Traktat sojuszniczy
Najbardziej Chrześcijański Król i Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, to znaczy New Hampshire, Zatoka Massachusetts, Wyspa Rodos, Connecticut, Nowy Jork, New Jersey, Pensylwania, Delaware, Maryland, Wirginia, Karolina Północna, Karolina Południowa i Georgia, zawarły w dniu dzisiejszym Traktat o przyjaźni i handlu, dla obopólnej korzyści swoich poddanych i obywateli uznały za konieczne rozważenie sposobów wzmocnienia tych zobowiązań i uczynienia ich użytecznymi dla bezpieczeństwa i spokoju obu stron, zwłaszcza na wypadek, gdyby Wielka Brytania, wbrew temu związkowi i dobrej korespondencji, która jest przedmiotem wspomnianego traktatu, zerwała pokój z Francją albo przez bezpośrednie działania wojenne, albo przez utrudnianie jej handlu i żeglugi, w sposób sprzeczny z prawami narodów i pokojem istniejącym między obiema Koronami; Jego Królewska Mość i wspomniane Stany Zjednoczone postanowiły w tej sprawie połączyć swe rady i wysiłki przeciwko przedsięwzięciom ich wspólnego wroga, a odpowiedni Pełnomocnicy, upoważnieni do uzgodnienia klauzul & warunków właściwych do spełnienia wspomnianych zamiarów, po najdojrzalszych rozważaniach zawarli i ustalili następujące artykuły.
ART. 1.
Jeżeli wojna wybuchnie między Francją a Wielką Brytanią, w czasie trwania obecnej wojny między Stanami Zjednoczonymi a Anglią, Jego Wysokość i wspomniane Stany Zjednoczone uczynią ją wspólną sprawą i będą sobie wzajemnie pomagać swoimi dobrymi urzędami, radami i siłami, stosownie do wymogów koniunktury, jak to się stanie dla wiernych sojuszników.
ART. 2.
Niezbędnym i bezpośrednim celem obecnego sojuszu obronnego jest skuteczne utrzymanie wolności, suwerenności i niezależności absolutnej i nieograniczonej wspomnianych Stanów Zjednoczonych, tak w sprawach rządowych, jak i handlowych.
ART. 3.
Obydwie umawiające się strony podejmą, każda ze swej strony i w sposób, który uzna za najwłaściwszy, wszelkie wysiłki, jakie są w jej mocy, przeciwko wspólnemu wrogowi, aby osiągnąć zamierzony cel.
ART. 4.
Umawiające się Strony postanawiają, że w przypadku, gdyby któraś z nich utworzyła jakieś szczególne przedsięwzięcie, w którym pożądana byłaby zgoda drugiej strony, strona, której zgoda jest pożądana, chętnie i w dobrej wierze przyłączy się do wspólnego działania w tym celu, na ile pozwolą na to okoliczności i jej własna szczególna sytuacja; w takim przypadku strony uregulują w szczególnej konwencji ilość i rodzaj pomocy, która ma być udzielona, czas i sposób jej uruchomienia, jak również korzyści, które mają być jej rekompensatą.
ART. 5.
Jeśli Stany Zjednoczone uznają za stosowne podjąć próbę redukcji brytyjskiej potęgi w północnych częściach Ameryki lub na wyspach Bermudach, te kraje lub wyspy, w razie powodzenia, zostaną skonfederowane ze wspomnianymi Stanami Zjednoczonymi lub od nich uzależnione.
ART. 6.
Najbardziej Chrześcijański Król zrzeka się na zawsze posiadania Wysp Bermudzkich, jak również jakiejkolwiek części kontynentu Ameryki Północnej, które przed Traktatem Paryskim w 1763 r. lub na mocy tego traktatu zostały uznane za należące do Korony Wielkiej Brytanii, lub do Stanów Zjednoczonych zwanych dotąd Koloniami Brytyjskimi, lub które są obecnie lub były w ostatnim czasie pod władzą Króla i Korony Wielkiej Brytanii.
ART. 7.
Jeśli Jego Najświętsza Chrześcijańska Mość uzna za stosowne zaatakować którąkolwiek z wysp położonych w Zatoce Meksykańskiej lub w jej pobliżu, które obecnie znajdują się pod władzą Wielkiej Brytanii, wszystkie te wyspy, w razie powodzenia, przypadną Koronie Francuskiej.
