Rose Tascher de La Pagerie
Urodzona jako Marie-Joseph-Rose Tascher de La Pagerie w rodzinie osiadłej na Martynice, przybyła do Francji w wieku 16 lat, aby poślubić młodego oficera, Alexandre’a de Beauharnais, którego rodzina była spokrewniona z jej własną. Mieli dwoje dzieci, syna Eugeniusza w 1781 roku i córkę Hortensję w 1783 roku. Para była nieszczęśliwa i rozstała się
Joséphine, Cesarzowa Francuzów, Guillon-Lethière, Guillaume Guillon, 1807 © RMN-GP (Château de Versailles) / © Franck Raux
Po powrocie na Martynikę, reperkusje rewolucji i buntu niewolników spowodowały, że w październiku 1790 roku wróciła do Francji, gdzie wróciła do męża, który został członkiem, a później przewodniczącym Klubu Jakobinów i deputowanym do Zgromadzenia Konstytucyjnego. Wrócił do służby wojskowej i został generałem w 1792 r., dowodząc Armią Renu, po czym zrezygnował i wrócił do swojej posiadłości. Tam też został aresztowany w marcu 1794 roku. Następnie przeniesiono go do więzienia Carmes, gdzie w kwietniu dołączyła do niego żona, a potem do La Conciergerie. Został zgilotynowany w lipcu 1795 roku. Rose czekała na swoją kolej, ale została uwolniona wraz z upadkiem Robespierre’a.
Cesarzowa
Jako wdowa, bez żadnych dochodów i z dwójką dzieci, radziła sobie najlepiej jak mogła, dopóki jej przyjaciółka Teresia Cabarrus, Barras, która stała się jej protektorką, nie przedstawiła jej obiecującemu generałowi, Napoleonowi Bonaparte. Jej wdzięk i urok podbiły jego serce i 9 marca 1796 r. wziął z nią cywilny ślub. Zaczął ją nazywać „Joséphine”. Podążała za nim, gdy awansował od stopnia generała do pierwszego konsula w wyniku zamachu stanu w Brumaire (9-10 listopada 1799 r.), a następnie w maju 1804 r. został cesarzem Francuzów.
Mimo, że została znakomitą żoną i cesarzową, nie mogła spłodzić dziedzica, co spowodowało, że w 1809 r. mąż rozwiódł się z nią w interesie kraju. Zachowała tytuł cesarzowej i królowej i wyjechała, by zamieszkać w Château de Malmaison, niedaleko Paryża, oraz w swoim Château de Navarre w Normandii, gdzie zmarła w dniu Zielonych Świątek w 1814 roku, kilka tygodni po abdykacji Napoleona.
W Wersalu pozostało niewiele śladów pamięci cesarzowej Józefiny. Mimo planów, by mogła pozostać z cesarzem w Trianon, prace renowacyjne dwóch małych pałaców zostały zakończone dopiero na dzień przed ponownym ślubem Napoleona z arcyksiężną Austrii Marią-Luizą. Kiedy się rozwiedli, cesarz pozostawił Château de Malmaison w całości Józefinie i zaczął szukać alternatywnej rezydencji. Stwierdził, że Grand Trianon jest dobrym rozwiązaniem, ponieważ jest podobnej wielkości i znajduje się niedaleko Château de Malmaison.