Herod Agryppa i Wczesny Kościół – Herod dochodzący do władzy
Wielu myśli o imieniu Herod Agryppa, kiedy myśli o prześladowaniach wczesnego kościoła. Jednak Herod nie był pierwszym tego typu człowiekiem. W okresie wczesnego kościoła, Imperium Rzymskie weszło w stan zmian. Cesarz Tyberiusz spędził większość swojej ostatniej dekady w odosobnieniu, podczas gdy rzymska biurokracja rządziła Imperium. Tyberiusz zmarł w 37 r. n.e., a jego następcą został jego bratanek Gajusz – dziś znany historii pod swoim dziecięcym pseudonimem Kaligula.
Na początku panowanie Kaliguli było obiecujące. Był młody, energiczny i popularny. Szybko jednak okazał się złym szaleńcem, ogarniętym obsesją wizji siebie jako żywego boga. Jako spadkobierca Juliusza Cezara i Augusta, z których obaj zostali deifikowani za życia, Kaligula ogłosił się bogiem za życia i zażądał, by czczono go obok wszystkich innych bogów w Imperium Rzymskim. Choć jego rządy okazały się krótkie (zginął z rąk własnych pretorianów w 41 r. n.e.), jego szalone żądania miały długotrwałe konsekwencje.
Przed Kaligulą Rzym miał dość tolerancyjny stosunek do innych religii. Oznaczało to, że różne grupy ludzi pod rzymską kontrolą mogły czcić kogokolwiek i jakkolwiek chciały, tak długo jak oddawały hołd rzymskiemu cesarzowi i nie sprzeciwiały się cesarskiemu kultowi. Ta polityka tolerancji w znacznym stopniu przyczyniła się do promowania pokoju w całym Imperium Rzymskim. Jednak działania Kaliguli zostały uznane za pogwałcenie tej polityki i zaogniły niechęć, zwłaszcza w takich miejscach jak Judea. Wydaje się, że Kaligula posunął się za daleko, gdy ogłosił boskość i zaczął stawiać sobie posągi w Jerozolimie.
Kolejnym aktem, który wpłynął na przyszłość judaizmu i rozprzestrzenianie się ruchu Jezusowego, było mianowanie przez Kaligulę w 37 r. n.e. Heroda Agryppy, wnuka Heroda Wielkiego, królem na ziemiach, którymi władał Herod Filip jako tetrarcha. Dwa lata później Kaligula odebrał Herodowi Antypasowi ziemie Galilei i Perei i przekazał je Herodowi Agryppie. Okazało się, że Herod Agryppa odwiedził Rzym, gdy Kaligula został zamordowany, i pomógł Klaudiuszowi umocnić się w roli następcy cesarza. Klaudiusz był lojalny wobec Heroda Agryppy za ten czyn i później mianował go królem całej Judei i Samarii, dając mu prawie takie samo terytorium, jakim władał jego dziadek, Herod Wielki. Oznaczało to, że Herod Agryppa miał wielką kontrolę nad regionem, w którym rozwijał się wczesny Kościół.
Herod Agryppa i wczesny Kościół – początek prześladowań
Herod Agryppa wychował się w Rzymie, ale był świadomy roli judaizmu na swoim terytorium. Jako polityk publicznie wspierał przywódców religijnych w Jerozolimie i jej okolicach. Aby zyskać ich przychylność, Herod Agryppa rozpoczął poważny atak przeciwko ruchowi Jezusa, czyli wczesnemu Kościołowi. Wydaje się, że pierwszą głośną ofiarą Agryppy był Jakub, syn Zebedeusza. Według Ewangelii wiemy, że Jakub był rybakiem, apostołem i bratem Jana.
W tym czasie król Herod aresztował niektórych członków kościoła, chcąc ich prześladować. Jakuba, brata Jana, kazał zabić mieczem. Gdy zobaczył, że spotkało się to z aprobatą Żydów, przystąpił do pojmania także Piotra. (Dz 12:1-3)
Herod Agryppa umieścił Piotra w więzieniu i kazał go pilnować czterem oddziałom po czterech żołnierzy. Herod zamierzał go wyprowadzić na publiczny proces po obchodach Paschy.
W noc przed tym, jak Herod miał go postawić przed sądem, Piotr spał między dwoma żołnierzami, związany dwoma łańcuchami, a przy wejściu stali wartownicy. Nagle pojawił się anioł Pański i w celi zabłysło światło. Uderzył Piotra w bok i obudził go. „Szybko, wstań!”, powiedział, a łańcuchy spadły z nadgarstków Piotra. (Dzieje Apostolskie 12:6-7)
Piotr włożył swoje ubranie i poszedł za aniołem obok strażników i prosto z więzienia. Piotr nie miał pojęcia, czy to był sen, czy też działo się to naprawdę. Doszli do głównej bramy prowadzącej do miasta, a ona po prostu otworzyła się sama. Piotr przeszedł przez nią i anioła już nie było.
Wtedy Piotr przyszedł do siebie i powiedział: „Teraz wiem bez wątpienia, że Pan posłał swego anioła i uratował mnie ze szponów Heroda i od wszystkiego, na co liczył naród żydowski.” (Dz 12:11)
Upadek Heroda Agryppy od władzy
Herod Agryppa zmarł w 44 r. n.e. podczas przewodniczenia festiwalowi gier w Cezarei. Według rzymskiego historyka Józefusa, Herod był ubrany w królewskie szaty wykonane w całości ze srebra. Był to wspaniały widok, a lud wołał, że jest on „bogiem”. Zarówno Józef, jak i Księga Dziejów Apostolskich mówią, że zaraz po tym, jak tłum okrzyknął go bogiem, Heroda ogarnął ostry ból w żołądku – najwyraźniej był to jakiś rodzaj robaków – i zmarł pięć dni później. Dzieje Apostolskie mówią, że stało się tak, „ponieważ nie oddał Bogu chwały.”
Syn Heroda Agryppy, Agryppa II, miał być siódmym i ostatnim królem z rodu Herodian. Według Dziejów Apostolskich, rozdział 25, to właśnie Herod Agryppa II uczestniczył później w procesie Pawła w Cezarei.