Kontekst. Coraz więcej dowodów wskazuje na to, że bupropion, inhibitor wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy, jest jednym z najczęściej wybieranych i najskuteczniejszych leków wspomagających u pacjentów z depresją, u których odpowiedź na inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny jest niewystarczająca lub częściowa. W niniejszym badaniu oceniano skuteczność i tolerancję leczenia bupropionem u pacjentów niereagujących na monoterapię escitalopramem w celu lepszego zrozumienia praktycznych działań mających na celu poprawę leczenia depresji opornej na leczenie.
Metody. Próba badawcza obejmowała 135 pacjentów z dużym zaburzeniem depresyjnym (średni wiek 31,1 ± 11,6 lat, 66,1% kobiet) leczonych escitalopramem w dawce 10-20 mg/dobę przez 12 tygodni w sposób naturalny, z zastosowaniem otwartej etykiety. Po 12 tygodniach pacjenci, którzy nie reagowali na monoterapię escitalopramem, otrzymywali kombinację 20 mg escitalopramu i 150-300 mg bupropionu (Wellbutrin SR) przez dodatkowe 6 tygodni. Nasilenie objawów klinicznych i odpowiedź na leczenie oceniano co dwa tygodnie za pomocą Skali Oceny Depresji Montgomery-Asberg, Skali Depresji Hamiltona i Skali Globalnego Wrażenia Klinicznego. Pacjenci byli również proszeni o ocenę objawów depresji i ewentualnych działań niepożądanych za pomocą skal samooceny.
Wyniki. Na koniec 12. tygodnia leczenia escitalopramem 82 pacjentów (60,7%) określono jako odpowiadających na leczenie, a 79 z nich (58,5%) osiągnęło remisję. Czterdziestu czterech pacjentów (32,6%) wykazało niewystarczającą lub częściową odpowiedź na leczenie, a 9 pacjentów (6,7%) przerwało leczenie escitalopramem z powodu braku skuteczności lub działań niepożądanych. U pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na leczenie escitalopramem w monoterapii, istotnie częściej występował typ melancholiczny depresji niż u pacjentów, którzy odpowiedzieli na leczenie (odpowiednio 86,4% vs 63,4%, p = 0,007), a w tej fazie badania wystąpiło u nich więcej działań niepożądanych, w tym osłabienie i zmęczenie. Wśród pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na escitalopram, 41 otrzymało augmentację bupropionem. Po zakończeniu okresu augmentacji 25 (61,0%) pacjentów określono jako odpowiadających na leczenie, a 22 z nich (53,7%) osiągnęło remisję, podczas gdy 13 pacjentów (31,7%) wykazało niewystarczającą lub częściową odpowiedź na leczenie skojarzone, a 3 pacjentów (7,3%) przerwało to badanie z powodu działań niepożądanych lub braku skuteczności.
Wnioski. Zgodnie z wynikami wcześniejszych badań stwierdzono, że leczenie skojarzone bupropionem jest ogólnie dobrze tolerowane i może skutecznie ułatwić uzyskanie odpowiedzi na leczenie u większości pacjentów niereagujących na monoterapię inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny. Stwierdziliśmy, że melancholiczne cechy depresji były związane z niewystarczającą lub częściową odpowiedzią na escitalopram. Nasze wyniki dodatkowo potwierdzają przewagę bupropionu w leczeniu depresji melancholicznej.