Witamina D jest kluczowa dla zdrowia i dobrego samopoczucia. Moduluje odporność, co pomaga zapobiegać alergiom, zaburzeniom autoimmunologicznym i, według wielu badaczy, chorobom degeneracyjnym. Chroni przed infekcjami wywołanymi przez wirusy i bakterie. W zimie zmniejsza ryzyko zachorowania na grypę i inne wirusy oddechowe.
Bezsenność, lęk, depresja oraz nasilenie bólu neuropatycznego i niespecyficznego bólu mięśniowo-szkieletowego, a także fibromialgia, zostały powiązane z jego niedoborem.
Co ciekawe, promuje również senność w ciągu dnia, według badań Davida E. McCarty’ego z Louisiana State University w Stanach Zjednoczonych. Jest on również związany z zaburzeniami snu typu obturacyjnego bezdechu sennego.
Zapobiega niektórym rodzajom raka, takim jak rak piersi i jelita grubego. Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego twierdzą nawet, że niedobór witaminy D może być „podstawową przyczyną” wszystkich rodzajów raka.
Objawy niedoboru witaminy D
Niedobór witaminy D może powodować wiele różnych objawów. Raimund von Helden, lekarz z doświadczeniem w suplementacji witaminy D, klasyfikuje je za pomocą akronimu M-A-N-O-S:
- M jak Mięśnie: ból, osłabienie, skurcze, drżenie i mrowienie.
- A jak Adynamia: Osłabienie, apatia, brak energii, stałe zmęczenie i ciągłe zmęczenie.
- N jak Nerwy: Zawroty głowy, zaburzenia snu i koncentracji, niepokój, lęk, zmiany zachowania, zaburzenia koordynacji i niestabilność w staniu i chodzeniu. Niedobór sprzyja zarówno bezsenności jak i senności.
- O jak Ortostaza: Zaburzenia krążenia, ból głowy, uczucie zimna lub zamarzania dłoni i stóp.
- S for Skeletal: Ból kości i stawów, który zwiększa się przy ćwiczeniach, zmniejszona masa kostna i bolesne kości przy kontakcie.
Dodatkowo mogą wystąpić halucynacje, szum w uszach, zgaga, poranne wymioty i alergia na słońce.
Niski poziom witaminy D? Oto rozwiązania
Aby ocenić status witaminy D, oznacza się stężenie metabolitu 25-hydroksywitaminy D (kalcydiolu) w surowicy krwi. Pożądany poziom wynosi 40-60 lub 40-70 ng/mL, według różnych badaczy i organizacji, takich jak Vitamin D Council, Vitamin D Society i GrassrootsHealth.
Osiągnięcie tych stężeń wymaga odpowiedniej ekspozycji na słońce, spożywania wystarczającej ilości pokarmów bogatych w witaminę D lub przyjmowania suplementów witaminowych.
Oszacowano, że 15-20 minut ekspozycji na słońce może wygenerować (w zależności od pory roku, szerokości geograficznej, rodzaju skóry i powierzchni ekspozycji) 10 000-20 000 IU witaminy D.
Wewnętrzny tryb życia oznacza, że poziom witaminy D został drastycznie obniżony. Rozwiązaniem w większości przypadków jest suplementacja witaminą D3 (cholekalcyferol). Jednak w Hiszpanii często stosowany jest kalcydiol, przy którym trudno jest dostosować dawkę.
Zalecane dawkowanie przy suplementacji witaminą D
Aby osiągnąć optymalny poziom 40-60 ng/mL, zgodnie z zaleceniami Vitamin D Council, należy przyjmować 70-80 IU/kg masy ciała dziennie. Osoba dorosła o wadze 70 kg wymagałaby dawki 5 200 j.m./dobę.
Wielu lekarzy nadal zaleca dawki uzupełniające rzędu 400-800 j.m./dobę, ale są one niewystarczające. Przesadny strach przed toksycznością utrzymuje się wśród profesjonalistów. W rzeczywistości zatrucia są rzadkie i zdarzają się przypadkowo przy spożywaniu bardzo dużych dawek, jak twierdzi znany ekspert Michael Hollick w czasopiśmie Mayo Clinic Proceedings.
Dawka 10 000 IU dziennie nie stanowi żadnego ryzyka u osób dorosłych i nie wymaga specjalnego monitorowania (pod warunkiem, że nie występują szczególne sytuacje, takie jak sarkoidoza, które mogą wymagać nadzoru klinicznego).
Po 2-3 miesiącach zaleca się wykonanie badania krwi i w razie potrzeby ponowne dostosowanie dawki. Po osiągnięciu pożądanego poziomu należy kontynuować stosowanie tej samej dawki, a badania należy przeprowadzać co rok lub dwa lata.