Komórki włoskowate ślimaka u ludzi składają się z jednego rzędu komórek włoskowatych wewnętrznych i trzech rzędów komórek włoskowatych zewnętrznych (patrz Rycina 13.4). Komórki włoskowate wewnętrzne są rzeczywistymi receptorami czuciowymi i 95% włókien nerwu słuchowego, które rzutują do mózgu, pochodzi z tej subpopulacji. Zakończenia na zewnętrznych komórkach włoskowatych pochodzą prawie w całości z aksonów eferentnych, które powstają z komórek w mózgu.
Podpowiedź na znaczenie tej drogi eferentnej dało odkrycie, że na ruch błony podstawnej wpływa aktywny proces zachodzący w ślimaku, jak już wspomniano. Po pierwsze, odkryto, że ślimak rzeczywiście emituje dźwięk w pewnych warunkach. Te otoakustyczne emisje mogą być wykryte przez umieszczenie czułego mikrofonu na błonie bębenkowej i monitorowanie odpowiedzi po krótkim przedstawieniu tonu. Emisje takie mogą również występować spontanicznie. Obserwacje te wyraźnie wskazują, że proces zachodzący w ślimaku jest zdolny do wytwarzania dźwięku. Po drugie, stymulacja skrzyżowanego pęczka olivocochlearnego, który dostarcza eferentne wejście do zewnętrznych komórek włoskowatych, może poszerzyć krzywe dostrajania nerwu ósmego. Wreszcie, izolowane zewnętrzne komórki włoskowate poruszają się w odpowiedzi na małe prądy elektryczne, najwyraźniej w wyniku odwrotnego sterowania procesem transdukcji. Wydaje się więc prawdopodobne, że zewnętrzne komórki włoskowate wyostrzają zdolność rozdzielczą ślimaka poprzez aktywne kurczenie się i rozkurczanie, zmieniając w ten sposób sztywność błony tektorialnej w poszczególnych miejscach. Aktywny proces tego rodzaju jest konieczny w każdym przypadku do wyjaśnienia nieliniowych drgań błony podstawnej przy niskich natężeniach dźwięku (Ramka B).