Guinguette Marais Poitevin

W 1999 roku, running back Ricky Williams podpisał debiutancki kontrakt z New Orleans Saints w umowie często nazywanej najgorszą dla każdego gracza w historii NFL. Williams, który był piątym wyborem w drafcie, zgodził się na duży bonus za podpisanie kontraktu i minimalną pensję. Łączna wartość kontraktu, na którą złożyły się ambitne zachęty do osiągania lepszych wyników, według doniesień wyniosła nawet 68 milionów dolarów. Jak to Williams określił w tamtym czasie:

„Zdecydowałem się na duży bonus z przodu, a na resztę muszę zapracować. Z tym kontraktem będę zarabiał wielkie pieniądze, jeśli będę grał wystarczająco dobrze.”

Williams nigdy nie sprostał szumowi wokół swojego kontraktu. Został przehandlowany z Nowego Orleanu do Miami w 2002 roku, i chociaż pędził na ponad 10 000 jardów podczas swojej kariery – jeden z zaledwie 29 graczy, aby to zrobić – miał tylko jeden sezon Pro Bowl, w 2002 roku. Przeszedł na emeryturę w 2004 roku, częściowo z powodu nieudanego testu na obecność marihuany, wrócił w 2005 roku, stracił cały sezon 2006 z powodu kolejnego naruszenia przepisów dotyczących marihuany i przeszedł na emeryturę na dobre przed sezonem 2012.

Ale gdyby Ricky dopasował się do wysokich oczekiwań wobec niego i konsekwentnie grał przez siedem lat swojego kontraktu, zamiast wpadać i wypadać z ligi, czy umowa by się opłaciła? FiveThirtyEight zdobyło kopię umowy i obliczyliśmy, ile każdy running back od 1989 roku mógł na niej zarobić.1 I możemy powiedzieć bez zastrzeżeń: Ricky Williams został wydymany. Williams zdecydowanie nie spełnił oczekiwań podczas swojej kariery, ale tylko ułamek z tych 68 milionów dolarów był w ogóle osiągalny, nawet dla największych running backów w najnowszej pamięci.

Signing bonus and base salary

Podstawowa struktura kontraktu Williamsa była dość prosta. Otrzymałby on 8,8 mln dolarów premii za podpisanie kontraktu oraz minimalną pensję podstawową przez kolejne siedem lat (w sumie 2,3 mln dolarów). Wszystko inne byłoby wypłacane przez spełnienie zachęt wydajności.

Kuszące jest myślenie o Rickym Williamsie jako o zbyt pewnym siebie rube, oszukanym do stawiania na siebie. Ale Williams był cztery lata graczem college’u, kładąc się 6,279 jardów pędzących i 75 przyłożeń w swoim czasie na Uniwersytecie w Teksasie, podczas gdy zarabianie żadnej pensji. Wysoko notowani debiutanci przychodzą do NFL jako jedni z najbardziej wartościowych i najbiedniejszych sportowców na świecie, a 8,8 miliona dolarów nie jest bez znaczenia, zwłaszcza że bonus za podpisanie kontraktu był gwarantowaną sumą pieniędzy. (Dopóki nie była. Miami Dolphins z powodzeniem pozwali go do sądu, aby odzyskał premię za podpisanie kontraktu po tym, jak przeszedł na emeryturę w 2004 roku, a część tej kwoty zwrócił, aby powrócić w 2005 roku). Ale niewiele więcej było.

Mniejsze bonusy motywacyjne

Jedną ze słynnych sekcji kontraktu Williamsa są „Postanowienia specjalne”, lista 26 bodźców, z których każdy wart jest $50,000 za sezon. Niektóre z tych zachęt są dość łatwe do osiągnięcia, jeśli jesteś kompetentnym starterem NFL, ale niektóre zostały trafione tylko przez najlepsze sezony running back wszech czasów, a kilka jest praktycznie niemożliwych.

