De Cholas op mijn middelbare school in Wyoming hadden een heel eigen stijl. Dit was in de jaren ’90, en de manier waarop een Chola haar pony’s – franje voor jullie Britten – stylede was zo belangrijk voor de look dat het coiffen ervan bijna een wedstrijd was. Het meisje dat haar pony het langst kon laten groeien en AquaNet haar lange lokken met een krul bovenop kon laten groeien, was de bijenkoningin van de school. Misschien weet je niet wat een chola is, en zeker niet als je dit in het Verenigd Koninkrijk leest, maar in de VS is de chola-stijl erg populair.
Traditioneel hebben de elementen van de “chola-stijl” betrekking op een specifieke subcultuur van eerste- en tweedegeneratie Mexicaans-Amerikaanse meisjes die beïnvloed zijn door hiphop, dol zijn op lowrider-auto’s, en soms geassocieerd worden met bendes. De chola-look zelf is gericht op het haar, maar omvat ook het volgende: donkere lipliner met een lichtere lippenstift, een cat-eye bril, baggy Dickies denim of khakis, oversized flannels tot bovenaan dichtgeknoopt, gouden kettingen met crucifixen of Sint-Christoffel medailles bengelend aan het uiteinde en de eerder genoemde skyscraper bangs. Toen mijn nicht Kath haar eigen pony liet uitgroeien en haar lippen donkerbruin omrande, was ik helemaal onder de indruk, hoewel ik het moest verbergen – ze was een paar jaar jonger en veel te veel van de Amerikaanse middelbare schoolervaring bestaat uit proberen je cooler voor te doen dan je denkt dat je bent.
Dit was 15 jaar geleden, maar de populaire cultuur heeft me sindsdien het gevoel gegeven dat zelfs wij, echte Wyoming Cholas, nooit helemaal 100% authentiek waren. Hoewel we allemaal Mexicaans-Amerikaans waren, leerde ik later dat het concept van “chola” meer was dan een uiterlijk. Het was een deel van onze geërfde en voorouderlijke cultuur. Historisch gezien werd de term gebruikt door Europese kolonisatoren om te verwijzen naar volledige of gemengde inheemse bevolkingsgroepen in Zuid- en Centraal-Amerika, maar in de jaren 1960 werd hij in de VS opgeëist door de arbeidersklasse van de Mexicaanse Amerikanen en de Chicano Power-beweging als een manier om een term die historisch gezien gebruikt werd om ons te denigreren, om te draaien en kracht bij te zetten.
Voor mij mengt de chola-stijl glamour met een inherente stoerheid of vrouwelijke kracht. Het verwijst ook naar een zeer unieke subcultuur, zowel cultureel als geografisch (zeg, Wyoming, en delen van LA), dus het is interessant om te zien dat de chola stijlen van mijn jeugd overal opduiken in de popcultuur, hetzij groot geschreven op high-fashion catwalks of in kleine hints. Bijvoorbeeld Kendall Jenner’s baby-krullende pony in het nieuwe nummer van Love. Of de beroemde krullen van de Britse zangeres FKA Twigs, die zeker zinspeelden op een chola-esthetiek, hoewel Twigs sindsdien heeft toegegeven dat ze die geleidelijk heeft afgebouwd: “Ik genoot er echt van om elke dag te doen, zelfs als ik te laat was, kneep ik er zeven minuten tussen om te doen. Maar sinds ik de i-D cover heb gedaan, heeft het echt de overhand genomen in mode en muziek … Ik denk dat de manier waarop het nu is genomen, ik ben er niet echt weg van.”
Maar deze voorbeelden maken duidelijk dat er een hernieuwde interesse is in de chola stijl. Of dit nu hommage is, regelrechte rip-off of een totale onwetendheid dat misschien, heel misschien, iemand je look een beetje aanstootgevend gaat vinden, ik weet het niet, maar het is nog steeds overal. Ik moet hier aan toevoegen dat ik Twigs niet aanstootgevend vind – ze refereert meer direct aan de geschiedenis van de Josephine Baker s-curls dan aan iets anders – maar ik kan zien hoe haar babyhaartjes een ingang zijn naar de chola-stijl.