ART. 8.
Żadna z dwóch stron nie zawrze rozejmu ani pokoju z Wielką Brytanią bez uprzedniego uzyskania formalnej zgody drugiej strony; i zobowiązują się one wzajemnie nie składać broni, dopóki niepodległość Stanów Zjednoczonych nie zostanie formalnie lub milcząco zapewniona przez traktat lub traktaty kończące wojnę.
ART. 9.
Umawiające się Strony oświadczają, że będąc zdecydowane wypełnić, każda ze swej strony, klauzule i warunki niniejszego traktatu sojuszniczego, stosownie do swych własnych sił i okoliczności, nie będzie żadnych późniejszych roszczeń odszkodowawczych po jednej lub drugiej stronie, niezależnie od tego, co się stanie po zakończeniu wojny.
ART. 10.
Najbardziej Chrześcijański Król i Stany Zjednoczone zgadzają się zaprosić lub dopuścić inne mocarstwa, które mogły otrzymać od Anglii urazy, do wspólnej sprawy z nimi i do przystąpienia do obecnego sojuszu, na warunkach, które zostaną swobodnie uzgodnione i ustalone między wszystkimi stronami.
ART. 11.
Obydwie strony gwarantują sobie wzajemnie, od chwili obecnej i na zawsze, przeciwko wszystkim innym mocarstwom, to znaczy Stany Zjednoczone Jego Najjaśniejszemu Królewskiemu Mościowi obecne posiadłości Korony Francuskiej w Ameryce, jak również te, które mogą zostać nabyte przez przyszły traktat pokojowy: a jego Najjaśniejszy Majestat gwarantuje Stanom Zjednoczonym ich wolność, suwerenność i niepodległość absolutną i nieograniczoną, tak w sprawach rządowych, jak i handlowych, a także ich posiadłości oraz dodatki i podboje, jakie Konfederacja uzyska w czasie wojny, od któregokolwiek z Dominiów obecnie lub w przeszłości posiadanych przez Wielką Brytanię w Ameryce Północnej, zgodnie z artykułami 5. i 6. powyżej, całość ich Posiadłości będzie ustalona i zapewniona wspomnianym Stanom w chwili zakończenia ich obecnej wojny z Anglią.
ART. 12.
Aby dokładniej określić sens i zastosowanie poprzedniego artykułu, Umawiające się Strony oświadczają, że w przypadku rozłamu między Francją a Anglią, wzajemna gwarancja zadeklarowana w tym artykule będzie miała pełną moc i skuteczność w momencie wybuchu takiej wojny, a jeśli rozłam nie nastąpi, wzajemne zobowiązania wynikające z tej gwarancji nie zaczną obowiązywać, dopóki w momencie ustania obecnej wojny między Stanami Zjednoczonymi a Anglią nie zostaną ustalone posiadłości.
ART. 13.
Traktat niniejszy będzie ratyfikowany po obu stronach, a ratyfikacje zostaną wymienione w ciągu sześciu miesięcy, lub wcześniej, jeśli to możliwe.
W wierze odpowiednich Pełnomocników, to jest ze strony Najjaśniejszego Króla Konrada Aleksandra Gerarda królewskiego syndyka miasta Strasburga & Sekretarza Rady Stanu Jego Królewskiej Mości oraz ze strony Stanów Zjednoczonych Benjamina Franklina Zastępcy Kongresu Generalnego ze stanu Pensylwania i Przewodniczącego Konwentu tegoż stanu, Silas Deane, dotychczasowy poseł ze stanu Connecticut & Arthur Lee, radca prawny, podpisali powyższe artykuły zarówno w języku francuskim, jak i angielskim, oświadczając tym niemniej, że niniejszy Traktat został pierwotnie skomponowany i zawarty w języku francuskim, i opatrzyli je swoimi pieczęciami
Przygotowano w Paryżu, dnia szóstego lutego tysiąc siedemset siedemdziesiątego ósmego roku.
C. A. GERARD
B FRANKLIN
SILAS DEANE
ARTHUR LEE
2.