Lazarz, hebr. Eleazar, („Bóg pomógł”), jedna z dwóch postaci wymienionych w Nowym Testamencie.
Cudowna historia Łazarza przywróconego do życia przez Jezusa znana jest z Ewangelii według Jana (11:1-45). Łazarz z Betanii był bratem Marty i Marii i mieszkał w Betanii, niedaleko Jerozolimy. W relacji czytamy, że Jezus kochał Łazarza i jego siostry, a kiedy Łazarz zmarł z powodu choroby, Jezus płakał i był „bardzo poruszony”. Mimo, że Łazarz był już od czterech dni w grobie, kiedy Jezus przybył do Betanii, został przez niego wskrzeszony i wyszedł z grobu ubrany w swoje szaty pogrzebowe. Ten cud, którego świadkami było wielu Żydów, którzy przybyli, aby wspólnie z rodziną pogrążyć się w smutku, zainspirował wielu do uwierzenia w Jezusa jako Chrystusa. Łazarz był również obecny, gdy jego siostra Maria namaściła stopy Jezusa drogimi perfumami (J 12, 1-3).
Los Angeles County Museum of Art, (The Ciechanowiecki Collection; M.2000.179.4), www.lacma.org
Lazarus to także imię nadane przez Ewangelię według Łukasza (16:19-31) żebrakowi w przypowieści o bogaczu i Łazarzu. Jest to jedyne właściwe imię przypisane do postaci w przypowieściach Jezusa.