Uzyskanie 41 lub więcej odbiorów jest dość łatwe: Około 17 running backów robi to w każdym sezonie.3 Podobnie, spełnienie wymagań kontraktu w zakresie obciążenia pracą4 przy jednoczesnym byciu w coraz lepszej drużynie nie jest zbyt trudne. Zauważ również, że wiele z tych bonusów jest uzależnionych przynajmniej częściowo od wyników drużyny, co oznacza, że startujący zawodnicy z mistrzowskich drużyn otrzymują wiele bonusów niezależnie od swoich statystyk.

Dolna część listy to miejsce, w którym sprawy przybierają szalony obrót. Tylko trzech running backów od 1989 roku zdobyło Super Bowl MVP – Ottis Anderson (1991), Emmitt Smith (1994) i Terrell Davis (1998).5 Żaden z nich nie zdobył tego tytułu w ciągu ostatnich 18 lat.

Co gorsza, żaden running back nigdy w historii nowoczesnego futbolu nie zdobył 12 przyłożeń. Marshall Faulk i dwóch innych RB zdobyło dziewięć, a Danny Woodhead w zeszłym roku poprowadził NFL z sześcioma. Podobnie, żaden running back nigdy nie zdobył 18,6 jarda na odbiór (przy co najmniej 32 odbiorach). Joe Cribbs uderzył 15,1 jardów na złapać w 1981 roku; najwyższy w ostatniej dekadzie jest Arian Foster w 2011 roku, z zaledwie 11.6.

Więc, które sezony bieganie z powrotem byłoby rzeczywiście zrobić trochę pieniędzy? Prawdziwą odpowiedzią jest to, że byłoby to 52-way remis, jak szczegóły kontraktu zrobić zły układ jeszcze gorzej, stanowiąc, że nie więcej niż 500.000 dolarów może być wypłacane w jednym sezonie. Trafienie 10 bodźców byłoby tym samym, co trafienie 20. Williams osiągnął maksimum tylko raz, trafiając 10 bodźców w 2002 roku. On nigdy nie uderzył więcej niż sześć zachęt w jego trzech sezonach w Nowym Orleanie i tylko uderzył jeden jego rookie year.

Nawet jeśli Williams uderzył 10 zachęt w każdym z jego pierwszych siedmiu sezonów, on tylko wziąłby do domu $3,5 mln, mniej niż połowa jego premii podpisu. Prawdziwe mięso z jego umowy przyszło przez dwa cięższe bonusy za wydajność.

Premixy za pędzenie

Kontrakt mówił, że Williams otrzyma znaczące premie za złamanie kilku progów pędzenia, w tym znaku wszech czasów 2,105 jardów ustanowionego przez Erica Dickersona w 1984 roku.6

W przypadku tych punktów odniesienia, „maksymalna wartość kontraktu” wychodzi przez okno. Aby trafić 68 milionów dolarów, gracz musiałby złamać rekord Dickersona, a następnie złamać swój własny rekord kilka razy z rzędu, aby utrzymać trafienie premii w wysokości 3 milionów dolarów.

Williams nie złamał rekordu, a Dickerson pozostaje jedynym plecami kiedykolwiek złamać 2,100 jardów w sezonie. Te $2.5 mln i 3 mln dolarów były praktycznie nieosiągalne, a mniej wartościowe benchmarki nie były dużo łatwiejsze:

LaDainian Tomlinson, prawdopodobnie najlepszy running back ostatnich 15 lat, uderzyłby w trzy z premii pędzących Williamsa, zarabiając w sumie tylko $3.5 milionów. Barry Sanders, być może największy bieganie z powrotem w historii, uderzyłby premię dwa razy, a żaden powrót z ostatnich dwóch sezonów NFL nie zrobiłby żadnych pieniędzy premii pędzenia w ogóle. Te progi pędzenia są po prostu zbyt wysokie, aby jakikolwiek powrót mógł zarobić trwałe pieniądze, chociaż mnóstwo fluke sezonów zostałoby nagrodzonych (w tym Williams w 2002 r.).

Więc premie za pędzenie były niewypałem. Ale jest jeden ostateczny sposób, że Williams mógł zarobić pieniądze.

