Singh i Singh5 przeprowadzili globalny przegląd dotyczący grzybicy u ludzi, w którym stwierdzili, że większość przypadków dotyczyła gatunków much z rodzin Calliphoridae i Sarcophagidae, a następnie tych z rodzin Oestridae, Muscidae i Psychodidae. Najczęściej atakowanymi okolicami anatomicznymi, według ich raportu,5 były oczy, usta, nos, rana, układ moczowo-płciowy, jelita, ucho i odbyt. Prezentowany przypadek przedstawia grzybicę pourazową wywołaną przez larwy dipteranów. Grzybica ran może być wynikiem pasożytów fakultatywnych lub obligatoryjnych, a zapoczątkowana jest w momencie złożenia jaj przez muchówki w zmianach martwiczych, krwotocznych lub ropnych. Jest to oznaka zaniedbanej rany, w której nawet najmniejsza rana lub otarcie (takie jak spowodowane ukąszeniem kleszcza) jest wystarczającym miejscem przyciągania dla samicy muchy.
Mieszkanie na obszarach wiejskich, niski standard życia i przebywanie w pobliżu zwierząt domowych są czynnikami ryzyka wystąpienia grzybicy ran.6-8 Pacjentka w opisywanym przypadku nie spełnia żadnego z tych warunków i nie żyje z zaburzeniami psychicznymi, chorobą współistniejącą (np. cukrzycą lub chorobą naczyń obwodowych) ani z upośledzeniem układu nerwowo-naczyniowego. Jednak zaniedbanie pielęgnacji rany doprowadziło do powstania grzybicy.
W każdym przypadku grzybicy leczenie polega na usunięciu wszystkich larw, zdeprecjonowaniu tkanek martwiczych, intensywnym płukaniu roztworem antyseptycznym, stosowaniu sterylnych opatrunków i podawaniu antybiotyków systemowych w przypadku wtórnych zakażeń bakteryjnych.4,9 Te działania zostały podjęte u pacjenta w tym raporcie, a rana zagoiła się bez nawrotu. Ponadto zaleca się śródoperacyjne miejscowe podawanie nadtlenku wodoru i 0,05% octanu chlorheksydyny; chloroform 15% w oleju lub eterze może być również pomocny jako lek larwobójczy, ponieważ może unieruchomić larwy i pomóc w ich usunięciu.2 Podczas usuwania larw nie należy pozostawiać ich fragmentów w ranie, ponieważ elementy larw i jaja much są uczulające. Ze względu na liczne, drobne jaja konieczne jest wycięcie wszystkich pozornie zainfekowanych tkanek.
Odwrotnie, larwy Luciliacuprina lub Luciliasericata są stosowane jako środek do leczenia ran. Terapia larwami była stosowana w leczeniu owrzodzeń ciśnieniowych, przewlekłych owrzodzeń żylnych, owrzodzeń cukrzycowych oraz innych ostrych i przewlekłych ran. Larwy wydzielają enzymy proteolityczne, które upłynniają martwiczą tkankę, która jest następnie połykana, pozostawiając zdrową tkankę nienaruszoną. Terapia ta ma również właściwości przeciwbakteryjne i stymuluje gojenie się ran.10 Larwy mogą być również stosowane w prefabrykowanych „biobagach”, które ułatwiają aplikację i zmianę opatrunku.11 Główną wadą terapii larwami jest negatywne postrzeganie jej stosowania przez pacjentów i personel.