’How Do I Love Thee? Let Me Count the Ways”, czyli „Sonet 43” to jeden z najsłynniejszych wierszy Browning. Jest ona znaną wiktoriańską poetką, której udało się osiągnąć uznanie już za życia. Wywarła wpływ na wielu brytyjskich i amerykańskich poetów, w szczególności na Emily Dickinson. Płodna pisarka, Elizabeth Barrett Browning zwróciła uwagę na swoje wiersze innego słynnego poety tamtych czasów, Roberta Browninga.
Dwoje poetów w końcu się pobrali, ale byli zmuszeni do potajemnego ślubu z powodu ojca Barrett Browning. Dowiedział się o zaślubinach i wydziedziczył swoją córkę. Barrett Browning i jej mąż przeniósł się do Włoch, a oboje zachęcali siebie nawzajem swoimi pismami. Zmarła we Włoszech w wieku 55 lat.
Podsumowanie
Jest to z łatwością jeden z najbardziej znanych i rozpoznawalnych wierszy w języku angielskim. W wierszu, głośnik głosi jej niekończącą się pasję do swojego ukochanego. Mówi swojemu kochankowi, jak głęboko sięga jej miłość, a także mówi mu, jak go kocha. Kocha go całą swoją istotą i ma nadzieję, że Bóg da jej możliwość kochania go nawet po jej śmierci.
Tematy
Browning porusza tematy miłości/poświęcenia i związków w „Sonecie 43”. Od pierwszych linijek jest jasne, że będzie to wiersz miłosny. Zwraca się do swojego słuchacza, prawdopodobnie swojego męża Roberta Browninga, i mówi mu, że jest wiele powodów, dla których go kocha i że zamierza je wymienić. Jak wiersz postępuje język staje się bardziej figuratywne z poety podejmowania różnych porównań opartych na naturze w celu przedstawienia jej miłość dokładnie i movingly.
Śmierć przychodzi do wiersza na końcu jako głośnik mówi o długości i trwałości ich związku. Ma nadzieję, że Bóg pozwoli jej kochać swojego partnera nawet w śmierci. Na końcu staje się jasne, że jej miłość jest duchowa, tak samo jak romantyczna.
Struktura i forma
„Sonet 43” jest klasyfikowany jako sonet, ponieważ zawiera czternaście wierszy i ma stały schemat rymów abba abba cdcdcd. Jest to tradycyjny wzór sonetu petrarkijskiego, jednej z dwóch głównych form sonetu. (Drugi to sonet szekspirowski, który rymuje się ABABCDCDEFEFGG). Wiersz wykorzystuje również zwykły wzór metryczny związany ze standardowymi formami sonetu, czyli pentametr jambiczny. Oznacza to, że każda linia zawiera pięć zestawów po dwa uderzenia. Pierwszy z nich jest nieakcentowany, a drugi akcentowany.
Urządzenia literackie
W 'Sonecie 43,' Browning wykorzystuje kilka urządzeń literackich. Obejmują one, ale nie są ograniczone do obrazowania, symilii i aliteracji. Pierwszy z nich jest jednym z najbardziej wpływowych urządzeń literackich, które poeta może wykorzystać. Można go zobaczyć poprzez zdolność poety do tworzenia obrazów, które odwołują się do lub aktywować sens czytelnika. Są to rzeczy, które można zobaczyć, dotknąć, usłyszeć lub powąchać w swoim umyśle. Dobry przykład pochodzi z tych linii „Kocham cię do poziomu każdego dnia / Najbardziej cichej potrzeby, przez słońce i świece-light”.
Jest to świetny przykład simile w tej linii: „I love thee freely, as men strive for right”. tutaj porównuje ilość, że kocha swojego partnera do siły, z jaką mężczyźni „dążą” do tego, co jest słuszne, lub just.
Alliteracja jest skutecznym urządzeniem, które jest używane do zwiększenia ogólnego rytmu i rymu kawałka poezji. Na przykład, „czysto” i „chwalić” w linii ósmej.
Speaker of Sonnet 43
Można założyć, choć nie jest to w 100% pewne, że Browning jest również mówcą wiersza, ponieważ jest dobrze znany tylko jak głęboko ona i Robert Browning kochał i dbał o siebie. W sonecie mówca zwraca się bezpośrednio do ukochanej; używa zaimków osobowych takich jak „ja” i „ty”.
Szczegółowa analiza
Na podstawie początkowej linijki wydaje się, że mówcy zostało zadane pytanie przed recytacją Sonetu 43. Pierwsza linijka służy również jako motywacja do dalszej części utworu. Barrett Browning pisze,
Jakże cię kocham? Let me count the ways.
Następnie wykorzystuje ostatnie trzynaście linijek wiersza, aby pokazać, jak bardzo kocha swojego męża.
Linie 2-4 Sonetu 43 przedstawiają pierwszy sposób, w jaki mówiąca kocha swojego męża. Barrett Browning pisze,
Kocham cię do głębi i szerokości i wysokości
Moja dusza może sięgnąć, gdy czuje się poza zasięgiem wzroku
Do krańców bytu i idealnej łaski.
