Alan Shepard: Eerste Amerikaan in de ruimte

Alan Shepard werd de eerste Amerikaan in de ruimte toen het Freedom 7-ruimteschip op 5 mei 1961 aan boord van een Mercury-Redstone-raket opsteeg van Cape Canaveral, Florida. Tien jaar later zou Shepard de dampkring van de aarde weer verlaten om de vijfde man te worden die op de maan liep – en de eerste die een beetje maangolf speelde.

Geboren op 18 november 1923 als zoon van Renza Emerson en Alan Shepard, groeide Alan Bartlett Shepard Jr. op in het landelijke New Hampshire. Na de middelbare school ging hij naar de U.S. Naval Academy en studeerde af op 7 juni 1944, een dag na D-Day. Shepard bracht het laatste jaar van de Tweede Wereldoorlog door op een torpedobootjager in de Stille Oceaan.

De volgende 15 jaar diende Shepard bij de marine in verschillende functies. Hij behaalde een civiel vliegbrevet tijdens zijn marine vliegopleiding en bracht verschillende missies door op vliegdekschepen in de Middellandse Zee. Hij bezocht de U.S. Naval Test Pilot School in 1950 en nam deel aan ontwikkelingstesten voor verschillende vliegtuigen. Hij testte ook de landing op het eerste schuine vliegdek van een vliegdekschip. Shepard werd later instructeur bij de Test Pilot School en maakte tijdens zijn carrière meer dan 8000 vlieguren.

Hij bezocht het Naval War College in Rhode Island en na zijn afstuderen in 1957 werd hij aangesteld als aircraft readiness officer bij de staf van de Commander-in-Chief Atlantic Fleet.

Shepard’s tijd bij NASA

In 1959 werden 110 testpiloten uitgenodigd zich op te geven als vrijwilliger voor het ruimtevaartprogramma onder leiding van de nieuwe National Aeronautics and Space Administration (NASA). Hoewel Shepard op de lijst stond, was zijn uitnodiging misplaatst en kreeg hij volgens de NASA aanvankelijk geen aanbod. Hoe dan ook, hij werd uiteindelijk geselecteerd als een van de eerste zeven astronauten voor de organisatie. Bekend als de Mercury 7, bestond de groep uit John Glenn, Virgil “Gus” Grissom, Donald “Deke” Slayton, Malcolm “Scott” Carpenter, Walter “Wally” Schirra en Gordon Cooper. Uit deze prestigieuze groep van hoog opgeleide piloten, werd Shepard geselecteerd om de eerste vlucht naar de ruimte te vliegen, met Glenn als zijn back-up.

De inzet werd verhoogd in de ruimtewedloop op 15 april 1961, toen de Sovjet-Unie kosmonaut Yuri Gagarin in de ruimte lanceerde en hij de eerste persoon werd die in een baan om de aarde vloog, 108 minuten lang.

De Sovjets versloegen de Amerikanen met minder dan een maand. Shepard’s lancering was oorspronkelijk gepland voor 2 mei, maar werd twee keer verschoven vanwege de weersomstandigheden. Op 5 mei steeg Freedom 7 op en bracht Shepard naar een hoogte van 187 kilometer voor een 15 minuten durende suborbitale vlucht. Door de plaatsing van de patrijspoort ramen kon de eerste Amerikaan in de ruimte geen glimp opvangen van de sterren, en hij was te strak vastgebonden om gewichtloosheid te ervaren. Bovendien zorgde een filter op het periscoopvenster ervoor dat de aarde zwart-wit leek.

Hoewel de Sovjets de historische mijlpaal als eerste hadden bereikt, en Gagarin een langere orbitale vlucht had gemaakt, had Shepard’s suborbitale vlucht toch een belangrijke wereldwijde impact. Anders dan bij Gagarin, werden Shepard’s lancering, vlucht en landing door miljoenen mensen live op televisie gevolgd. Terwijl Gagarin’s naam bekend werd gemaakt, werden veel van de details van zijn vlucht vertrouwelijk gehouden gedurende meer dan een decennium – zoals het feit dat hij met een parachute op aarde landde in plaats van in zijn ruimteschip. Voor Shepard’s gedurfde prestatie werd hij door de Amerikaanse president John F. Kennedy onderscheiden met de NASA Distinguished Service Medal.

Shepard werkte op de grond voor volgende vluchten in het Mercury programma en was gepland om de Mercury 10 missie te vliegen. Maar na het succesvol in een baan om de aarde brengen van een astronaut voor een volle dag in 1963 met Faith 7 (bestuurd door Gordon Cooper), besloot NASA om het eerste bemande ruimtevaartprogramma te beëindigen en verder te gaan met Gemini, de volgende stap op de reis naar de maan. Astronauten in Gemini oefenden het koppelen van ruimtevaartuigen in een baan om de aarde en het uitvoeren van ruimtewandelingen, twee vaardigheden die nodig zouden zijn voor maanlandingen.

