Chrześcijaństwo w Anglii
Kościół Anglii, kościół macierzysty Wspólnoty Anglikańskiej, ma długą historię. Prawdopodobnie chrześcijaństwo zaczęło być praktykowane w Anglii nie później niż na początku III wieku. W IV wieku kościół był już na tyle dobrze ugruntowany, że wysłał trzech brytyjskich biskupów Londinium (Londyn), Eboracum (York) i Lindum (Lincoln) na sobór w Arles (w dzisiejszej Francji) w 314 roku. W V wieku, po wycofaniu się Rzymian z Brytanii i najeździe Anglosasów, św. Illtud i św. Patryk prowadzili pracę misyjną odpowiednio w Walii i Irlandii. Odizolowane od chrześcijaństwa kontynentalnego w V i VI wieku, chrześcijaństwo na Wyspach Brytyjskich, zwłaszcza na północy, pozostawało pod wpływem chrześcijaństwa irlandzkiego, które było zorganizowane wokół klasztorów, a nie biskupstw. Około 563 r. św. Kolumba założył wpływową wspólnotę monastyczną na wyspie Iona w archipelagu Hebrydów Wewnętrznych w Szkocji.
Ważny krok w historii kościoła angielskiego został uczyniony w 596 r., kiedy to św. Augustyn został wysłany z misją do Anglii przez papieża Grzegorza Wielkiego. Jego zadaniem było ewangelizowanie w dużej mierze pogańskich południowych królestw angielskich i ustanowienie rzymskiej organizacji kościelnej. Z powodzeniem wygłosił kazanie do króla Kentu, nawracając go i wielu jego zwolenników w 597 r. Arcybiskupstwo Augustyna w Canterbury stało się wkrótce symboliczną siedzibą kościoła angielskiego, który pod jego przywództwem nawiązał ważne więzi z Rzymem. Kolejne misje, takie jak ta św. Aidana w północnej Anglii około 634 r., pomogły umocnić kościół angielski. Na synodzie w Whitby w 664 r. kościół Northumbrii (jedno z północnych królestw angielskich) zerwał więzi z kościołem celtyckim i zaakceptował rzymskie użycie, co sprawiło, że angielski kościół stał się bardziej zgodny z praktykami rzymskimi i kontynentalnymi.
Wczesny kościół w Anglii był charakterystyczną fuzją wpływów brytyjskich, celtyckich i rzymskich. Chociaż przyjął strukturę episkopalną preferowaną przez kościół rzymski, zachował potężne ośrodki w klasztorach. Najważniejszymi brytyjskimi siedzibami były arcybiskupstwa Yorku i Canterbury, które często rywalizowały o prymat. Przedstawiciele kościoła, tacy jak wielki historyk i uczony Beda, odegrali ważną rolę w rozwoju kultury angielskiej. Anzelm, arcybiskup Canterbury, udał się na wygnanie w czasie kontrowersji wokół inwestytury Wilhelma Rufusa i Henryka I. Męczeńska śmierć św. Tomasza Becketa, najsłynniejszy przypadek konfliktu między kościołem a państwem, pokazała, że w XII wieku kościół starał się chronić swoją integralność przed tronem. Pisma Johna Wycliffe’a zakwestionowały formę średniowiecznego kościoła i stały się wczesnym protestem przeciwko kontroli angielskiego kościoła przez Rzym.
Pod rządami króla Henryka VIII w XVI wieku, Kościół Anglii zerwał z Rzymem, głównie dlatego, że papież Klemens VII odmówił Henrykowi unieważnienia jego małżeństwa z Katarzyną Aragońską. Nie chcąc reform – z wyjątkiem tych na wzór chrześcijańskiego humanizmu Erazma – Henryk zamierzał zastąpić władzę Rzymu nad angielskim kościołem swoją własną. Po śmierci Henryka arcybiskup Thomas Cranmer rozpoczął zmiany, które sprzymierzyły Kościół Anglii z reformacją. Jego Księga wspólnej modlitwy (The Book of Common Prayer) zmieniła tradycyjne formy kultu, wprowadzając do nich idee protestanckie. Wysiłki te zostały jednak zniweczone przez królową Marię, która dążyła do przywrócenia w Anglii rzymskiego katolicyzmu. Gdy Elżbieta I objęła tron w 1558 r., reformacja w Anglii zatriumfowała. Teolog John Jewel napisał, że Kościół Anglii powrócił do starożytnego precedensu. Richard Hooker bronił Kościoła przed atakami angielskich purytanów i katolików. Chociaż purytanie osiągnęli władzę polityczną w Commonwealth w połowie XVII wieku, to późniejsza Restoration (1660) zapoczątkowała ponad wiek wielkich wpływów Kościoła Anglii. Kościół zdominował życie religijne Anglii, stając się znaczącą siłą społeczną i duchową oraz ściśle wiążąc się z władzą tronu. Tworzył imponujące formy filantropii, a duchowni powszechnie wykonywali obowiązki urzędników państwowych.
Kościelna kontrola nad angielskim życiem religijnym zaczęła słabnąć w XVIII wieku, mimo imponujących wysiłków reformatorskich. John Wesley, Charles Simeon, John Newton i inni duchowni związani z ewangelickim odrodzeniem wywołali przypływ nowego zapału religijnego. Ewangeliccy świeccy, tacy jak William Wilberforce i Sekta z Clapham, zwalczali niewolnictwo i zachęcali do reform społecznych. Na początku XIX wieku anglokatolicki (High Church) ruch oksfordzki, kierowany przez Johna Henry’ego Newmana, Johna Keble’a i E.B. Pusey’a, próbował odzyskać starożytną liturgię i odpowiedzieć na problemy społeczne. Kościół podejmował imponujące wysiłki, aby objąć różnorodność współczesnego życia angielskiego, zachowując jednocześnie swoją tradycyjną tożsamość.