Cincinnati Bengals – drużyna futbolu amerykańskiego grająca w American Football Conference (AFC) w National Football League (NFL). Bengals mają siedzibę w Cincinnati, Ohio, i pojawił się w dwóch Super Bowls (1982 i 1989).
Bengals dołączył do American Football League (AFL) jako zespół ekspansji w 1968 roku. Paul Brown, który stał się jednym z najbardziej szanowanych trenerów w grze za sterami Cleveland Browns, był jednym z założycieli firmy i jej pierwszym głównym trenerem. Cincinnati było członkiem AFL tylko przez dwa sezony, zanim liga połączyła się z NFL w 1970 r.
Dziewiąty rok Bengals w NFL był dla drużyny pierwszym zwycięskim rekordem i zdobyciem miejsca w playoffach jako mistrz AFC Central. W tym samym roku drużyna zaczęła grać na Riverfront Stadium, wielofunkcyjnym obiekcie, który dzieliła z baseballowymi Cincinnati Reds przez kolejne 30 lat. W 1972 roku Bengals oddali swój atak drugorocznemu rozgrywającemu Kenowi Andersonowi (z maleńkiego Augustana College w Rock Island, Illinois), który prowadził drużynę przez ponad dekadę i ustanowił liczne rekordy podań. W latach 70. Bengals jeszcze dwukrotnie wystąpili w playoffach, ale za każdym razem nie udało im się wygrać pierwszego meczu.
Brown zrezygnował z funkcji głównego trenera po sezonie 1975, ale pozostał na stanowisku prezesa drużyny aż do swojej śmierci w 1991 roku. Jeden z najważniejszych ruchów kadrowych Browna miał miejsce w 1980 roku, kiedy to wybrał on Anthony’ego Muñoza, który jest uważany za jednego z największych ofensywnych obrońców w historii futbolu; Muñoz był kotwicą linii Bengals przez 13 sezonów. W 1981 roku Bengals wygrali 12 meczów sezonu zasadniczego i odnieśli dwa pierwsze zwycięstwa w rozgrywkach posezonowych, by w styczniu następnego roku awansować do Super Bowl XVI, gdzie przegrali z San Francisco 49ers. Cincinnati powróciło do playoffów po skróconym przez strajk sezonie 1982, ale przegrało w meczu posezonowym otwierającym rundę wstępną.
W 1984 roku Sam Wyche został głównym trenerem Bengals, a rok później Anderson przekazał rolę rozgrywającego Cincinnati Boomerowi Esiasonowi. W 1988 roku drużyna Bengals pod wodzą Esiasona zremisowała z Buffalo Bills w meczu o najlepszy rekord w AFC, osiągając wynik 12-4. Po pokonaniu Bills w meczu o mistrzostwo AFC, Bengals po raz drugi zmierzyli się z 49ers w Super Bowl i znów nie udało im się zdobyć mistrzostwa; rozgrywający San Francisco Joe Montana poprowadził swój zespół do zwycięstwa 20-16 w ostatniej chwili.
Przez całe lata 90. Bengals byli powszechnie uważani za jedną z najgorszych drużyn w czterech głównych północnoamerykańskich zawodowych ligach sportowych. Stracili więcej gier niż jakikolwiek inny zespół NFL podczas tej dekady i byli nękani przez serię złych wyborów w drafcie. Drużyna nie miała zwycięskiego bilansu przez 14 kolejnych sezonów począwszy od 1991 roku (ostatni rok Wyche’a jako trenera). Punktem kulminacyjnym tego okresu była gra Pro Bowl running back Corey’a Dillona, ale jego obecność nie wystarczyła, aby zapobiec przegrywaniu przez Bengals co najmniej 10 meczów w każdym sezonie pomiędzy 1998 a 2002 rokiem. W 2000 r. Bengals przenieśli się na stadion Paul Brown Stadium, na którym rozgrywane będą tylko mecze piłki nożnej.
Cincinnati przerwało 14-letnią posuchę posezonową w 2005 r., kiedy to drużyna z rozgrywającym Carsonem Palmerem i rozgrywającym Chadem Johnsonem zdobyła tytuł mistrzowski w dywizji, a następnie przegrała w playoffach z mistrzem Pittsburgh Steelers. Bengals zdobyli mistrzostwo dywizji w 2009 roku i zakwalifikowali się do playoffów przez pięć kolejnych lat, po raz pierwszy w historii klubu, od 2011 do 2015 roku, ale drużyna przegrała mecz otwarcia w każdym sezonie posezonowym – przedłużając najdłuższą aktywną passę NFL bez zwycięstwa w playoffach, która rozpoczęła się w 1991 roku. Cincinnati następnie rozpoczął odcinek przegranych sezonów, które osiągnęły nadir w 2019 roku, kiedy zespół związał rekord franchise-worst kończąc sezon 2-14.
.