Tutaj opisuje, że jej miłość jest tak głęboka, szeroka i wysoka, jak tylko może być. Jest tak głęboka, szeroka i wysoka, w rzeczywistości, że nie może nawet „zobaczyć” jej krawędzi: jest nieskończona. Barrett Browning używa konsonansu w drugiej linijce, aby przekazać, jak bardzo kocha swojego męża. Powtórzenie dźwięku „th” nadaje linii ruch, który oznacza, że jej miłość do niego jest w toku.
W następnych dwóch liniach, Barrett Browning nadal pokazuje mężowi, jak bardzo go kocha. Pisze ona,
Kocham cię do poziomu każdej dziennej
Najcichszej potrzeby, przy słońcu i blasku świec.
Te linie są szczególnie urocze w swojej prostocie. Podczas gdy jej miłość nie zna granic, osoba mówiąca kocha swojego ukochanego również w zwykłym, codziennym życiu. Potrzebuje go tak samo, jak innych podstawowych potrzeb życiowych.
W wierszach siódmym i ósmym Barrett Browning pisze o dwóch innych sposobach, w jakie kocha. Pisze,
Kocham cię swobodnie, tak jak mężczyźni dążą do słuszności.
Kocham cię czysto, tak jak odwracają się od pochwał.
Te wersy Sonetu 43 nadają wrodzone poczucie uczuć jej miłości. Tak jak mężczyźni w naturalny sposób dążą do tego, co dobre i słuszne, tak i ona swobodnie kocha. Ponadto kocha go czysto, tak jak mężczyźni odwracają się od pochwał, aby zachować pokorę. Mówczyni nie chce podziękowań ani uwagi za swoją miłość; tak jak dobrzy i sprawiedliwi mężczyźni, kocha, bo tak trzeba. Użycie tych dwóch porównań w tych dwóch linijkach wzmacnia ton miłości i uwielbienia w wierszu.
Barrett Browning kontynuuje schemat pokazywania, jak bardzo kocha swojego męża. Pisze ona,
Kocham cię z pasją włożoną w użycie
W moich starych smutkach, i z wiarą mojego dzieciństwa.
Słownictwo Browninga jest tutaj interesujące, szczególnie dlatego, że porównuje uczucia, które żywi do czegoś stosunkowo negatywnego, z uczuciami, które żywi do męża. Stare żale można zdefiniować jako wszystko, czym dana osoba namiętnie gardzi. Ona mówi tu mężowi, że ma dla niego tyle samo pasji, co dla tych rzeczy w życiu, których po prostu nie może znieść. Kocha go również z wiarą dziecka, co jest szczególnie pięknym stwierdzeniem. Dziecięca wiara jest zazwyczaj niezłomna i prawdziwa. Tak jak dziecko ma wiarę, tak i mówczyni ma miłość do swojego męża.
Barrett Browning kontynuuje ten religijny motyw w kolejnych wersach. Pisze ona,
Kocham cię miłością, którą zdawało mi się, że straciłam
Z moimi utraconymi świętymi. I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life…
Jej „utraceni święci” to odniesienie do wszystkich tych osób, które kiedyś kochała i uwielbiała w swoim życiu. Miłość, którą kiedyś do nich czuła, a którą w końcu utraciła, została teraz przeniesiona na miłość, którą czuje do swojego męża. Dodatkowo kocha go całą sobą: swoim oddechem, uśmiechem i łzami. Barrett Browning wyznaje, że kocha swojego męża wszystkim, co składa się na jej życie.
Barrett Browning kończy swój wiersz, przyznając, że jest gotowa kochać swojego męża na zawsze, jeśli Bóg zdecyduje się jej na to pozwolić. Pisze,
…and, if God choose,
I shall but love thee better after death.
Nie tylko będzie go kochać w wieczności, pisze, ale będzie go również kochać jeszcze lepiej niż obecnie. Jej miłość będzie rosła wraz z upływem czasu, niezależnie od tego, czy ona lub on jeszcze żyje, czy nie. Miłość mówiącej do męża jest tak silna, że nawet śmierć nie może jej zniszczyć.
Tło historyczne
Elizabeth Barrett Browning zakochała się w Robercie Browningu po tym, jak ten zwrócił się do niej w sprawie jej pisarstwa. Para pisała do siebie listy tam i z powrotem, zanim w końcu się pobrali, wiedząc doskonale, że małżeństwo nie zostanie zaakceptowane przez ojca Barrett Browning. Ich małżeństwo było nie tylko przepełnione miłością, ale także szacunkiem dla pisarstwa drugiej osoby. Oboje byli dla siebie nawzajem największymi zwolennikami, nie jest więc zaskoczeniem, że Barrett Browning włączyła ten sonet do swojego zbioru zatytułowanego Sonety portugalskie, tak zatytułowanego, ponieważ Robert Browning często nazywał swoją żonę swoją małą Portugalką.
Podobne wiersze
Czytelnicy powinni również poszukać innych wierszy miłosnych Browning, takich jak 'Sonet 29′ i 'Sonet 14′. Jej mąż, Robert Browning, również napisał kilka interesujących wierszy miłosnych. Należą do nich 'Love in a Life' i 'Parting at Morning'. Inne wiersze, które są związane z „Sonet 43” Browninga, obejmują „I Said to Love” Thomasa Hardy’ego, „Love Poem” Elizabeth Jennings i „The Definition of Love” Andrew Marvell.