Słuch
Dźwięki o niskiej częstotliwości mogą pokonywać duże odległości pod wodą, więc system słuchowy rekina może być pierwszym zmysłem, który wyłapie interesujący cel.zybkie, nieregularnie pulsujące dźwięki o niskich częstotliwościach (poniżej 600 herców), podobne do tych wydawanych przez zranioną ofiarę lub grupę ryb składających ikrę, mogą zaalarmować łowcę, takiego jak rekin byk, z odległości ponad 1,6 km (1 mili).
Czujniki wibracji
Na głębokości 100 m (330 stóp) zaczyna działać system linii bocznej rekina. Ten rząd wypełnionych płynem kanałów sensorycznych po obu stronach ciała reaguje na zmiany ciśnienia i ruchy, dzięki czemu rekin może niemal wyczuć obecność i położenie czegoś poruszającego się w wodzie – coś w rodzaju „dotyku na odległość”
Zapach
Na dystansie 0,5 km (1/3 mili) rekin może wyczuć krew w wodzie i podążać śladami do jej źródła. Potrafi wykryć jedną część ekstraktu z ryby w 25 milionach części wody morskiej, co odpowiada dziesięciu kroplom krwi w średniej wielkości basenie miejskim. Zapachy pokonują długą drogę na prądach oceanicznych, umożliwiając rekinom wykrywanie pożywienia z dużych odległości.
Czujniki elektryczne
Najbardziej niezwykłym systemem sensorycznym jest ten, który wykrywa elektryczność. W pyskach większości rekinów znajdują się małe, wypełnione galaretą dołki, znane jako „Ampullae of Lorenzini”. W każdym z nich znajduje się czujnik, który wykrywa drobne pola elektryczne związane z kurczeniem się mięśni, takich jak te w pompującym sercu. System ten jest niezwykle czuły. Rekin jest w stanie wykryć aktywność mięśni u swojej ofiary, nawet jeśli cel ukrywa się pod piaskiem lub żwirem dna morskiego.
Żarłacz biały wykorzystuje swój zmysł elektryczny nie do lokalizowania ofiary, ale w momencie tuż przed kontaktem. Aby chronić swoje oczy przed pazurami lub zębami fok i lwów morskich, obraca je z powrotem do specjalnych gniazd i jest chwilowo ślepy. Pole elektryczne wytwarzane przez mięśnie foki naprowadza rekina na ostatnie kilka centymetrów do celu.
Wzrok
Na 25 metrach w stosunkowo czystej wodzie rekin potrafi dostrzec ruchy.
Widzą nawet w bardzo słabym świetle. Podobnie jak koty domowe, mają tapetum lucidum – warstwę błyszczących płytek za siatkówką z tyłu oka, która odbija światło z powrotem do komórek światłoczułych siatkówki. Dzięki temu maksymalna ilość dostępnego światła pada na siatkówkę, umożliwiając zwierzęciu widzenie niemal w ciemności.
Korzystając z tego, rekin jest w stanie szybko wydostać się z ciemno oświetlonych głębin do jasnego światła wód powierzchniowych, nie zostając oślepionym. Nie wszystkie rekiny mają ten ekran, rekiny głębinowe mają tapetum, ale nie mają melanoblastów, co jest przystosowaniem do świata atramentowej ciemności, gdzie jedyne światło pochodzi często od bioluminescencyjnych ryb i innych morskich stworzeń.
Uaktualnione 2012