Guinguette Marais Poitevin

Co to jest Alfa

Alfa (α) jest terminem używanym w inwestowaniu do opisania zdolności strategii inwestycyjnej do pokonania rynku, lub jej „przewagi”. Alfa jest również często określana jako „nadwyżka zwrotu” lub „anormalna stopa zwrotu”, która odnosi się do idei, że rynki są efektywne, a więc nie ma sposobu na systematyczne uzyskiwanie zwrotów przekraczających szeroki rynek jako całość. Alfa jest często używana w połączeniu z beta (grecka litera β), która mierzy ogólną zmienność lub ryzyko szerokiego rynku, znane jako systematyczne ryzyko rynkowe.

Alfa jest używana w finansach jako miara wydajności, wskazująca, kiedy strategia, trader lub zarządzający portfelem zdołał pokonać zwrot z rynku w pewnym okresie. Alfa, często uważana za aktywny zwrot z inwestycji, mierzy wyniki inwestycji w stosunku do indeksu rynkowego lub benchmarku, który jest uważany za reprezentanta ruchu rynku jako całości. Nadwyżka zwrotu z inwestycji w stosunku do zwrotu z indeksu odniesienia to alfa inwestycji. Alfa może być dodatnia lub ujemna i jest wynikiem aktywnego inwestowania. Beta, z drugiej strony, może być osiągnięta poprzez pasywne inwestowanie indeksowe.

Zrozumienie alfy

Alfa jest jednym z pięciu popularnych technicznych wskaźników ryzyka inwestycyjnego. Pozostałe to beta, odchylenie standardowe, R-kwadrat i wskaźnik Sharpe’a. Są to wszystkie miary statystyczne wykorzystywane w nowoczesnej teorii portfela (MPT). Wszystkie te wskaźniki mają pomóc inwestorom w określeniu profilu ryzyka i zwrotu z inwestycji.

Aktywni zarządzający portfelem dążą do wygenerowania alfy w zdywersyfikowanych portfelach, przy czym dywersyfikacja ma na celu wyeliminowanie ryzyka niesystematycznego. Ponieważ alfa reprezentuje wyniki portfela w stosunku do benchmarku, często uważa się, że reprezentuje ona wartość, którą zarządzający portfelem dodaje lub odejmuje od zwrotu funduszu. Innymi słowy, alfa to zwrot z inwestycji, który nie jest wynikiem ogólnego ruchu na większym rynku. Jako taka, alfa równa zero wskazywałaby, że portfel lub fundusz jest idealnie dopasowany do indeksu odniesienia i że zarządzający nie dodał ani nie stracił żadnej dodatkowej wartości w porównaniu z szerokim rynkiem.

Koncepcja alfy stała się bardziej popularna wraz z pojawieniem się funduszy indeksowych smart beta powiązanych z indeksami takimi jak Standard & Poor’s 500 index i „Wilshire 5000 Total Market Index. Fundusze te próbują poprawić wyniki portfela, który śledzi ukierunkowany podzbiór rynku.

Pomimo znacznej pożądalności alfy w portfelu, wiele benchmarków indeksowych zdołało pokonać zarządzających aktywami w przeważającej większości przypadków. Częściowo ze względu na rosnący brak wiary w tradycyjne doradztwo finansowe, spowodowany tym trendem, coraz więcej inwestorów przechodzi do tanich, pasywnych doradców internetowych (często zwanych roboadvisors), którzy wyłącznie lub prawie wyłącznie inwestują kapitał klientów w fundusze indeksowe, wychodząc z założenia, że skoro nie mogą pokonać rynku, to równie dobrze mogą do niego dołączyć.

Co więcej, ponieważ większość „tradycyjnych” doradców finansowych pobiera opłaty, kiedy jeden z nich zarządza portfelem i osiąga zerową alfę, w rzeczywistości oznacza to niewielką stratę netto dla inwestora. Na przykład, załóżmy, że doradca finansowy Jim pobiera za swoje usługi 1% wartości portfela i że w ciągu 12 miesięcy Jimowi udało się wypracować alfę 0,75 dla portfela jednego ze swoich klientów, Franka. Chociaż Jim rzeczywiście przyczynił się do poprawy wyników portfela Franka, opłata pobierana przez Jima jest wyższa niż alfa, którą wygenerował, więc portfel Franka poniósł stratę netto. Dla inwestorów, przykład ten podkreśla znaczenie rozważania opłat w połączeniu ze zwrotami z wyników i alfą.

