Pierwsze odnotowane użycie herbu Polski, białego orła na czerwonej tarczy, pochodzi z XIII wieku. Przyczyna wyboru barw nie jest znana, ale być może była to po prostu chęć wyraźnego kontrastu z herbem sąsiedniego Świętego Cesarstwa Rzymskiego (czarny orzeł na złotej tarczy). Wczesne flagi polskie miały charakter armorystyczny: herb przekształcano bezpośrednio w sztandar, wypełniając pole flagi wzorem tarczy. Ten sam wzór został przywrócony po I wojnie światowej przez wiele polskich organizacji nacjonalistycznych. Czerwona flaga z białym orłem została jednak ostatecznie odrzucona na rzecz prostej, poziomej dwubarwnej flagi biało-czerwonej, przyjętej 1 sierpnia 1919 roku. Państwo polskie przestało istnieć w latach 1939-1944 podczas nazistowskiego podboju Europy, ale siły komunistyczne, wspierane przez sowiecką Armię Czerwoną, przywróciły Polsce biało-czerwoną flagę. Mimo to dokonano zmiany w polskim herbie: zniknęła złota korona, która od dawna widniała na głowie orła. Antykomuniści utrzymywali, że korona symbolizuje państwowość i suwerenność, a nie monarchię, ale komuniści interpretowali ją jako symbol królewskiego zwierzchnictwa, co było polityczną anatemą, i w rezultacie korona została przywrócona dopiero w 1990 r., po upadku reżimu komunistycznego.
Zwykła biało-czerwona dwubarwna flaga Polski pozostała niezmieniona w latach rządów komunistycznych. Do celów specjalnych – na przykład do ekspozycji na statkach handlowych, przez urzędników dyplomatycznych i na lotniskach – herb jest dodawany do białego pasa flagi, ale flaga państwowa używana przez większość podmiotów rządowych nie zawiera herbu.