Discussion
Chirurgiczne wycięcie guza jest uważane za standard w leczeniu osteoid osteoma. Opcje leczenia osteoid osteoma obejmują resekcję en bloc, otwarte wyłyżeczkowanie śródmiąższowe, przezskórne wycięcie en bloc wspomagane tomografią komputerową, przezskórną radiofrekwencję wspomaganą tomografią komputerową, przezskórną termokoagulację wspomaganą tomografią komputerową, przezskórną fotokoagulację laserową wspomaganą tomografią komputerową, ablację prądem o częstotliwości radiowej wspomaganą tomografią komputerową oraz przezskórne wycięcie en bloc wspomagane tomografią komputerową.
W tym artykule przedstawiliśmy alternatywną technikę chirurgiczną, która rozpoczyna się od określenia lokalizacji guza za pomocą drutu K w pracowni tomografii komputerowej, a następnie wykonania mininacięcia i wycięcia w sali operacyjnej, wraz z wynikami zastosowania tej techniki w leczeniu osteoid osteoma.
Pomimo, że doniesiono, iż długotrwałe stosowanie leków z grupy NLPZ może powodować spontaniczną regresję osteoid osteoma, wycięcie chirurgiczne pozwala uniknąć niekorzystnego działania tych leków i może być wykorzystane do ustalenia rozpoznania histologicznego .
Konwencjonalne wycięcie en bloc nidusa może również powodować utratę prawidłowej tkanki kostnej spowodowaną długotrwałym unikaniem obciążania operowanej kończyny, a także prowadzić do patologicznych złamań. Ze względu na szerokie pole operacyjne, ta klasyczna metoda niesie ze sobą również ryzyko uszkodzenia tkanek miękkich, powstania rozległej blizny i opóźnionego gojenia się rany. Lokalizacja i ekstyrpacja nidusu jest trudna. W niektórych przypadkach nidus, którego nie można usunąć chirurgicznie, może być przyczyną dolegliwości gorszych niż bóle przedoperacyjne, a także nawrotów. Niekiedy do wypełnienia przestrzeni po usuniętym nidusie stosuje się przeszczepy kostne, co może powodować uszkodzenia w innych częściach ciała. Podsumowując, metody konwencjonalne powodują długotrwałe ograniczenie aktywności pacjenta. Sluga i wsp. przebadali 106 leczonych chorych i stwierdzili, że odsetek nawrotów miejscowych wynosi 4,5% w przypadku resekcji en block i 12% w przypadku wyłyżeczkowania, a odsetek złamań pooperacyjnych 4,5% w przypadku resekcji en block i 3% w przypadku wyłyżeczkowania.
W tym badaniu wycięto około 1×1 cm tkanki kostnej, co jest zbyt małą wartością, aby spowodować złamanie patologiczne, dlatego pacjenci byli mobilizowani poprzez tolerowane obciążanie operowanej kończyny w pierwszej dobie pooperacyjnej i obciążanie całej kończyny od 7-10 doby pooperacyjnej. Ponadto żaden z pacjentów nie wymagał przeszczepu. Chorzy powrócili do aktywności sprzed operacji w około 7-10 dobie po zabiegu. W badaniach kontrolnych nie stwierdzono obecności resztek guza ani nawrotów. Tak więc zastosowana przez nas metoda wydaje się być lepsza niż resekcja en block, ponieważ wymaga jedynie małego nacięcia, niewielkiego wycięcia małych tkanek miękkich, mniejszego wycięcia tkanki kostnej, niskiego ryzyka złamań i szybkiego powrotu pacjentów do zdrowia.
Minimalnie inwazyjne metody opracowane do leczenia osteoid osteoma, takie jak wycięcie za pomocą przezskórnego wiercenia pod kontrolą tomografii komputerowej, krioterapia i laseroterapia pod kontrolą rezonansu magnetycznego, resekcja artroskopowa, śródmiąższowa fotokoagulacja laserowa pod kontrolą tomografii komputerowej oraz przezskórna ablacja sondą o częstotliwości radiowej, nie mogą być zawsze stosowane, ponieważ są drogie, a wysoki koszt jest istotnym problemem. Ponadto metody te wymagają specjalistycznego sprzętu, który nie jest dostępny w każdej klinice. Etienne i wsp. odnotowali odsetek niepowodzeń wynoszący 6% u 35 pacjentów z osteoid osteoma leczonych śródmiąższową fotokoagulacją laserową i obserwowanych przez około 40 miesięcy. W retrospektywnym badaniu 54 pacjentów z osteoid osteoma spoza rdzenia kręgowego, leczonych za pomocą przezskórnej resekcji prowadzonej metodą tomografii komputerowej, odnotowano niepowodzenie u 4 (7,4%) pacjentów, którzy następnie musieli być poddani drugiej interwencji chirurgicznej. Raux i wsp. odnotowali niepowodzenie u 5 pacjentów, złamanie kości udowej u 2 pacjentów i nawrót u 1 z 44 pacjentów leczonych za pomocą przezskórnej resekcji metodą tomografii komputerowej. Albisinni i wsp. leczyli 27 pacjentów z osteoid osteoma łokcia, stosując ablację termiczną i uzyskali wyleczenie w 24 przypadkach .