Bonusy 'Be As Good As Terrell Davis'

Kontrakt Ricky’ego Williamsa jest tak naprawdę pomnikiem osiągnięć Terrella Davisa, który zgromadził powyższe statystyki w ciągu czterech sezonów przed podpisaniem umowy przez Williamsa.7 Jeśli Ricky byłby w stanie wyrównać trzy z czterech powyższych wyników podczas swoich pierwszych czterech sezonów, wartość jego kontraktu wzrosłaby ogromnie, a on sam zarobiłby aż 39 milionów dolarów w ciągu swoich trzech ostatnich sezonów (ale bardziej prawdopodobne jest, że gdzieś w okolicach 15-25 milionów dolarów)8

Nie był nawet blisko. Ale niewielu running backów było:

Tylko czterech running backów od 1989 roku, w tym Davis, trafiło trzy z tych benchmarków w dowolnym czteroletnim okresie swojej kariery. Tomlinson nigdy tego nie osiągnął – „zmagał się” z ilością i średnią zrywów – i żadnemu z jego następców nie udało się osiągnąć nawet dwóch.

Williams był ofiarą zarówno fatalnego kontraktu, jak i fatalnego wyczucia czasu. W kontekście historycznym, pierwsze cztery sezony Terrella Davisa były jedyne w swoim rodzaju i nigdy nie zostałyby zadane nawet najlepszym dzisiejszym running backom. Ale w momencie podpisywania kontraktu, w obliczu nie tylko Davisa, ale także Smitha i Sandersa, cel musiał wydawać się trudny, ale osiągalny.

Całkowita wartość kontraktu

Teraz możemy wziąć wszystko razem: bonus za podpisanie, pensję podstawową, pomniejsze zachęty, bonusy za bieganie i bonusy za Terrella Davisa. Poniżej przedstawiamy, według naszych szacunków, ile zarobiliby najlepsi running backowie z lat 1989-2015, gdyby podpisali siedmioletni kontrakt Williamsa w najbardziej odpowiednim momencie:

Skutek kontraktu staje się oczywisty: uderzaj w bonusy Terrella Davisa albo nie dostaniesz wypłaty. Gdyby Tomlinson podpisał ten kontrakt w 2001 roku, wciąż nie osiągnąłby poziomu Davisa i zakończyłby swój siedmiosezonowy okres – jeden z najlepszych w historii! – z około 17 milionami dolarów, z czego ponad połowę stanowiłby signing bonus. Sam Williams skończyłby z 14 milionami dolarów (w dużej mierze dzięki kampanii 2002), gdyby rozegrał swój kontrakt od 1999 do 2005 roku, zamiast przejść na emeryturę, co dałoby mu 13 miejsce w klasyfikacji generalnej. Smith, Faulk, Sanders i (oczywiście) Davis dostaliby duże bonusy, gdyby podpisali ten kontrakt w swoich najlepszych latach. Żaden z nich nie powąchałby 68 milionów dolarów maksymalnej wartości kontraktu.

NFL jest ligą głęboko nieprzyjazną dla graczy. Duże składy, krótkie kariery i słabe związki oznaczają, że zawodnicy są mniej stabilni finansowo niż ich rówieśnicy z NBA i MLB, gdy ich kariery dobiegają końca (choć zakres tej niestabilności finansowej jest wciąż przedmiotem debaty). Ricky Williams dostał szczególnie złą umowę, ale sposób, w jaki była ona zła – fantastyczna wartość maksymalna podbudowana trudno osiągalnymi zachętami i brakiem gwarancji – są prawdziwe w przypadku wielu mniej znaczących podpisów. Nie dalej jak w zeszłym roku Bills trafili na pierwsze strony gazet podpisując z rozgrywającym Tyrodem Taylorem sześcioletnie przedłużenie warte aż 92 miliony dolarów. Oczywiście, tylko 9,5 miliona dolarów z tego jest gwarantowane. Według Iana Rapoporta z NFL.com, który podał tę informację, „w umowie jest dużo udowodnienia, że jest to możliwe.”

Setrige Crawford przeprowadził badania do tego artykułu.