Terwijl er terecht gedebatteerd wordt over de vraag of Katy Perry en Brooke Candy cornrows en box braids moeten dragen – kapsels die van oudsher zwart zijn en hen afschilderen als raciale indringers die de “ghetto chic”-look (niet mijn woorden) proberen aan te nemen – en festivals zijn begonnen met het verbannen van indiaanse hoofdtooien van hun terreinen, de popcultuur knippert nauwelijks met haar ogen wanneer de chola-stijl wordt geleend, geplunderd, karikaturaal en/of cartoonesk wordt gemaakt ten behoeve van “nieuwe” ideeën en, natuurlijk, dezelfde coolness waar ik in mijn tienerjaren zo dol op was. Hoofdtooien hebben een zeer specifieke culturele context binnen de stammen die ze gebruiken; ze zijn voorbehouden aan opperhoofden en krijgers van de hoogste eer. Het nabootsen van de chola-stijl is niet hetzelfde als het lenen van een heilige kroon (of het doen van “blackface”), maar het is nog steeds een echo van de fundamentele toe-eigening die zo welig tiert in de mode van dit moment. Bevoorrechte mensen willen de “cool” van kleurloze mensen lenen, maar hoeven niet te lijden onder de discriminatie of marginalisatie die daarmee gepaard gaat.
Eén van de eerste massale kennismakingen met de chola-cultuur was de film Mi Vida Loca uit 1994, die een kliek van vijf chola “gangbangers” volgde in Echo Park, Los Angeles. (Het was geen toeval dat Sad Girl, de alfa van de groep, de grootste pony had). De acteurs van Mi Vida Loca zagen er prachtig en stoer uit, met de strakste manicures, maar zelfs toen werd de film bekritiseerd om zijn buitensporige, stereotiepe plotlijn, vol zwangere, wispelturige homegirls en baby daddy’s die werden neergeschoten.
Het hielp niet dat schrijfster-regisseuse Allison Anders een blanke vrouw was, maar Mi Vida Loca blijft waarschijnlijk de meest zichtbare verbeelding van jonge, verarmde Chicanas. De recente opkomst van de “cholafied” stijl op catwalks en elders lijkt het voorbeeld ervan te volgen.
Neem Rodarte’s lente/zomercollectie 2014 – zogenaamd geïnspireerd op het thuisland van de zusjes Mulleavy, Los Angeles: de brutale benadering van goedkope dierenprints, flanellen shirts met witte-tee crop tops, en rokken met ruches lezen als de runway-editie van het “pittige Latina”-stereotype. Je verwachtte half dat ze backstage zouden verschijnen op Ricky Martin’s La Vida Loca schreeuwend “ay ay ay!”
Niet lang na Rodarte’s chola-collectie van afgelopen herfst, Instagramde Rihanna haar Halloween-kostuum: zompige chola in een bandana met een kleine traan onder haar oog geschilderd – de tatoeage die symbool kan staan voor het aantal mensen dat je hebt vermoord. Riri ziet er natuurlijk in alles geweldig uit, maar wat me aanstootte was de manier waarop ze zichzelf beschilderde om er dood uit te zien, wat volgens mij het echte probleem van bendegeweld (over vele rassen) in Los Angeles lichtte.
Meer complex is Gwen Stefani, wier 2004 Luxurious video haar als de enige (blonde, glinsterende) blanke chola op een Mexicaans-Amerikaanse barbecue plaatst, wat haar opvoeding in de majority-Latino stad Anaheim, Californië weerspiegelt. Maar niets kan Sandra Bullock overtreffen die een “chola makeover” kreeg in de talkshow van George Lopez in 2009 (racistisch, voor zover ik kan nagaan), of zelfs Selena Gomez die zich in chola stijl kleedde tijdens de MTV awards in 2011. We zijn getuige van het ontginnen van een subcultuur op grote schaal.
Voor mij bereikte het onwetende oogsten van de chola-stijl zijn dieptepunt met een 2012 Steven Meisel editorial in Vogue Italia getiteld “Haute Mess”, waarin Abbey Lee en Coco Rocha de hoofdrollen speelden en aspecten van de chola-stijl leken te plukken – sterke lipliner, traanvormige tatoeages en high-end styling geïnspireerd door “messy drag queens”. Het veroorzaakte nogal wat opschudding in die tijd. Toen ik het zag, kreeg ik een duidelijk gevoel van liefde-en-gelach, imitatie is een vorm van vleierij, maar het kan ook aanvoelen als spot.
Wat Bullock tegen George Lopez zei, impliceert dat vleierij natuurlijk haar bedoeling was: “Als ik iets zou kunnen doen om meer Latina te worden, zou ik het doen,” zei ze. “Het is nog niet gebeurd.” En dat zal ook niet gebeuren.
{{topLeft}}
{{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{#paragraphs}}
{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via Email
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger