille Oceaan). De oorkonde gaf de eigenaars evenveel macht als Lord Baltimore in Maryland. Maar het bestuur van de eigenaars was niet gelijk aan Lord Baltimore in tact, energie en toewijding aan de belangen van de kolonie. De eerste fout was de poging om een belachelijk uitgebreide grondwet op te leggen, het “Grand Model”, voor de gelegenheid samengesteld door de beroemde Engelse filosoof John Locke, en volkomen ongeschikt voor een dunbevolkte en worstelende nederzetting.

Er ontstond in 1670 een gemeenschap aan de Chowan Rivier, gesticht door enkele ontevredenen uit Virginia, en een andere aan de oever van de Ashley Rivier, 300 mijl naar het zuiden. Deze laatste nederzetting werd tien jaar later in 1680 verplaatst naar de plaats van de moderne stad Charleston, South Carolina.

Deze twee ver uit elkaar liggende nederzettingen ontwikkelden zich geleidelijk tot respectievelijk Noord- en Zuid-Carolina. De namen werden al in 1691 gebruikt, maar de kolonie werd pas in 1711 officieel opgedeeld en van afzonderlijke gouverneurs voorzien. De geschiedenis van de Carolina’s is een verhaal van inefficiënt bestuur, van geruzie en onenigheid tussen volk en gouverneurs, gouverneurs en landeigenaars, en de landeigenaars en de koning. Noord Carolina werd beschreven als “een toevluchtsoord voor weglopers,” waar “iedereen deed wat goed was in zijn eigen ogen, en noch aan God noch aan Caesar eer betoonde.” De Spanjaarden zetten de Indianen aan om de kolonie vanuit het zuiden aan te vallen, en het wemelde van de piraten in de havens en kreken van de kust. Tenslotte bood het parlement van Zuid-Carolina, dat gebukt ging onder een enorme schuld als gevolg van de Spaans-Indiaanse oorlogen, de landerijen van de provincie te koop aan voor kolonisten op zijn eigen voorwaarden. De eigenaars spraken hun veto uit over deze actie, die een inbreuk vormde op hun gecharterde rechten. Daarop zag de vergadering af van gehoorzaamheid aan de magistraten van de eigenaars en diende een verzoekschrift in bij koning George I om in 1719 als koninklijke provincie onder zijn bescherming te worden gesteld. Dit was het enige geval in onze koloniale geschiedenis van een landeigenarenregering die door haar eigen vergadering ten val werd gebracht. Tien jaar later verkochten de eigenaars hun rechten en belangen in beide Carolina’s aan de kroon voor het schamele bedrag van 50.000 pond. Zo werden nog twee kolonies toegevoegd aan de groeiende lijst van koninklijke provincies.

New York

Terwijl de eigenaars van Carolina kolonisten uitnodigden voor hun nieuwe domein, voer een Engelse vloot, gestuurd door de broer van koning Karel, de hertog van York, de haven van New York binnen en eiste in september 1664 de overgave van het zwak bezette Nederlandse fort op Manhattan Island. Het fort stond onder bevel van Peter Stuyvesant, directeur-generaal van de Nederlandse kolonie Nieuw-Nederland, die vijftig jaar eerder was gesticht en werd bestuurd door de Nederlandse West-Indische Compagnie. De compagnie vestigde versterkte handelsposten in Nieuw-Amsterdam (New York City) en Fort Oranje (bij Albany), maar maakte geen succes van de kolonie, hoewel zij stukken land van acht mijl diep langs beide zijden van de rivier aan rijke eigenaars aanbood, met feodale privileges op het gebied van handel en bestuur. In 1638 schaften zij alle monopolies af, stelden de handel en vestiging open voor alle naties en boden royaal land, vee en werktuigen aan om boeren te verleiden. Maar zelfs de stad Nieuw Amsterdam, met haar prachtige ligging voor de handel, bereikte een bevolking van slechts 1600 gedurende de halve eeuw dat zij onder Nederlands bestuur stond.