Strefa pelagiczna, sfera ekologiczna obejmująca cały słup wody w oceanie. Ze wszystkich zamieszkanych środowisk na Ziemi, strefa pelagiczna ma największą objętość, 1 370 000 000 kilometrów sześciennych (330 000 000 mil sześciennych) i największy zasięg pionowy, 11 000 metrów (36 000 stóp). Życie pelagiczne występuje w całym słupie wody, chociaż liczba osobników i gatunków maleje wraz ze wzrostem głębokości. Regionalne i pionowe rozmieszczenie życia pelagicznego jest regulowane przez obfitość składników odżywczych i rozpuszczonego tlenu; obecność lub brak światła słonecznego, temperaturę wody, zasolenie i ciśnienie; oraz obecność kontynentalnych lub podmorskich barier topograficznych.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Życie pelagiczne składa się z trzech kategorii. Fitoplankton, który stanowi bazę pokarmową wszystkich zwierząt morskich, to mikroskopijne organizmy, które zamieszkują tylko oświetloną słońcem górną warstwę oceanu, wykorzystując światło słoneczne do fotosyntetycznego łączenia dwutlenku węgla i rozpuszczonych soli odżywczych. Zooplankton to zwierzęta morskie, których transport opiera się głównie na ruchu wody, chociaż niektóre formy, takie jak meduzy, są słabymi pływakami. Zooplankton żywi się fitoplanktonem i mniejszym zooplanktonem, a jego liczebność zdominowana jest przez małe skorupiaki widłonogi i euphasiidae. Nekton, wolni pływacy, zdominowany jest przez ryby kostnoszkieletowe i chrzęstnoszkieletowe, mięczaki i dziesięcioraczki, rzadziej ssaki i gady.
.