Storge – więź empatiiEdit
Storge (storgē, grec. στοργή) to lubienie kogoś przez sympatię wynikającą ze znajomości, członków rodziny lub ludzi, którzy odnoszą się do siebie w znajomy sposób, a którzy w inny sposób znaleźli się w więzi przez przypadek. Przykładem jest naturalna miłość i przywiązanie rodzica do swojego dziecka. Jest ona opisywana jako najbardziej naturalna, emocjonalna i szeroko rozpowszechniona miłość: Jest ona naturalna w tym sensie, że jest obecna bez przymusu, emocjonalna, ponieważ jest wynikiem sympatii wynikającej ze znajomości, i najszerzej rozpowszechniona, ponieważ zwraca najmniejszą uwagę na cechy uznane za „wartościowe” lub godne miłości i w rezultacie jest w stanie przekroczyć większość czynników dyskryminujących. Lewis opisuje ją jako miłość opartą na zależności, której grozi wygaśnięcie, jeśli potrzeby przestaną być zaspokajane.
Uczucie, dla Lewisa, obejmowało zarówno Miłość Potrzeby, jak i Miłość Prezentu. Uważał ją za odpowiedzialną za 9⁄10 całego trwałego ludzkiego szczęścia.
Jednakże siła uczucia jest również tym, co czyni je podatnym na zranienie. Uczucie sprawia wrażenie „wbudowanego” lub „gotowego”, mówi Lewis, i w rezultacie ludzie zaczynają go oczekiwać niezależnie od swojego zachowania i jego naturalnych konsekwencji. Zarówno w formie Potrzeby, jak i Daru, uczucie może się „popsuć” i zostać zniszczone przez takie siły jak zazdrość, ambiwalencja i tłamszenie.
Filia – więź z przyjacielemEdit
Filia (grec. φιλία) jest miłością między przyjaciółmi, która pod względem siły i trwania jest tak bliska jak rodzeństwo. Przyjaźń to silna więź istniejąca między ludźmi, którzy podzielają wspólne wartości, zainteresowania lub zajęcia. Lewis od razu odróżnia miłość przyjacielską od innych miłości. Opisuje przyjaźń jako „najmniej biologiczną, organiczną, instynktowną, gromadną i konieczną… najmniej naturalną z miłości”.Nasz gatunek nie potrzebuje przyjaźni, aby się rozmnażać, ale dla świata klasycznego i średniowiecznego jest to miłość wyższego rzędu, ponieważ jest dobrowolnie wybrana.
Lewis wyjaśnia, że prawdziwe przyjaźnie, takie jak przyjaźń między Dawidem i Jonatanem w Biblii, są niemal sztuką utraconą. Wyraża silną niechęć do sposobu, w jaki współczesne społeczeństwo ignoruje przyjaźń. Zauważa, że nie pamięta żadnego wiersza, który sławiłby prawdziwą przyjaźń, taką jak ta między Dawidem i Jonatanem, Orestesem i Pyladesem, Rolandem i Oliverem, Amisem i Amilesem. Lewis mówi dalej: „Starożytnym przyjaźń wydawała się najszczęśliwszą i najpełniej ludzką ze wszystkich miłości; koroną życia i szkołą cnoty”. Współczesny świat, w porównaniu z nim, ignoruje ją”.
Przyjaźń, wyrastająca z towarzystwa, była dla Lewisa miłością głęboko cenioną, choć czuł, że niewielu ludzi we współczesnym społeczeństwie może docenić jej wartość, ponieważ tak niewielu doświadczyło prawdziwej przyjaźni.
Niemniej jednak Lewis nie był ślepy na to, co uważał za niebezpieczeństwa przyjaźni, takie jak jej potencjał do kliki, antyautorytaryzmu i pychy.
Eros – romantyczna miłośćEdit
Eros (erōs, greckie: ἔρως) dla Lewisa był miłością w sensie „bycia zakochanym” lub „kochania” kogoś, w przeciwieństwie do surowej seksualności tego, co nazywał Wenus: ilustracją, której użył Lewis, było rozróżnienie między „pragnieniem kobiety” a pragnieniem jednej konkretnej kobiety – coś, co pasowało do jego (klasycznego) poglądu na człowieka jako racjonalne zwierzę, połączenie zarówno rozumnego anioła, jak i instynktownego kota w typie alley-cata.
Eros przekształca potrzebę-przyjemność Wenus w najbardziej wartościową ze wszystkich przyjemności; niemniej jednak Lewis ostrzegał przed współczesną tendencją, by Eros stawał się bogiem dla ludzi, którzy w pełni mu się podporządkowują, usprawiedliwieniem dla egoizmu, a nawet religią falliczną.
Po zbadaniu aktywności seksualnej i jej duchowego znaczenia zarówno w sensie pogańskim, jak i chrześcijańskim, zauważa, jak Eros (czyli bycie zakochanym) jest sam w sobie obojętną, neutralną siłą: jak „Eros w całym swoim splendorze […] Akceptując fakt, że Eros może być doświadczeniem niezwykle głębokim, nie pomija jednak mrocznej drogi, jaką może on prowadzić nawet do paktów samobójczych czy morderstw, a także do wściekłej odmowy rozstania, „bezlitośnie przykuwając do siebie dwóch wzajemnych dręczycieli, z których każdy jest cały surowy od trucizny nienawiści w miłości”.
Agape – bezwarunkowa „boska” miłośćEdit
Charyzma (agápē, greckie: ἀγάπη) to miłość, która istnieje niezależnie od zmieniających się okoliczności. Lewis uznaje tę bezinteresowną miłość za największą z czterech miłości i postrzega ją jako specyficznie chrześcijańską cnotę, którą należy osiągnąć. Rozdział poświęcony temu zagadnieniu koncentruje się na potrzebie podporządkowania pozostałych trzech miłości naturalnych – jak to ujął Lewis: „Miłości naturalne nie są samowystarczalne” – miłości Boga, który jest pełen miłości miłosiernej, aby zapobiec temu, co nazwał ich „demonicznym” samouwielbieniem.