Poznaj wiersz
Arnold napisał 'Dover Beach' około 1850 roku, w czasie, gdy wiara w Boga i religię wydawała się zagrożona przez rozwój naukowego zrozumienia i teorii ewolucji. Chociaż jest to wiersz o odpowiedzi Arnolda na kryzys duchowy, zaczyna się od uchwycenia momentu w świecie fizycznym, kiedy Arnold spogląda w kierunku Francji z plaży w Dover. W jaki sposób w tych pierwszych czternastu wersach oddaje on poczucie spokoju i intensywnej melancholii? Czy wiersz może być jednocześnie smutny i piękny? Pomyśl o „patetycznym fałszu”, kiedy poeta przenosi ludzkie uczucia, takie jak smutek, na nieożywione przedmioty, na przykład morze. (Nawiasem mówiąc, zwróć uwagę, jak pierwsze dwadzieścia osiem wersów jest ułożonych luźno jak dwa sonety, a następnie ostatnia strofa zaczyna się trochę jak sonet, ale po pierwszych ośmiu wersach kończy się potężnym, kulminacyjnym dziewiątym wersem.)
Wiersz może dotyczyć „smutku”, „nieszczęścia” i „bólu”, ale jest w nim również nadzieja i pocieszenie, ponieważ Arnold zwraca się do swojego towarzysza na początku ostatniej strofy.
O Matthew Arnoldzie
Matthew Arnold był synem Thomasa Arnolda, słynnego dyrektora szkoły w Rugby, więc być może nie jest niespodzianką, że pracował dla dziewiętnastowiecznego odpowiednika Ofsted jako inspektor szkół. Jest jednak znacznie lepiej pamiętany jako poeta, krytyk i eseista.
Poezja Matthew Arnolda jest elegancka, refleksyjna i medytacyjna, a jego komentarze na temat dziewiętnastowiecznej kultury były niezwykle wpływowe. W esejach Kultura i anarchia (1869) przekonywał, że kultura nie należy wyłącznie do wykształconej elity. Opowiadał się za otwartością na zmiany, zdając sobie jednocześnie sprawę, w wierszach takich jak Dover Beach, z wątpliwości i niepewności towarzyszących wierze w niespokojnych czasach. Edukacja jednostki była dla Arnolda niezbędna w podróży ku intelektualnej słodyczy i moralnemu światłu.
Jego wiersze nadal są czytane ze względu na siłę ich majestatycznego smutku oraz zręczne, szczere opisy przyrody i znaczących momentów w jego życiu.