Tło: W celu ustalenia rokowania, wzoru przerzutów, miejsc niepowodzenia leczenia oraz efektu różnych metod leczenia przeanalizowano dużą serię chorych na raka jasnokomórkowego endometrium (ECCC).
Metody: W latach 1970-1992 leczono 181 pacjentek z ECCC. Dokonano przeglądu wszystkich slajdów patologicznych i czasopism medycznych. Charakterystykę kliniczną i histopatologiczną oraz rodzaj zastosowanego leczenia analizowano za pomocą jednoczynnikowego testu log rank oraz wieloczynnikowej analizy Coxa.
Wyniki: 5-letnie i 10-letnie wskaźniki przeżycia wolnego od choroby wynosiły odpowiednio 43% i 39%. Jedynymi istotnymi zmiennymi prognostycznymi w analizie jednoczynnikowej były: stopień zaawansowania patologicznego, stopień zaawansowania klinicznego, wiek oraz inwazja myometrium. W analizie wieloczynnikowej jedynymi niezależnymi czynnikami prognostycznymi były stadium patologiczne i wiek. Dwie trzecie pacjentów z nawrotem choroby miało nawrót poza miednicą. Najczęstszymi pozamiednicznymi miejscami nawrotu były górna część jamy brzusznej, płuca i wątroba. Cztery z sześciu pacjentek leczonych chemioterapią skojarzoną zawierającą platynę wykazały odpowiedź, podczas gdy żadna z pacjentek leczonych chemioterapią alkilującą z jednym czynnikiem lub progestagenami nie odpowiedziała.
Wnioski: Stadium patologiczne i wiek były dwoma najważniejszymi czynnikami prognostycznymi w raku jasnokomórkowym endometrium. W I stopniu zaawansowania choroby, głębokość inwazji myometrium, wiek i podtyp raka jasnokomórkowego były jedynymi niezależnymi czynnikami prognostycznymi. U dwóch trzecich chorych wznowa nastąpiła poza miednicą.