Oszczędności i Stowarzyszenia Kredytowego
Instytucja finansowa własnością i działa na rzecz tych, którzy korzystają z jego usług. Głównym celem stowarzyszenia oszczędnościowo-pożyczkowego jest udzielanie pożyczek swoim członkom, zazwyczaj na zakup nieruchomości lub domów.
Przemysł oszczędnościowo-pożyczkowy powstał po raz pierwszy w latach 30-tych XIX wieku jako stowarzyszenie budowlano-pożyczkowe. Pierwszym stowarzyszeniem oszczędnościowo-pożyczkowym było Oxford Provident Building Society we Frankfort, w Pensylwanii. Jako stowarzyszenie budowlano-pożyczkowe, Oxford Provident otrzymywało regularne cotygodniowe wpłaty od każdego członka, a następnie pożyczało pieniądze osobom prywatnym do czasu, aż każdy członek mógł zbudować lub kupić swój własny dom. Stowarzyszenia budowlane i pożyczkowe były pośrednikami finansowymi, którzy działali jako kanał przepływu funduszy inwestycyjnych pomiędzy oszczędzającymi i pożyczkobiorcami.
Składy oszczędnościowe i pożyczkowe mogą być zarejestrowane na poziomie stanowym lub federalnym. W przypadku utworzenia na mocy prawa stanowego, stowarzyszenia oszczędnościowo-pożyczkowe są zazwyczaj zarejestrowane i muszą przestrzegać wymogów stanowych dotyczących rejestracji, takich jak dostarczenie aktu założycielskiego i statutu. Chociaż zależy to od obowiązującego prawa stanowego, umowa spółki zazwyczaj musi określać strukturę organizacyjną stowarzyszenia i definiować prawa jego członków oraz relacje między stowarzyszeniem a udziałowcami. Stowarzyszenie oszczędnościowo-kredytowe nie może przekształcić się z korporacji stanowej w korporację federalną bez zgody stanu i zgodności z prawem stanowym. Stowarzyszenie oszczędnościowo-kredytowe może być również zarejestrowane na szczeblu federalnym. Federalne stowarzyszenia oszczędnościowo-pożyczkowe są regulowane przez Office of Thrift Supervision.
Członkowie stowarzyszenia oszczędnościowo-pożyczkowego są udziałowcami korporacji. Członkowie muszą mieć zdolność do zawierania ważnych umów, a jako udziałowcy mają prawo do udziału w zarządzaniu i partycypacji w zyskach. Członkowie ponoszą taką samą odpowiedzialność jak udziałowcy innych korporacji, co oznacza, że są oni odpowiedzialni tylko za kwotę swoich udziałów i nie są osobiście odpowiedzialni za zaniedbania lub długi stowarzyszenia.
Oficerowie i dyrektorzy kontrolują działalność stowarzyszenia oszczędnościowo-kredytowego. Urzędnicy i dyrektorzy mają obowiązek zorganizować i prowadzić instytucję zgodnie z prawem stanowym i federalnym oraz przepisami, a także z taką samą starannością, dbałością i umiejętnościami, jakie zwykła rozważna osoba zastosowałaby w podobnych okolicznościach. Członkowie zarządu i dyrektorzy są zobowiązani na mocy prawa powszechnego do zachowania należytej staranności, jak również do lojalności. Członkowie zarządu i dyrektorzy mogą być pociągnięci do odpowiedzialności za naruszenie tych obowiązków wynikających z prawa zwyczajowego, za straty wynikające z naruszenia stanowych i federalnych praw i przepisów, a nawet za straty wynikające z naruszenia regulaminu korporacji.
Obowiązki członków zarządu i dyrektorów stowarzyszenia oszczędnościowo-kredytowego są generalnie takie same jak obowiązki członków zarządu i dyrektorów innych korporacji. Muszą oni wybrać kompetentne osoby do administrowania sprawami instytucji, ustalić zasady działania i kontroli wewnętrznej, monitorować działalność instytucji oraz przeglądać raporty z badań i audytów. Ponadto, mają również prawo do oceny poniesionych strat i decydowania, w jaki sposób instytucja odzyska te straty.
