Guinguette Marais Poitevin

10 lipca 1986 roku frontman Grateful Dead Jerry Garcia zapadł w śpiączkę cukrzycową, która prawie go zabiła. Najbliższe koncerty zespołu zostały odwołane, ponieważ Garcia spędził tygodnie i miesiące na dochodzeniu do siebie z pomocą starego przyjaciela Merla Saundersa. Podczas gdy Garcia zagrał kilka koncertów Jerry Garcia Band jesienią 1986 roku, Grateful Dead w końcu powrócili na scenę 15 grudnia 1986 roku, aby rozpocząć serię trzech występów w Oakland Coliseum Arena.

Pisarz Blair Jackson opisał rolę Merla w przywróceniu Jerry’ego do formy w artykule Dead.net:

Kiedy Jerry prawie umarł latem 1986 roku po zapadnięciu w śpiączkę cukrzycową, to Merl bardziej niż ktokolwiek inny, dosłownie siedział u boku Jerry’ego i pomagał mu odzyskać jego muzyczny dar, który stał się rozproszony i nieuchwytny po śpiączce – cierpliwie ucząc go na nowo podstaw, odbudowując jego umiejętności po trochu. I nawet zanim był gotowy, aby spróbować grać, Merl pomógł mu odzyskać trochę siły: „Zabierałem go na spacer. Robiliśmy 10 kroków, potem 10 kroków do tyłu. Jego nastawienie było wspaniałe. Chciał wyzdrowieć, ale też się bał. Bardzo łatwo się męczył, ale nigdy się nie zniechęcał. Najchętniej powiedziałby, 'O człowieku, to jest trudniejsze niż wygląda!'”

Odkąd Garcia wziął do ręki gitarę, „Wszystko wracało bardzo powoli,” powiedział Merl. „Musiał uczyć się akordów od nowa i miał wiele problemów z przypomnieniem sobie, jak robić nawet najprostsze rzeczy. A ja nie chciałem go naciskać. 'Człowieku, jestem zmęczony.' Grał już od pięciu minut. OK, to dobrze. Odłóż to. Chodźmy na spacer.' I tak robiliśmy przez kilka minut, aż się zmęczył. Rozmawialiśmy o muzyce. Opowiadałem mu o utworach, nad którymi pracuję i to rozruszało jego umysł. Rozmawialiśmy w kategoriach muzycznych. I powoli zaczął odzyskiwać siły. Ale czasami potrzebował godziny lub dwóch, żeby nauczyć się nawet prostego akordu. W miarę jak się w to zagłębialiśmy, niektóre rzeczy zaczęły do niego wracać, ale wymagało to dużo pracy. Pierwszą piosenką, której chciał się ponownie nauczyć, była 'My Funny Valentine'.”

Ze wszystkich źródeł wynika, że pierwszy koncert Grateful Dead, który odbył się tego dnia w 1986 roku, był niezwykle emocjonalnym wydarzeniem. Był czas, kiedy Deadheads myśleli, że Jerry może już nigdy nie wrócić, ale Garcia nie tylko powrócił na scenę, ale także zaprezentował nowe utwory. W odpowiedni sposób Grateful Dead otworzyli koncert utworem „Touch Of Grey”, który dał fanom szansę na wykrzyczenie wraz z refrenem „I will survive!”. Na nagraniach można usłyszeć, jak tłum absolutnie oszalał zarówno w momencie wejścia Deadów na scenę, jak i w trakcie „Touch Of Grey.”

Pierwszy debiut wieczoru nastąpił wcześnie, gdy Jerry poprowadził swoich kolegów przez „When Push Comes To Shove”, piosenkę, którą grupa nagrała na In The Dark, ale która zaskakująco zniknęła z repertuaru w 1989 roku. Jerry i Bob zmieniali się w prowadzeniu grupy przez cały pierwszy set, który zawierał takie klasyki jak „Greatest Story Ever Told”, „Loser”, „Cassidy”, „Althea” i „Candyman”.

Po otwarciu drugiego setu utworami „Iko Iko” i „Looks Like Rain”, Garcia stanął przy mikrofonie, by wykonać pierwszy w historii „Black Muddy River”. W przeciwieństwie do „When Push Comes To Shove”, „Black Muddy River” Jerry’ego i Roberta Huntera przetrwało do samego końca kariery Grateful Dead i było przedostatnią piosenką, którą grupa wykonała na swoim ostatnim koncercie 9 lipca 1995 roku. Weir wykonał większość ciężkiego brzmienia w drugim secie, który zawierał wiele sekcji „Playing In The Band” i hałaśliwy bis „Johnny B. Goode”. The Grateful Dead powrócili i osiągnęli swój największy sukces komercyjny w następnym roku, wydając singiel „Touch Of Grey”. Jednak ten utwór nigdy nie znaczył tak wiele, jak 15 grudnia 1986 r.

Zobacz wideo z koncertu udostępnione przez Kevina Tobina:

Setlista