Patofizjologia VIVO
Kontrola syntezy i sekrecji hormonów tarczycy
Głównym stymulatorem syntezy hormonów tarczycy jest hormon tyreotropowy pochodzący z przedniej części przysadki mózgowej. Wiązanie TSH z receptorami na komórkach nabłonka tarczycy wydaje się nasilać wszystkie procesy niezbędne do syntezy hormonów tarczycy, w tym syntezę transportera jodków, peroksydazy tarczycowej i tyreoglobuliny.
Wielkość sygnału TSH określa również szybkość endocytozy koloidu – wysokie stężenia TSH prowadzą do szybszego tempa endocytozy, a tym samym uwalniania hormonów tarczycy do krążenia. Odwrotnie, gdy stężenie TSH jest niskie, tempo syntezy i uwalniania hormonów tarczycy maleje.
Tarczyca jest częścią osi podwzgórze-przysadka-tarczyca, a kontrola wydzielania hormonów tarczycy odbywa się poprzez klasyczne ujemne sprzężenie zwrotne, jak przedstawiono na schemacie. Hormon uwalniający tarczycę (TRH) z podwzgórza pobudza wydzielanie TSH przez przysadkę, co stymuluje uwalnianie hormonów tarczycy. W miarę wzrostu stężenia hormonów tarczycy we krwi, hamują one zarówno TSH, jak i TRH, co prowadzi do „wyłączenia” komórek nabłonka tarczycy. Później, kiedy stężenie hormonów tarczycy we krwi spada, sygnał ujemnego sprzężenia zwrotnego zanika, a system budzi się ponownie.
Wykazano, że wiele innych czynników wpływa na wydzielanie hormonów tarczycy. U gryzoni i małych dzieci, ekspozycja na zimne środowisko wyzwala wydzielanie TRH, co prowadzi do zwiększonego uwalniania hormonów tarczycy. Ma to sens, biorąc pod uwagę znaną zdolność hormonów tarczycy do pobudzania produkcji ciepła w organizmie.
.