Tło i kontekst: Lędźwiowe mięśnie przykręgosłupowe, w tym erector spinae i multifidus, odgrywają ważną rolę w ruchu i kontroli kręgosłupa. Jednakże, nasze rozumienie ich wpływu na ból i niepełnosprawność w dolnej części pleców jest niejasne. Systematyczne przeglądy wykazały sprzeczne dowody na związek pomiędzy wielkością mięśni przykręgosłupowych a bólem pleców, a także brak danych dotyczących przekroju poprzecznego mięśni (CSA) i niepełnosprawności.
Cel: Zbadanie zależności pomiędzy CSA mięśni przykręgosłupowych a intensywnością i niepełnosprawnością bólu pleców.
Projekt badania/ustawienie: Jednoroczne podłużne badanie kohortowe.
Próba pacjentów: Uczestnicy zostali wybrani z rejestru SpineData Registry (Dania), do którego zapisywane są osoby z bólem dolnego odcinka kręgosłupa trwającym od 2 do 12 miesięcy bez radikulopatii i zadowalającą odpowiedzią na interwencję pierwotną.
Miary wyników: Aktualny, typowy i najgorszy ból w ciągu ostatnich 2 tygodni oceniano za pomocą 11-punktowych numerycznych skal oceny i obliczono średni wynik bólu, a niepełnosprawność mierzono za pomocą 23-itemowego kwestionariusza Rolanda-Morrisa Disability Questionnaire. CSA (cm2) mięśni przykręgosłupowych odcinka lędźwiowego mierzono na poziomach L3-L5 na podstawie obrazów rezonansu magnetycznego.
Metody: Uczestnicy wypełnili kwestionariusze badania i poddali się obrazom rezonansu magnetycznego kręgosłupa lędźwiowego na poziomie wyjściowym, a następnie byli obserwowani 12 miesięcy później, aby powtórzyć kwestionariusze. Analizy statystyczne obejmowały wielozmienną regresję liniową (analiza przekrojowa) i liniowe modele mieszane (analiza podłużna) z dostosowaniem do czynników zakłócających. W celu uwzględnienia brakujących danych przeprowadzono wielokrotną imputację.
Wyniki: Do badania włączono 962 uczestników, a 588 (65,8%) poddano obserwacji 12-miesięcznej. Analiza wielowariantowa wykazała, że większy CSA mięśni przykręgosłupowych wiązał się z niższym poziomem niepełnosprawności, po skorygowaniu czynników zakłócających (prawy średni CSA: baseline beta -0,16, 95% CI -0,26 do -0,06, p<.01; longitudinal beta -0,11, 95% CI -0,21 do -0,01, p=.03). Było to widoczne na wszystkich poziomach, z wyjątkiem L5, który był marginalny na linii podstawowej (beta -0,08, 95% CI -0,15 do -0,001, p=,045) i nieistotny wzdłużnie (beta -0,05, 95% CI -0,12 do 0,02, p=,18). Nie stwierdzono natomiast związku między CSA mięśni a natężeniem bólu (wyjściowo beta -0,02, 95% CI -0,06 do 0,02, p=,29; wzdłużnie beta -0,02, 95% CI -0,06 do 0,02, p=,34). Wyniki były podobne zarówno dla analizy kompletnych przypadków, jak i wielokrotnej imputacji.
Wnioski: W niniejszym badaniu stwierdzono odwrotną zależność pomiędzy CSA mięśni lędźwiowo-piersiowych a niepełnosprawnością w zakresie dolnego odcinka kręgosłupa, ale nie intensywnością bólu. Chociaż potrzebne są dalsze badania, wyniki te sugerują, że strategie leczenia ukierunkowane na zwiększenie rozmiaru mięśni przywodzicieli mogą być skuteczne w zmniejszaniu niepełnosprawności w dolnej części pleców.