Hipoteza rynku efektywnego (EMH) postuluje, że ceny rynkowe uwzględniają wszystkie dostępne informacje w każdym czasie, a zatem papiery wartościowe są zawsze prawidłowo wyceniane (rynek jest efektywny). W związku z tym, zgodnie z EMH, nie ma możliwości systematycznego identyfikowania i wykorzystywania błędnych cen na rynku, ponieważ one nie istnieją. Jeśli błędne wyceny zostaną zidentyfikowane, są one szybko arbitrażowane, a zatem trwałe wzorce anomalii rynkowych, które można wykorzystać, występują rzadko. Dowody empiryczne porównujące historyczne zwroty aktywnych funduszy inwestycyjnych w stosunku do ich pasywnych benchmarków wskazują, że mniej niż 10% wszystkich aktywnych funduszy jest w stanie wypracować dodatnią alfę w okresie ponad 10 lat, a odsetek ten spada po uwzględnieniu podatków i opłat. Innymi słowy, alfa jest trudna do zdobycia, szczególnie po uwzględnieniu podatków i opłat. Ponieważ ryzyko beta może być izolowane poprzez dywersyfikację i zabezpieczanie różnych rodzajów ryzyka (co wiąże się z różnymi kosztami transakcyjnymi), niektórzy proponują, że alfa tak naprawdę nie istnieje, ale że po prostu reprezentuje rekompensatę za podjęcie niezabezpieczonego ryzyka, które nie zostało zidentyfikowane lub zostało przeoczone.

Szukanie alfy inwestycyjnej

Alfa jest powszechnie używana do klasyfikacji aktywnych funduszy inwestycyjnych, jak również wszystkich innych rodzajów inwestycji. Jest ona często przedstawiana jako pojedyncza liczba (np. +3,0 lub -5,0) i zazwyczaj odnosi się do wartości procentowej mierzącej, w jaki sposób portfel lub fundusz radził sobie w porównaniu z indeksem odniesienia (np. 3% lepiej lub 5% gorzej).

Głęboka analiza alfy może również obejmować „alfę Jensena”. Alfy Jensena uwzględniają teorię rynku capital asset pricing model (CAPM) i zawierają w swoich obliczeniach komponent skorygowany o ryzyko. Beta (lub współczynnik beta) jest wykorzystywany w CAPM, który oblicza oczekiwaną stopę zwrotu z aktywów na podstawie własnego konkretnego współczynnika beta i oczekiwanych stóp zwrotu z rynku. Alfa i beta są używane razem przez menedżerów inwestycyjnych do obliczania, porównywania i analizowania zwrotów.

Cały wszechświat inwestycyjny oferuje szeroki zakres papierów wartościowych, produktów inwestycyjnych i opcji doradczych dla inwestorów do rozważenia. Różne cykle rynkowe mają również wpływ na alfa inwestycji w różnych klasach aktywów. Dlatego też wskaźniki ryzyko-zwrot są ważne w połączeniu z alfą.

Przykłady

Zilustrują to poniższe dwa historyczne przykłady funduszy ETF o stałym dochodzie i akcyjnych funduszy ETF:

The iShares Convertible Bond ETF (ICVT) jest funduszem o stałym dochodzie i niskim ryzyku. Śledzi on indeks o nazwie Bloomberg Barclays U.S. Convertible Cash Pay Bond > $250MM Index. ICVT miał stosunkowo niskie roczne odchylenie standardowe wynoszące 4,72%. W ujęciu rok do roku, na dzień 15 listopada 2017 r., jego stopa zwrotu wyniosła 13,17%. Indeks Bloomberg Barclays U.S. Aggregate Index miał w tym samym okresie zwrot w wysokości 3,06%. Zatem alfa dla ICVT wyniosła 10,11% w porównaniu do Bloomberg Barclays U.S. Aggregate Index i przy stosunkowo niskim ryzyku z odchyleniem standardowym wynoszącym 4,72%. Jednakże, ponieważ zagregowany indeks obligacji nie jest właściwym benchmarkiem dla ICVT (powinien to być indeks Bloomberg Barclay’s Convertible), ta alfa może nie być tak duża, jak początkowo sądzono; a w rzeczywistości może być błędnie przypisana, ponieważ obligacje zamienne mają znacznie bardziej ryzykowny profil niż zwykłe obligacje waniliowe.

