Różne typy MRCA szacuje się, że żyły w różnym czasie w przeszłości. Te szacunki czasu do MRCA (TMRCA) są również obliczane w różny sposób w zależności od rodzaju MRCA, który jest brany pod uwagę. Patrilineal i matrilineal MRCA (mitochondrialna Ewa i Y-chromosomalny Adam) są śledzone przez markery pojedynczego genu, tak więc ich TMRCA są obliczane na podstawie wyników testów DNA i ustalonych wskaźników mutacji, tak jak to jest praktykowane w genealogii genetycznej. Czas do genealogicznego MRCA wszystkich żyjących ludzi jest obliczany w oparciu o niegenetyczne, matematyczne modele i symulacje komputerowe.
Ponieważ mitochondrialna Ewa i Y-chromosomalny Adam są śledzone przez pojedyncze geny za pośrednictwem pojedynczej linii rodzicielskiej przodka, czas do tych genetycznych MRCA będzie z konieczności większy niż w przypadku genealogicznego MRCA. Dzieje się tak dlatego, że pojedyncze geny będą się łączyć wolniej niż śledzenie konwencjonalnej ludzkiej genealogii za pośrednictwem obojga rodziców. To ostatnie uwzględnia tylko pojedynczych ludzi, nie biorąc pod uwagę, czy jakikolwiek gen z obliczonego MRCA rzeczywiście przetrwał w każdej pojedynczej osobie w obecnej populacji.
TMRCA poprzez markery genetyczneEdit
Mitochondrialne DNA może być użyte do prześledzenia rodowodu zbioru populacji. W tym przypadku, populacje są definiowane przez nagromadzenie mutacji na mtDNA, a specjalne drzewa są tworzone dla mutacji i kolejności, w jakiej wystąpiły w każdej populacji. Drzewo jest tworzone poprzez testowanie dużej liczby osobników na całym świecie na obecność lub brak określonego zestawu mutacji. Po wykonaniu tych badań możliwe jest określenie, ile mutacji oddziela jedną populację od drugiej. Liczba mutacji, wraz z szacunkowym tempem mutacji mtDNA w badanych regionach, pozwala naukowcom określić przybliżony czas do MRCA (TMRCA), który wskazuje czas, jaki upłynął od momentu, gdy populacje po raz ostatni dzieliły ten sam zestaw mutacji lub należały do tej samej haplogrupy.
W przypadku Y-Chromosomalnego DNA, TMRCA jest osiągane w inny sposób. Haplogrupy Y-DNA są definiowane przez polimorfizm pojedynczego nukleotydu w różnych regionach Y-DNA. Czas do MRCA w obrębie danej haplogrupy jest określony przez akumulację mutacji w sekwencjach STR w chromosomie Y tylko tej haplogrupy. Analiza sieci Y-DNA haplotypów Y-STR pokazująca skupisko nie-gwiazdkowe wskazuje na zmienność Y-STR spowodowaną wieloma osobnikami założycielskimi. Analiza dająca klaster gwiaździsty może być traktowana jako reprezentująca populację wywodzącą się od pojedynczego przodka. W tym przypadku zmienność sekwencji Y-STR, zwana również zmiennością mikrosatelitarną, może być traktowana jako miara czasu, jaki upłynął od momentu założenia przez przodka tej konkretnej populacji. Potomkowie Czyngis-chana lub jednego z jego przodków reprezentują słynną gromadę gwiazd, która może być datowana na czasy Czyngis-chana.
ObliczeniaTMRCA są uważane za krytyczny dowód przy próbach określenia dat migracji różnych populacji, gdy rozprzestrzeniały się one po całym świecie. Na przykład, jeśli mutacja jest uważana za zaistniałą 30,000 lat temu, wtedy ta mutacja powinna być znaleziona wśród wszystkich populacji, które rozeszły się po tej dacie. Jeśli dowody archeologiczne wskazują na rozprzestrzenianie się kultury i tworzenie się regionalnie izolowanych populacji, wówczas musi to być odzwierciedlone w izolacji kolejnych mutacji genetycznych w tym regionie. Jeśli rozbieżność genetyczna i rozbieżność regionalna pokrywają się, można wnioskować, że obserwowana rozbieżność jest spowodowana migracją, co potwierdza zapis archeologiczny. Jeśli jednak data dywergencji genetycznej przypada na inny czas niż zapis archeologiczny, wówczas naukowcy będą musieli szukać alternatywnych dowodów archeologicznych, aby wyjaśnić dywergencję genetyczną. Problem ten najlepiej ilustruje debata wokół dyfuzji demicznej versus dyfuzji kulturowej podczas europejskiego neolitu.
TMRCA wszystkich żyjących ludziEdit
Wiek MRCA wszystkich żyjących ludzi jest nieznany. Jest on z konieczności młodszy niż wiek matrylinearnego lub matrylinearnego MRCA, którego wiek szacuje się na około 100 000-200 000 lat temu.
Matematyczne, ale nie genealogiczne studium matematyków Josepha T. Changa, Douglasa Rohde’a i Steve’a Olsona wykazało, że MRCA żył bardzo niedawno, być może już 300 lat p.n.e. Model ten uwzględniał ludzi, którzy nie są w stanie określić, czy są w stanie żyć w sposób naturalny, czy też nie. Model ten wziął pod uwagę, że ludzie nie kojarzą się naprawdę losowo, ale że, szczególnie w przeszłości, ludzie prawie zawsze kojarzyli się z ludźmi, którzy żyli w pobliżu, a zwykle z ludźmi, którzy żyli w ich własnym mieście lub wiosce. Byłoby to szczególnie rzadkie, aby kojarzyć się z kimś, kto mieszkał w innym kraju. Jednak Chang i in. stwierdzili, że rzadka osoba, która kojarzy się z osobą z daleka, z czasem połączy światowe drzewo genealogiczne, a żadna populacja nie jest naprawdę całkowicie odizolowana.
MRCA wszystkich ludzi prawie na pewno żyła we wschodniej Azji, co dałoby im kluczowy dostęp do skrajnie odizolowanych populacji w Australii i obu Amerykach. Możliwe lokalizacje dla MRCA obejmują miejsca takie jak półwyspy Chuckchi i Kamczatka, które są blisko Alaski, miejsca takie jak Indonezja i Malezja, które są blisko Australii lub miejsca takie jak Tajwan lub Japonia, która jest bardziej pośrednia do Australii i obu Ameryk. Chang uznał, że europejska kolonizacja obu Ameryk i Australii była zbyt niedawna, by mogła mieć znaczący wpływ na wiek MRCA. W rzeczywistości, gdyby Ameryka i Australia nigdy nie zostały odkryte przez Europejczyków, MRCA byłby tylko o 2,3% dalej w przeszłość niż jest.
Zauważmy, że wiek MRCA danej populacji nie odpowiada wąskiemu gardłu populacji, a tym bardziej „pierwszej parze”. Odzwierciedla on raczej obecność pojedynczego osobnika o wysokim sukcesie reprodukcyjnym w przeszłości, którego wkład genetyczny stał się z czasem wszechobecny w całej populacji. Błędne jest również założenie, że MRCA przekazał wszystkie lub jakiekolwiek informacje genetyczne każdemu żyjącemu człowiekowi. Poprzez reprodukcję seksualną przodek przekazuje połowę swoich genów każdemu potomkowi w następnym pokoleniu; po ponad 32 pokoleniach wkład pojedynczego przodka byłby rzędu 2-32, co jest liczbą proporcjonalną do mniej niż jednej pary bazowej w ludzkim genomie.
.