Przed 1930 rokiem stowarzyszenia oszczędnościowo-pożyczkowe kwitły. Jednak w czasie Wielkiego Kryzysu branża oszczędnościowo-pożyczkowa ucierpiała. Ponad 1700 instytucji upadło, a ponieważ nie istniało ubezpieczenie deponentów, klienci stracili wszystkie pieniądze, które zdeponowali w upadłych instytucjach. Kongres zareagował na ten kryzys, uchwalając kilka ustaw bankowych. Federal Home Loan Bank Act z 1932 roku, 12 U.S.C.A. §§ 1421 i następne, upoważniał rząd do regulowania i kontrolowania sektora usług finansowych. Na mocy tego aktu prawnego utworzono Federalną Radę Banków Pożyczek Domowych (Federal Home Loan Bank Board – FHLBB), która miała nadzorować działalność instytucji oszczędnościowo-pożyczkowych. Banking Act of 1933, 48 Stat. 162, stworzył Federalną Korporację Ubezpieczeń Depozytów (Federal Deposit Insurance Corporation, FDIC) w celu promowania stabilności oraz przywrócenia i utrzymania zaufania do krajowego systemu bankowego. W 1934 roku Kongres uchwalił National Housing Act (12 U.S.C.A. §§ 1701 i nast.), który powołał do życia National Housing Administration (NHA) oraz Federal Savings and Loan Insurance Corporation (FSLIC). NHA została utworzona w celu ochrony kredytodawców hipotecznych poprzez zapewnienie pełnej spłaty, a FSLIC została utworzona w celu ubezpieczenia konta każdego deponenta do kwoty 5000 dolarów.
Reforma bankowa w latach 30. przywróciła wiarę deponentów w branżę oszczędnościowo-pożyczkową, która ponownie stała się stabilna i dobrze prosperująca. Jednak w latach 70. branża zaczęła odczuwać skutki konkurencji i wzrostu stóp procentowych; inwestorzy wybierali inwestycje na rynkach pieniężnych zamiast w towarzystwa oszczędnościowo-pożyczkowe. Aby ożywić branżę oszczędnościowo-pożyczkową, Kongres rozpoczął jej deregulację. W tym czasie miały miejsce trzy rodzaje deregulacji.
Pierwszą ważną formą deregulacji było uchwalenie Depository Institutions Deregulation and Monetary Control Act of 1980 (94 Stat. 132). Celem tego aktu prawnego było umożliwienie inwestorom uzyskania wyższych stóp zwrotu, dzięki czemu stowarzyszenia oszczędnościowo-pożyczkowe stały się bardziej konkurencyjne w stosunku do rynków pieniężnych. Branża ta mogła również oferować opcje rynku pieniężnego i zapewnić swoim klientom szerszy zakres usług.
Drugą ważną formą deregulacji było uchwalenie Garn-St. Germain Depository Institutions Act z 1982 roku (96 Stat. 1469). Ustawa ta pozwoliła stowarzyszeniom oszczędnościowo-pożyczkowym na dywersyfikację i inwestowanie w inne rodzaje kredytów poza kredytami na budowę i zakup domu, w tym kredyty komercyjne, państwowe i komunalne papiery wartościowe oraz niezabezpieczone kredyty na nieruchomości.
Trzecia forma deregulacji zmniejszyła ilość nadzoru regulacyjnego. Ta deregulacja nie była właściwie „oficjalną” deregulacją; zamiast tego był to efekt zmiany w wymaganych procedurach księgowych. Ogólnie przyjęte zasady rachunkowości zostały zmienione na regulacyjne procedury rachunkowości, co pozwoliło stowarzyszeniom oszczędnościowo-pożyczkowym na włączenie spekulacyjnych form kapitału i wyłączenie niektórych zobowiązań, dzięki czemu instytucje kredytowe sprawiały wrażenie, że są w solidnej sytuacji finansowej. Doprowadziło to do większej deregulacji.
W latach 80. nastąpił upadek sektora oszczędnościowo-pożyczkowego. Do końca lat 80. co najmniej jedna trzecia kas oszczędnościowo-pożyczkowych znalazła się na skraju niewypłacalności. Za załamanie odpowiedzialnych było osiem czynników: sztywna struktura instytucjonalna, wysokie i zmienne stopy procentowe, pogorszenie jakości aktywów, deregulacja federalna i stanowa, oszukańcze praktyki, wzrost konkurencji w branży usług finansowych oraz zmiany w prawie podatkowym.
