Plaże
Rozważania dotyczące plaży muszą również obejmować przylegające od strony morza środowisko przybrzeżne, ponieważ oba te elementy są ze sobą ściśle powiązane. Środowisko przybrzeżne rozciąga się od zewnętrznej granicy prętów przybrzeżnych, które są zwykle obecne, do linii przypływu. Na obszarach, gdzie brak jest sztab podłużnych, można uznać, że pokrywa się ono ze strefą przybrzeżną. Plaża rozciąga się od linii przypływu do wyraźnej zmiany nachylenia i/lub materiału w kierunku lądu od niezarośniętej i aktywnej strefy akumulacji osadów. Może składać się z piasku, żwiru, a nawet błota, choć piasek jest najczęstszym materiałem plażowym.
Profil plaży zazwyczaj można podzielić na dwie odrębne części: (1) od strony morza i stosunkowo stromo nachylony przedbrzeże, które jest zasadniczo plażą międzypływową, oraz (2) od strony lądu, prawie poziomy brzeg tylny. Profile plaży przybierają dwa różne wyglądy, w zależności od warunków panujących w danym czasie. Podczas spokojnych warunków falowych, plaża jest określana jako akrecyjna i występuje na niej zarówno przedni, jak i tylny brzeg. Podczas sztormu, plaża ulega erozji, a wynikiem tego jest profil, który pokazuje tylko brzeg przedni nachylony w kierunku morza. Ponieważ plaża ma tendencję do naprawiania się podczas okresów bez sztormów, cykliczny wzór kształtów profili jest powszechny.
Strefa przybrzeżna to miejsce, gdzie fale stromieją i łamią się, a następnie ponownie formują się podczas przechodzenia na plażę, gdzie łamią się po raz ostatni i podnoszą się w górę brzegu. W tej strefie transportowane są duże ilości osadów, zarówno wzdłuż brzegu, jak i prostopadle do niego. Podczas sztormów fale są zazwyczaj strome, a erozja plaży następuje dzięki osadom przeniesionym na brzeg. Spokojniejsze warunki pozwalają na transport osadów w kierunku lądu i odbudowę plaży. Ponieważ warunki falowania mogą zmieniać się codziennie, charakter profilu i osadów na części plaży położonej w strefie przedbrzeżnej może również zmieniać się codziennie. Jest to strefa ciągłych zmian na plaży.
Brzeg plaży nie jest narażony na aktywność fal, z wyjątkiem warunków sztormowych. Znajduje się on w strefie nadpływowej, tzn. w strefie powyżej przypływu, gdzie zalanie wodą nie jest spowodowane regularnymi pływami astronomicznymi, ale raczej pływami generowanymi przez sztormy. W warunkach bezsztormowych plaża tylna jest stosunkowo nieaktywna, z wyjątkiem działania wiatru, który może przemieszczać osady. W większości przypadków wiatr oddziałuje od strony lądu, a osady są przenoszone z lądu w kierunku przeciwnym do brzegu, tworząc zazwyczaj wydmy. Wszelkie przeszkody na plaży, takie jak roślinność, kawałki drewna dryfującego, ogrodzenia, a nawet śmieci wyrzucane przez ludzi, powodują akumulację piasku nawiewanego przez wiatr.
Istnieją różnice w formach plaż wzdłuż brzegu, jak również w tych prostopadłych do brzegu. Najbardziej powszechna jest rytmiczna topografia, którą można zaobserwować wzdłuż nabrzeża. Przyglądając się linii brzegowej wzdłuż większości plaż można zauważyć, że nie jest ona prosta lub łagodnie zakrzywiona, ale raczej wykazuje regularnie pofałdowaną powierzchnię, przypominającą krzywą sinusoidalną o niskiej amplitudzie. Widać to zarówno na rzucie linii brzegowej, jak i na topografii nabrzeża. Rozstaw jest regularny wzdłuż danego odcinka wybrzeża, ale może się różnić w zależności od miejsca lub czasu w danym miejscu. W niektórych miejscach mogą powstawać skupiska żwiru lub muszli, tworzące klify plażowe (mniej lub bardziej trójkątne osady skierowane w stronę morza) podczas niektórych warunków falowych.
Pomimo, że istnieje wspólna tendencja do profilu plaży, istnieje pewne zróżnicowanie zarówno z powodu warunków energetycznych, jak i z powodu materiału tworzącego plażę. Ogólnie rzecz biorąc, plaża, która gromadzi osady i doświadcza warunków niskiej energii, ma tendencję do posiadania stromego brzegu, podczas gdy ta sama plaża będzie miała stosunkowo łagodny brzeg podczas sztormu, kiedy erozja jest powszechna. Wielkość ziarna osadów plażowych jest również ważnym czynnikiem wpływającym na nachylenie strefy brzegowej. Ogólnie rzecz biorąc, im grubsze są ziarna osadu, tym bardziej strome jest wybrzeże. Przykładem są żwirowe plaże Nowej Anglii, w przeciwieństwie do łagodnie nachylonych plaż piaszczystych wybrzeża Teksasu.