Normalnie, sód jest reabsorbowany w kanalikach zbiorczych nefronu nerkowego. Dzieje się to za pośrednictwem nabłonkowych kanałów sodowych lub ENaC, znajdujących się na luminalnej powierzchni komórek głównych, które wyściełają kanaliki zbiorcze. Dodatnio naładowany Na+ dostający się do komórek podczas reabsorpcji prowadzi do powstania elektronegatywnego środowiska luminalnego, powodując wydzielanie potasu (K+) do światła/moczu w zamian. Reabsorpcja sodu powoduje również zatrzymanie wody.
Gdy nerki wykrywają niskie ciśnienie krwi, aktywowany jest układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAAS) i ostatecznie wydzielany jest aldosteron. Aldosteron wiąże się z receptorami aldosteronu (receptorami mineralokortykoidów) zwiększając reabsorpcję sodu w celu podniesienia ciśnienia krwi i poprawy stanu płynów w organizmie. Kiedy dochodzi do nadmiernego wchłaniania zwrotnego sodu, wzrasta utrata K+ w moczu, co może prowadzić do klinicznie istotnych spadków, określanych mianem hipokaliemii. Zwiększona reabsorpcja sodu zwiększa również retencję wody.
Diuretyki oszczędzające potas działają w celu zapobiegania reabsorpcji sodu w kanaliku zbiorczym poprzez wiązanie ENaCs (amiloryd, triamteren) lub poprzez hamowanie receptorów aldosteronu (spironolakton, eplerenon). Zapobiega to nadmiernemu wydalaniu K+ z moczem i zmniejszonej retencji wody, zapobiegając hipokaliemii.
Ponieważ diuretyki te mają słabe działanie natriuretyczne, nie powodują istotnych klinicznie zmian ciśnienia tętniczego i dlatego nie są stosowane jako podstawowa terapia nadciśnienia tętniczego. Mogą być stosowane w połączeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi lub lekami powodującymi hipokaliemię, aby pomóc w utrzymaniu prawidłowego poziomu potasu. Na przykład, są one często stosowane jako uzupełnienie diuretyków pętlowych (zwykle furosemidu) w leczeniu retencji płynów w zastoinowej niewydolności serca i wodobrzusza w marskości wątroby.