Dążąc do przywrócenia zaufania do branży oszczędnościowej, Kongres uchwalił ustawę o reformie instytucji finansowych, naprawie i egzekwowaniu prawa z 1989 roku (FIRREA) (103 Stat. 183). Celem FIRREA, zgodnie z sekcją 101 ustawy, było promowanie bezpiecznego i stabilnego systemu finansowania przystępnych cenowo mieszkań; poprawa nadzoru; ustanowienie ogólnego nadzoru Departamentu Skarbu nad dyrektorem Biura Nadzoru Oszczędnościowego (Office of Thrift Supervision); utworzenie niezależnej agencji ubezpieczeniowej, która zapewniałaby ubezpieczenie depozytów dla oszczędzających; Postawienie Federalnego Systemu Ubezpieczeń Depozytów na zdrowych podstawach finansowych; utworzenie Resolution Trust Corporation; zapewnienie niezbędnego finansowania prywatnego i publicznego w celu szybkiego rozwiązania upadłych instytucji; oraz poprawa nadzoru, zwiększenie uprawnień wykonawczych i zwiększenie sankcji karnych i cywilnych za przestępstwa oszustwa wobec instytucji finansowych i ich deponentów.
FIRREA zwiększyła uprawnienia wykonawcze federalnych regulatorów bankowych i przyznała szeroki wachlarz sankcji administracyjnych. FIRREA przyznała również federalnym regulatorom bankowym prawo do pociągania do odpowiedzialności „stron powiązanych z instytucją”, które angażują się w niewłaściwe praktyki, które szkodzą ubezpieczonym instytucjom depozytowym. Do stron powiązanych z instytucją zalicza się dyrektorów, urzędników, pracowników, agentów i wszelkie inne osoby, w tym adwokatów, rzeczoznawców i księgowych, uczestniczących w sprawach instytucji. FIRREA pozwala również federalnym organom regulacyjnym na wczesne zajęcie instytucji, zanim stanie się ona „beznadziejnie niewypłacalna” i zbyt kosztowna do pokrycia przez federalne fundusze ubezpieczeniowe.
Kary kryminalne zostały również zwiększone w 1990 roku przez ustawę o kontroli przestępczości, 104 Stat. 4789, która zawierała Comprehensive Thrift and Bank Fraud Prosecution and Taxpayer Recovery Act of 1990 (104 Stat. 4859). Ustawa ta zwiększyła sankcje karne „przywiązane” do przestępstw związanych z instytucjami finansowymi.
FIRREA utworzyła Office of Thrift Supervision (OTS) oraz Resolution Trust Corporation (RTC). FIRREA wyeliminowała FHLBB i stworzyła OTS na jego miejsce. RTC została utworzona wyłącznie w celu zarządzania i zbywania aktywów instytucji kredytowych, które upadły w okresie od 1989 do sierpnia 1992 roku. Ponadto FSLIC został zlikwidowany, a FDIC, który nadzorował sektor bankowy, zaczął zajmować się zagrożonymi kasami oszczędności.
RTC istniał przez sześć lat, zamykając swoje podwoje 31 grudnia 1996 roku. W czasie swojego istnienia połączyła lub zamknęła 747 instytucji finansowych i sprzedała aktywa o wartości 465 miliardów dolarów, w tym 120 000 nieruchomości. Bezpośredni koszt rozwiązania problemu upadłych kas wyniósł 90 miliardów dolarów; analitycy twierdzą jednak, że pełne wykupienie kas oszczędnościowo-pożyczkowych zajmie około 30 lat i kosztować będzie około 480,9 miliardów dolarów.
Dalsze lektury
American Bar Association. 1995. „How a Good Idea Went Wrong: Deregulation and the Savings and Loan Crisis.” Administrative Law Review 47.
–. The Committee of Savings and Loan Associations Section of Corporation, Banking, and Business. 1973. Podręcznik Prawa Oszczędności i Pożyczek. Chicago: American Bar Association.
Calavita, Kitty, Henry N. Pontell, and Robert H. Tillman. 1999. Big Money Crime: Fraud and Politics in the Savings and Loan Crisis. Berkeley: Univ. of California Press.
Gorman, Christopher Tyson. 1994-95. „Liability of Directors and Officers under FIRREA: The Uncertain Standard of §1821(K) and the Need for Congressional Reform”. Kentucky Law Journal 83.
Turck, Karsten F. 1998. The Crisis of American Savings & Loan Associations: A Comprehensive Analysis. New York: P. Lang.
U.S. House. 1989. 101st Cong., 1st sess. H.R. 54 (I). United States Code Congressional and Administrative News.