Guinguette Marais Poitevin

Pulses

Pełne badanie fizykalne obejmuje ocenę i rejestrację tętna we wszystkich lokalizacjach. Podczas badania pulsu obserwator powinien zwrócić uwagę na jego intensywność, szybkość, rytm oraz czy występuje tkliwość naczyń krwionośnych, krętość lub guzkowatość. Próba oceny ciśnienia tętniczego krwi poprzez omacywanie tętnic bez użycia sfigmomanometru jest niewiarygodna.

Pacjent powinien być badany w ciepłym pomieszczeniu, tak aby tętno można było łatwo zbadać z obu stron łóżka. Chłodne otoczenie może spowodować skurcz naczyń obwodowych i zmniejszyć tętno obwodowe. Palpacja powinna być wykonywana opuszkami palców, a intensywność pulsu oceniana w skali od 0 do 4+:0 oznacza brak wyczuwalnego pulsu; 1+ oznacza słaby, ale wyczuwalny puls; 2+ sugeruje nieco słabszy puls niż normalnie; 3+ oznacza normalny puls; a 4+ oznacza puls graniczny.

Student egzaminator musi być wyczulony na możliwość, że wyczuwany przez niego puls może być spowodowany pulsowaniem tętnic cyfrowych w opuszkach jego własnych palców; to źródło pomyłek może być wyeliminowane przez porównanie danego pulsu z własnym pulsem promieniowym lub z odgłosami serca pacjenta określonymi przez osłuchiwanie przedsercowe. Ogólnie rzecz biorąc, nie zaleca się używania kciuka do badania palpacyjnego tętna obwodowego. Kciuk niesie ze sobą większe prawdopodobieństwo pomylenia z własnym pulsem badającego i generalnie ma słabsze czucie różnicujące niż palce. Często oględziny będą pomocne w lokalizacji tętna. Badający może być w stanie dostrzec, jak skóra podnosi się i opada przy każdym pulsowaniu wzdłuż przebiegu tętnicy kończyn, szczególnie jeśli jasne światło jest skierowane stycznie na powierzchnię skóry.

Aby zbadać tętnicę ramienną (Rycina 30.1) w prawym ramieniu, badający podtrzymuje przedramię pacjenta w lewej ręce, z ramieniem badanego uniesionym w górę, łokciem lekko zgiętym i przedramieniem obróconym zewnętrznie. Prawą rękę badającego należy pochylić nad przednią częścią łokcia, aby badać palpacyjnie wzdłuż przebiegu tętnicy tuż przyśrodkowo do ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia i bocznie do nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej. Pozycja rąk powinna być zmieniona podczas badania przeciwnej kończyny (ryc. 30.1).

W przypadku tętnicy promieniowej (Rycina 30.2), przedramię pacjenta powinno być podtrzymywane w jednej z rąk badającego, a jego druga ręka używana do omacywania wzdłuż aspektu promieniowo-łokciowego przedramienia badanego przy nadgarstku. Najlepiej to zrobić, obracając palce wokół dystalnej części kości promieniowej od strony grzbietowej w kierunku grzbietowej, z czubkami pierwszego, drugiego i trzeciego palca ułożonymi wzdłuż przebiegu tętnicy.

Aorta brzuszna (Rycina 30.3) jest górną brzuszną, zaotrzewnową strukturą, którą najlepiej palpacyjnie oceniać, stosując silny ucisk spłaszczonymi palcami obu rąk, aby wgłębić nadbrzusze w kierunku kręgosłupa. W przypadku tego badania istotne jest, aby mięśnie brzucha osoby badanej były całkowicie rozluźnione; do takiego rozluźnienia można zachęcać, każąc osobie badanej zgiąć biodra i podając jej poduszkę do podparcia głowy. U osób skrajnie otyłych lub z masywną muskulaturą brzucha wykrycie pulsowania aorty może być niemożliwe. Osłuchiwanie powinno być wykonywane nad aortą i wzdłuż obu naczyń biodrowych do dolnych kwadrantów brzucha.

Tętnica udowa wspólna (ryc. 30.4) wychodzi na górną część uda spod więzadła pachwinowego w jednej trzeciej odległości od kości łonowej do przedniego górnego odcinka kręgosłupa biodrowego. Najlepiej jest ją wyczuć palpacyjnie, gdy badający stoi po ipsilateralnej stronie pacjenta, a opuszki palców badającej ręki są mocno wciśnięte w pachwinę. Osłuchiwanie powinno być wykonywane również w tej okolicy.

Tętnica podkolanowa (Rycina 30.5) przechodzi pionowo przez głęboką część przestrzeni podkolanowej tuż bocznie od płaszczyzny pośrodkowej. Wyczuwanie jej palpacyjnie może być trudne lub niemożliwe u osób otyłych lub bardzo umięśnionych. Tętno to jest najlepiej wyczuwalne u pacjenta znajdującego się w pozycji leżącej na wznak, z rękami badającego obejmującymi i podtrzymującymi kolano z każdej strony. Puls jest wykrywany poprzez głębokie uciskanie przestrzeni podkolanowej opuszkami palców. Ponieważ całkowite rozluźnienie mięśni jest niezbędne w tym badaniu, pacjent powinien być poinstruowany, aby pozwolić nodze „utykać” i pozwolić badającemu na zapewnienie całego potrzebnego wsparcia.

Tętnica piszczelowa tylna (Rycina 30.6) leży tuż za młotkiem przyśrodkowym. Najłatwiej ją wyczuć, obracając palce badającej ręki do przodu wokół stawu skokowego, wciskając tkanki miękkie w przestrzeń między młotkiem przyśrodkowym a ścięgnem Achillesa, powyżej kości piętowej. Kciuk jest przyłożony do przeciwnej strony kostki w sposób chwytny, aby zapewnić stabilność. Ponownie, otyłość lub obrzęk mogą uniemożliwić skuteczne wykrycie tętna w tej lokalizacji.

Badanie tętnicy grzbietowej stopy (Rycina 30.7) przeprowadza się u pacjenta w pozycji leżącej i ze zwiotczałym stawem skokowym. Badający stoi u podnóża stołu do badań i umieszcza opuszki palców poprzecznie na grzbiecie przedniej części stopy w pobliżu kostki. Tętnica zwykle znajduje się w pobliżu środka długiej osi stopy, bocznie od ścięgna mięśnia prostownika haluksa, ale jej lokalizacja może być nietypowa i często wymaga poszukiwań. Puls ten jest wrodzony u około 10% osób.