WisdomTree U.S. Quality Dividend Growth Fund (DGRW) to inwestycja w akcje o wyższym ryzyku rynkowym, która ma na celu inwestowanie w akcje zwiększające dywidendę. Jego jednostki uczestnictwa śledzą dostosowany indeks zwany WisdomTree U.S. Quality Dividend Growth Index. Jego trzyletnie odchylenie standardowe w ujęciu rocznym wyniosło 10,58% i było wyższe niż w przypadku ICVT. Jego annualizowany zwrot na dzień 15 listopada 2017 r. wynosił 18,24%, co również było wyższe niż S&P 500 na poziomie 14,67%, więc miał alfę 3,57% w porównaniu do S&P 500. Ale, ponownie, S&P 500 może nie być właściwym benchmarkiem dla tego ETF-u, gdyż akcje wzrostowe płacące dywidendy są bardzo szczególnym podzbiorem całego rynku akcji i mogą nawet nie obejmować 500 najbardziej wartościowych akcji w Ameryce.

Powyższy przykład ilustruje sukces dwóch zarządzających funduszami w generowaniu alfy. Dowody wskazują jednak, że wskaźniki osiągania alfy przez aktywnych zarządzających w funduszach i portfelach w całym świecie inwestycyjnym nie zawsze są tak udane. Statystyki pokazują, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat, 83% aktywnych funduszy w USA nie zdołało dopasować się do wybranych przez siebie benchmarków. Eksperci przypisują ten trend wielu przyczynom, w tym:

• Rozwijająca się wiedza doradców finansowych
• Postęp w technologii finansowej i oprogramowaniu, które doradcy mają do swojej dyspozycji
• Rozwijające się możliwości zaangażowania na rynku dla niedoszłych inwestorów dzięki rozwojowi Internetu
• Zmniejszający się odsetek inwestorów podejmujących ryzyko w swoich portfelach, oraz
• Rosnąca ilość pieniędzy inwestowanych w poszukiwaniu alfy

Rozważania na temat alfy

While alfa została nazwana „świętym Graalem” inwestowania i jako taka otrzymuje wiele uwagi zarówno od inwestorów, jak i doradców, istnieje kilka ważnych rozważań, które należy wziąć pod uwagę przy stosowaniu alfy.

1. Podstawowa kalkulacja alfy odejmuje całkowitą stopę zwrotu inwestycji od porównywalnego benchmarku w swojej kategorii aktywów. Ta kalkulacja alfa jest przede wszystkim stosowana tylko w odniesieniu do porównywalnego benchmarku w danej kategorii aktywów, jak zauważono w powyższych przykładach. Dlatego też nie mierzy ona lepszych wyników akcyjnego ETF-u w stosunku do benchmarku o stałym dochodzie. Ta alfa jest również najlepiej wykorzystywana przy porównywaniu wyników inwestycji w podobne aktywa. Tak więc alfa akcyjnego ETF-u DGRW nie jest relatywnie porównywalna z alfą ETF-u o stałym dochodzie ICVT.
2. Niektóre odniesienia do alfy mogą odnosić się do bardziej zaawansowanej techniki. Jensen’s alpha bierze pod uwagę teorię CAPM i środki skorygowane o ryzyko poprzez wykorzystanie stopy wolnej od ryzyka i bety.

Przy korzystaniu z generowanych obliczeń alfa ważne jest, aby zrozumieć związane z tym obliczenia. Alfa może być obliczana przy użyciu różnych benchmarków indeksowych w ramach klasy aktywów. W niektórych przypadkach może nie być odpowiedniego istniejącego indeksu, w którym to przypadku doradcy mogą wykorzystać algorytmy i inne modele do symulacji indeksu dla celów obliczania alfy porównawczej.

Alfa może również odnosić się do nietypowej stopy zwrotu z papieru wartościowego lub portfela, przekraczającej to, co byłoby przewidywane przez model równowagi, taki jak CAPM. W tym przypadku, model CAPM może mieć na celu oszacowanie stóp zwrotu dla inwestorów w różnych punktach wzdłuż efektywnej granicy. Analiza CAPM może szacować, że portfel powinien zarabiać 10% w oparciu o profil ryzyka portfela. Jeżeli portfel faktycznie zarabia 15%, alfa portfela wyniosłaby 5,0, czyli +5% ponad to, co zostało przewidziane w modelu CAPM.