Na początku lat 90. opracowywano dwa standardy optycznego przechowywania danych o wysokiej gęstości: jeden to MultiMedia Compact Disc (MMCD), popierany przez firmy Philips i Sony, a drugi to Super Density Disc (SD), popierany przez firmy Toshiba, Time-Warner, Matsushita Electric, Hitachi, Mitsubishi Electric, Pioneer, Thomson i JVC.
PrezesIBM, Lou Gerstner, działając jako swat, poprowadził wysiłki zmierzające do zjednoczenia tych dwóch obozów za jednym standardem, przewidując powtórkę kosztownej wojny formatów pomiędzy VHS i Betamax w latach 80-tych.
Philips i Sony porzuciły swój format MMCD i zgodziły się na format SD firmy Toshiba z dwiema modyfikacjami, które są związane z technologią serwonaprowadzania. Pierwszą z nich było przyjęcie geometrii kanału, która umożliwia śledzenie „push-pull”, co jest technologią zastrzeżoną przez Philipsa i Sony. Drugą modyfikacją było zastosowanie opracowanej przez Philipsa technologii EFMPlus. EFMPlus, stworzony przez Keesa Imminka, który zaprojektował również EFM, jest o 6% mniej wydajny niż kod SD Toshiby, co zaowocowało pojemnością 4,7 Gbyte’a zamiast pierwotnych 5 Gbyte’ów. Wielką zaletą EFMPlus jest jego duża odporność na uszkodzenia płyt, takie jak zadrapania i odciski palców. W rezultacie powstała specyfikacja DVD w wersji 1.0, ogłoszona w 1995 roku i sfinalizowana we wrześniu 1996 roku.
Pierwszy na świecie odtwarzacz DVD
Pierwszym na świecie odtwarzaczem DVD był Toshiba SD-3000, wprowadzony na rynek w listopadzie 1996 roku.
Pierwsze odtwarzacze i płyty DVD zostały udostępnione w listopadzie 1996 r. w Japonii, w marcu 1997 r. w Stanach Zjednoczonych, w 1998 r. w Europie i w 1999 r. w Australii.
Do 2003 r. sprzedaż i wypożyczanie płyt DVD przewyższyły sprzedaż i wypożyczanie płyt VHS; w tygodniu 15 czerwca 2003 r. (27,7 mln wypożyczeń DVD vs. 27,3 mln wypożyczeń VHS w USA). Najwięksi amerykańscy sprzedawcy detaliczni Circuit City i Best Buy zaprzestali sprzedaży kaset VHS odpowiednio w 2002 i 2003 roku. W czerwcu 2005 r. Wal-Mart i kilku innych detalistów ogłosiło plany całkowitego wycofania się z formatu VHS na rzecz bardziej popularnego formatu DVD.
Według Digital Entertainment Group (DEG) w 2004 r. całkowita sprzedaż i wypożyczanie DVD (filmów, seriali telewizyjnych, specjalnych zainteresowań itp.) wyniosła 21,2 mld USD. Część sprzedaży wyniosła 15,5 miliarda dolarów.
W 2000 roku Sony wydało w Japonii konsolę PlayStation 2. Oprócz odtwarzania gier wideo opracowanych dla systemu był również w stanie odtwarzać filmy DVD. Okazało się, że jest to ogromny punkt sprzedaży, ponieważ PS2 kosztował mniej więcej tyle samo, co odtwarzacz DVD, ale mógł zrobić o wiele więcej. W rezultacie wiele sklepów z elektroniką, które normalnie nie posiadały konsol do gier, posiadały PS2.
Podążając za tą tradycją, Sony postanowiło wdrożyć jednego z możliwych następców DVD, Blu-ray, do swojej następnej konsoli PlayStation, znanej obecnie jako PlayStation 3. Xbox Microsoftu, wydany rok po PlayStation 2, również posiadał możliwość odtwarzania dysków DVD za pomocą dodatkowego zestawu, cementując miejsce DVD w konsolach do gier wideo.
Do 2003 roku konsumenci musieliby wybrać preferowany format DVD i zakupić nośnik DVD, który był kompatybilny z określoną nagrywarką DVD. W 2003 roku Sony wprowadziło wieloformatową nagrywarkę DVD (zwaną również napędem combo lub DVD-Multi) i dziś wielu producentów oferuje wieloformatowe nagrywarki DVD, które są kompatybilne z wieloma formatami DVD.
„DVD”
„DVD” było pierwotnie inicjałem dla „Digital Video Disc”. Niektórzy członkowie DVD Forum uważają, że powinien on oznaczać „Digital Versatile Disc”, aby odzwierciedlić jego powszechne zastosowanie w aplikacjach innych niż wideo. Toshiba, która prowadzi oficjalną stronę DVD Forum, trzyma się interpretacji „Digital Versatile Disc”. DVD Forum nigdy jednak nie osiągnęło konsensusu w tej sprawie, więc dziś oficjalna nazwa formatu to po prostu „DVD”; litery nie oznaczają oficjalnie niczego.
Oficjalne specyfikacje DVD są utrzymywane przez DVD Forum, dawniej DVD Consortium, składające się z dziesięciu firm założycielskich i ponad 220 dodatkowych członków.
Zauważ, że format „+RW”, znany również jako DVD+RW, oraz prywatny format znany jako DVD-Slim nie został opracowany ani zatwierdzony przez DVD Forum. Zatwierdzone formaty zapisu to DVD-R, DVD-RW i DVD-RAM.
Immink
Kees (Kornelis) Antonie Schouhamer Immink wynalazł efektywną technikę poprawy czasu odtwarzania i odtwarzalności płyt. Jego techniki znalazły szerokie zastosowanie w systemach CD, DVD i Blu-Ray Disc. Jego badania zaowocowały około 1000 patentów. Przeczytaj jego wkład w Advances In Optical Data Storage Technology.
Zobacz także: Pierwsze nagrania audio i wideo