Powodzenie uzyskano u wszystkich z naszych 10 pacjentów, bez wymogu drugiej interwencji. Również żaden z naszych pacjentów nie miał nawrotu lub powikłań, takich jak infekcja, złamanie lub problemy z raną. Biorąc pod uwagę wyniki, koszt i praktyczność naszej metody, można stwierdzić, że jest ona bardziej korzystna niż inne zaawansowane metody. Dodatkowo, technika ta nie wymaga specjalistycznego sprzętu, innego niż konwencjonalne ortopedyczne materiały chirurgiczne, aby bezpiecznie usunąć nidus.
Gdy rozważa się ryzyko konwencjonalnych technik, takich jak resekcja en bloc, oraz koszt zaawansowanych technik, takich jak ablacja, nasza technika wydaje się być lepsza.
Inną opcją leczenia osteoid osteoma jest przezskórne wycięcie en bloc. W tej metodzie drut K prowadzony metodą tomografii komputerowej jest wprowadzany w kierunku centrum nidusu, a następnie trepan jest wprowadzany przezskórnie przez drut i gruba warstwa korowa, w tym nidus, jest wycinana en bloc. Towbin i wsp. leczyli 9 pacjentów, stosując przezskórne wycięcie en bloc i donieśli, że nawrót choroby wystąpił tylko u 1 pacjenta. Do usunięcia 9 nidusów użyli 11 szyn. Wszystkie wycięte fragmenty zostały wysłane do badania patologicznego, ale histologiczne potwierdzenie obecności nidus zostało wykonane tylko w 5 przypadkach z 9. Alemdar i wsp. leczyli tą techniką 24 pacjentów, odnotowując sukces u 21 i niepowodzenie u 3 (u tych 3 pacjentów stwierdzono obecność nidusu o szerokiej podstawie). U jednego chorego 3 miesiące po operacji doszło do niecałkowitego złamania kości piszczelowej. Ocena histopatologiczna próbek pobranych od pacjentów ujawniła niespecyficzne wyniki u 4 pacjentów (17%) .
Wadą resekcji en block jest to, że przesuwanie drutu K w kierunku centrum nidus jest trudne, zwłaszcza gdy nidus znajduje się w okolicy obszaru nerwowo-naczyniowego i konieczne jest wybranie pośredniej drogi przez 2 kory. Inną wadą tej techniki jest to, że wymaga ona użycia elektronarzędzi do usunięcia zrębu korowego, gdy kość jest gruba, gdy nidus jest szeroko rozstawiony, gdy wybrana droga prowadzi przez 2 kortezy lub gdy konieczne jest użycie wielu ścieżek. Kolejną wadą tej techniki jest to, że ze względu na ryzyko złamań wymaga ona gipsu lub szyny i nie pozwala na wczesną mobilizację poprzez obciążenie operowanej kończyny.
Nasza technika jest korzystniejsza, praktyczniejsza, bezpieczniejsza i wygodniejsza z następujących powodów: wycięcie tylko około 1×1 cm tkanki kostnej (zbyt małej, aby spowodować patologiczne złamanie), technika ta nie wymaga gipsu ani szyny, nie jest konieczne przesuwanie drutu K do środka nidusa, pozwala na histologiczne potwierdzenie nidusa we wszystkich preparatach. Stosując tę technikę, mobilizowano chorych poprzez tolerowane obciążanie operowanej kończyny w 1. dobie pooperacyjnej i obciążanie jej w całości w 7-10 dobie pooperacyjnej. Pacjenci nie wymagali gipsu ani szyny i nie musieli unikać aktywności fizycznej. Nie wystąpiły żadne powikłania, takie jak złamania czy nawroty.
Ograniczenia naszego badania polegają na tym, że mieliśmy niepełne dane, ponieważ było to badanie retrospektywne, oraz ograniczoną wiarygodność z powodu ograniczonej liczby przypadków. Niemniej jednak uważamy, że nasze wyniki są ważnym wkładem do literatury i mogą być inspiracją dla przyszłych badań.