Guinguette Marais Poitevin

Paul J. Richards/AFP/Getty Images

toggle caption

Sędzia Sądu Najwyższego David Souter planuje przejść na emeryturę z końcem obecnej kadencji sądu.

Wolne miejsce da prezydentowi Obamie jego pierwszą szansę, aby wymienić członka sądu najwyższego i rozpocząć kształtowanie jego przyszłego kierunku.

W wieku 69 lat Souter nie jest nigdzie w pobliżu najstarszego członka sądu. W rzeczywistości jest on w młodszej połowie przedziału wiekowego sądu, z pięcioma starszymi i trzema młodszymi sędziami. O ile wiadomo, cieszy się dobrym zdrowiem. Jednak już od jakiegoś czasu dawał do zrozumienia przyjaciołom, że chce opuścić Waszyngton, miasto, którego nigdy nie lubił, i wrócić do rodzinnego New Hampshire. Teraz, jak donoszą wiarygodne źródła, zdecydował się na taki krok i poinformował Biały Dom o swojej decyzji.

Do czynników wpływających na jego decyzję bez wątpienia należy wybór prezydenta Obamy, który z większym prawdopodobieństwem wyznaczy następcę przywiązanego do zasad, którymi Souter kierował się jako umiarkowany i liberalny członek bardziej liberalnego bloku sądu w ciągu ostatnich dwóch dekad.

W dodatku Souter był najwyraźniej zadowolony, że ani najstarszy członek sądu, 89-letni John Paul Stevens, ani jedyna kobieta w składzie, Ruth Bader Ginsburg, która przeszła zimą operację raka, nie chcą odejść na emeryturę pod koniec tej kadencji. Nie chcąc spowodować drugiego wakatu, Souter najwyraźniej poczekał na poznanie planów swoich kolegów, zanim podjął decyzję o swoim.

Podejmując pierwszą nominację do Sądu Najwyższego, większość obserwatorów spodziewa się, że Obama powoła kobietę, ponieważ w Sądzie zasiada obecnie tylko jedna kobieta, a Obama został wybrany z silnym poparciem kobiet. Ale wybór Obamy raczej nie zmieni ideologicznego składu sądu.

Souter był republikaninem mianowanym przez prezydenta George’a H.W. Busha w 1990 roku, głównie z rekomendacji byłego gubernatora New Hampshire, Johna Sununu, który został szefem sztabu pierwszego prezydenta Busha.

Ale Souter zaskoczył Busha i innych republikanów, dołączając do bardziej liberalnego skrzydła sądu.

Ogólnie głosuje ze Stevensem i dwoma sędziami, którzy zostali mianowani przez prezydenta Billa Clintona – tworząc blok czterech bardziej liberalnych członków sądu, grupę, która zazwyczaj była w mniejszości przez cały okres urzędowania Soutera.

Prawdopodobni nominaci, którzy zostali wymienieni jako będący na teoretycznie krótkiej liście to Elena Kagan, obecny radca prawny, który reprezentuje rząd przed Sądem Najwyższym; Sonia Sotomayor, latynoski sędzia Sądu Apelacyjnego ds.Diane Wood, sędzia federalny z Chicago, która wykładała na University of Chicago w tym samym czasie, kiedy przyszły prezydent Barack Obama wykładał tam prawo konstytucyjne.

Wybór prezydenta Obamy ma duże szanse na potwierdzenie przez Senat USA, gdzie Demokraci mają obecnie przewagę 59 miejsc do 40 Republikanów.

Do czasu głosowania nad następcą, Senat będzie miał 60. demokratę, ponieważ Sąd Najwyższy Minnesoty ma zatwierdzić ponowne przeliczenie głosów, w wyniku którego demokrata Al Franken pokonał urzędującego republikanina Norma Colemana w tym stanie.

Souter ukończył zarówno Harvard College, jak i Harvard Law School. Uczęszczał również do Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim w Anglii. Ale jego akademicki rodowód był tylko jednym z powodów, dla których przed wstąpieniem do najwyższej krajowej ławy był uważany za prawnika myślącego i konserwatystę.

Po nominacji i zatwierdzeniu, szybko stał się „zaskakującym sędzią”. Zerwał z oczekiwaniami, że dołączy do konserwatywnego skrzydła sądu – kierowanego wówczas przez sędziego głównego Williama Rehnquista, powołanego do sądu przez prezydenta Nixona i wyniesionego na stanowisko szefa przez prezydenta Reagana, w którym zasiadają nominowani przez Reagana Antonin Scalia i Anthony Kennedy.

Prezydent mianujący został zapewniony o referencjach Soutera przez szefa personelu Białego Domu, Johna Sununu, który znał Soutera jako konserwatywnego członka Sądu Najwyższego New Hampshire, kiedy Sununu był republikańskim gubernatorem tego stanu.

Ale w konfrontacji z ideologicznymi debatami i partyzanckim krajobrazem Waszyngtonu, Souter zaskoczył zarówno Sununu, jak i Busha, sprzymierzając się z bardziej umiarkowanym skrzydłem sądu, do którego należała również mianowana przez Reagana Sandra Day O’Connor.

Później Souter stał się pełnoprawnym członkiem jawnie liberalnej frakcji sądu, w której zasiada jeszcze jeden republikanin, John Paul Stevens (mianowany przez prezydenta Forda w 1975 r.), który pozostaje członkiem sądu do dziś.

Souter był niekonwencjonalny nie tylko pod względem swojej ideologicznej niezależności. Przenosił się do Waszyngtonu, by uczestniczyć w sesjach sądowych, ale wracał do swoich ukochanych korzeni w New Hampshire, kiedy tylko było to możliwe, w tym na długie letnie wakacje sądu każdego roku.

Zamiast lecieć do domu, Souter wolał jechać samochodem. Oparł się też innym formom współczesnej technologii i wygody, nie chcąc korzystać z telefonu komórkowego i poczty elektronicznej, a swoje opinie i zdania odrębne pisał ręcznie, wiecznym piórem.

Zaręczony, ale nigdy nie żonaty, Souter znalazł się kiedyś na liście 10 „najbardziej uprawnionych kawalerów” w stolicy, ale pozostał w kategorii „potwierdzonych kawalerów”.