NASA selecteerde Shepard om deel te nemen aan de eerste bemande Gemini missie, die Gemini 3 werd genoemd. Op een ochtend werd hij echter duizelig en misselijk wakker, en hij viel voortdurend. Hij werd gediagnosticeerd met de ziekte van Ménière. Vocht in zijn binnenoor had zich opgehoopt, waardoor de gevoeligheid van de halfcirkelvormige kanalen toenam en duizeligheid ontstond. Shepard werd in 1963 aan de grond gehouden, kreeg een verbod op solovluchten in straalvliegtuigen en op ruimtereizen.

Shepard schakelde een versnelling hoger en werd hoofd van het Astronautenbureau van de NASA. Hij hield toezicht op de activiteiten, training en schema’s van de astronauten, en hielp bij de planning van missies.

In 1969 onderging Shepard een operatie die zijn ziekte oploste en hem in staat stelde weer volledig te kunnen vliegen. Shepard, Stuart Roosa en Ed Mitchell zouden aanvankelijk op Apollo 13 vliegen, maar zij werden een missie opgeschoven om iedereen extra training te geven, vooral Shepard. Shepard werd vervolgens benoemd tot commandant voor de Apollo 14 missie naar de maan. Dit betekende dat toen het Apollo 13 ruimteschip tijdens zijn reis door een explosie zwaar werd beschadigd en een noodterugkeer naar de aarde moest maken, Shepard niet aan boord was. Zijn bemanning profiteerde ook van de veiligheidsverbeteringen aan het ruimtevaartuig na de Apollo 13 vlucht, zoals veranderingen aan de elektrische bedrading.

Naar de maan

Shepard schoot terug de ruimte in vanaf Cape Canaveral op 31 januari 1971. Hij en Mitchell landden in de Fra Mauro hooglanden op het maanoppervlak op 7 februari. Met zijn 47 jaar was Shepard de oudste astronaut in het ruimteprogramma op dat moment. Voordat hij het maanoppervlak verliet, vouwde Shepard, een fervent golfer, een opvouwbare golfclub uit en sloeg twee ballen. De eerste belandde in een nabijgelegen krater, maar volgens Shepard vloog de tweede “mijlen en mijlen ver”. (In werkelijkheid landde de tweede bal waarschijnlijk ongeveer 655 voet verderop, of 200 meter, volgens Space.com partner site collectSPACE.)

Shepard en Mitchell brachten meer dan 33 uur op de maan door, de langste tijd die een bemanning tot die missie had doorgebracht. Shepard en Mitchell brachten ook meer tijd buiten hun voertuig door dan eerdere astronauten, 9 uur en 17 minuten. Ze brachten 94 pond (bijna 43 kilo) aan maanmonsters mee naar huis, waaronder twee stenen van meer dan 4,5 kilo per stuk.

Over zijn twee ruimtevluchten heeft Shepard in totaal 216 uur en 57 minuten in de ruimte doorgebracht.

Shepard’s nalatenschap

Na Apollo 14 zette Shepard zijn cruciale rol achter de schermen voort als Chef Astronaut bij de NASA, waardoor hij de verantwoordelijke werd voor de astronautentraining en hij een stem kreeg in de beslissing welke astronauten in het Gemini-programma zouden gaan vliegen. Veel van de astronauten in Gemini gingen door om de Apollo-missies te vliegen, met verschillende Gemini-veteranen die zelfs naar de maan gingen.

In 1974 ging Shepard met pensioen bij NASA als admiraal. Hij ging in de particuliere sector werken en richtte een overkoepelend bedrijf op voor zijn diverse zakelijke belangen, Seven Fourteen Enterprises, genoemd naar de Freedom 7 en Apollo 14 missies.

In 1984 richtte hij samen met de andere overlevende Mercury-astronauten en de weduwe van Apollo 1-slachtoffer Gus Grissom de Mercury Seven Foundation op. Later omgedoopt tot de Astronaut Scholarship Foundation, bestaat de organisatie nog steeds en zamelt geld in voor studenten die wetenschap en techniek studeren.

Shepard overleed op 21 juli 1998, op 74-jarige leeftijd, aan de gevolgen van leukemie. Zijn vrouw overleed iets meer dan een maand later, op 25 aug.

Verder lezen:

  • Alan Shepard’s biografie op NASA
  • 40th Anniversary of the Mercury 7 Mission
  • Flash Back to America’s First Spaceflight

Dit artikel is bijgewerkt op 10 okt. 2018, door Space.com Contributor, Elizabeth Howell.

Recent nieuws

{{artikelNaam }}

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *